Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Twilight » I Will Find Her! » Zij

I Will Find Her!

29 maart 2010 - 20:49

409

0

178



Zij

Het is moeilijk om niet gewoon door de achterdeur te wandelen om mijn vader te gaan zeggen dat alles in orde is met mij, nu is hij zijn tweede dochter ook kwijt. Zelfs na al die tijd blijft het moeilijk. En het begon allemaal 2 jaar geleden.

---~*~---


Het was nu twee dagen geleden sinds ik weg ben gerend. Het bos beschouwde ik als mijn nieuwe thuis, voor nu althans.
Ik wist toen ik wegrende dat mijn vader er alles zou aan doen om mij terug te vinden. Dus rende en rende ik tot ik niet meer kon, hopend dat het ver genoeg zou zijn.
Maar nu, na de eerste twee dagen wil ik terug, terug naar huis. Alleen er is wel een klein probleem. Ik vind de weg niet meer terug. Typisch iets voor mij om te verdwalen.
Na een tijd gedwaald te hebben realiseer ik mij dat ik niet weet wat tijd het is, het is al donker dus dat wil zeggen dat het al laat is en eigenlijk ben ik ook wel wat moe dus besluit maar om wat onder een boom te gaan slapen, misschien heb ik morgen meer geluk.
Het is koud en ik kan de slaap niet echt vatten, het enige wat ik doe is huilen, huilen voor wat ik mijn vader heb aangedaan, voor wat ik mezelf heb aangedaan, waarom Steffi verdween, voor het niet kennen van mam en nog vele andere dingen. Dan hoor ik geritsel en kijk ik op, daar staat ze.
Heeft ze het niet koud, ze draagt alleen een broek een T-shirt. Mijn gedachten plots onderbroken door haar stem: “Waarom ben je hier?”¯
“Ik rende van huis weg”¯, fluisterde ik.
“Waarom?”¯
Ja waarom, omdat ik het niet meer aankon. Ik zien mijn vader niet graag lijden over mijn zus, mama zelfs mij!! Maar al deze dingen, is dit een reden om weg te rennen? Ik weet het niet, ik weet het echt niet. “I don’t know.”¯
“Laat je me helpen, ga mee naar mijn huis, daar kan je me vertellen wat er is, als je wil. En blijven voor de nacht. Dat zal warmer zijn dan deze koude bosgrond.”¯
Ik sloot mijn ogen “Nee dankje”¯, fluisterde ik zo zacht dat ik niet wist of ze me gehoord had.
Blijkbaar had ze me gehoord want ik hoorde haar zuchten en dan antwoorden:”¯ Dan zal ik hier wachten.”¯
Waarom? “Nee, ga naar huis. Je zal anders ziek worden.”¯
“Ik laat je niet alleen, het is te gevaarlijk.”¯
Wat is te gevaarlijk?


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.