FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 34: Extreem home make-over

Het leek net alsof ik in extreem home make-over zat,
maar dan met de omgekeerde bedoeling. De kamer was een bende!
Alles lag over hoop. Voorzichtig schuifelde ik naar voren.
Ik wilde de gordijnen open doen, om een beetje daglicht in de kamer te laten schijnen.
Maar op mijn weg naar het raam, struikelde ik over iets.
Een brekend geluid vulde de kamer. Geschrokken keek ik naar de deur.
Zou mijn moeder het gehoord hebben? Ongeveer een minuut lang, bleef ik bevroren staan. Daarna trok ik de conclusie dat de kust weer veilig was.
Ik trok mijn been op, en stapte achter uit.
Langzaam haalde ik een blouse weg, om te kijken wat er gebroken was.
Er kwam een fotolijstje te voorschijn. Ik raapte het op en bekeek het.
Het was de trouwfoto van mijn ouders.
Alleen er miste een deel.
De foto was gescheurd en alleen mijn moeder stond er op.
Waarom was die foto gescheurd? Ik legde het fotolijstje weer terug en liep door.
Met een beweging deed ik de gordijnen open. Door het daglicht leek de kamer nog rommeliger dan het al was.
Er lagen lege wijnflessen op het bed en overal lagen kleren.
Ik liep naar de kledingkast en maakte hem open. Mijn vaders kleding was verdwenen.
Snel liep ik naar het bureau. Zijn schriften, tas, pennen en mappen waren weg.
Wat? Als je tijdelijk bij elkaar weg gaat neem je dat toch niet mee.
Langzaam begon alles tot me door te dringen.
Ze zouden toch niet... Nee niet mijn ouders.
Ze waren al meer dan twintig jaar bij elkaar.
Veel tijd had ik niet om er verder over na te denken. Mijn gedachtes werden verstoord door voetstappen op de trap.
'Veer, ben je hier?' Riep mijn moeder. 'Eh ja! Wacht even!' riep ik snel.
Shit! Ze mocht niet weten dat ik hier was!
Voorzichtig keek ik om het hoekje van de deur.
Mijn moeder liep naar de badkamer die schuin tegenover mijn kamer zit.
Snel deed ik de deur dicht en spurtte naar mijn kamer.
Geen twee seconde later liep mijn moeder mijn kamer binnen.
'Zo, wat zie jij er gespannen uit. Je houdt toch niets voor me verborgen hé?' Zei mijn moeder kattig. 'Volgens mij, houdt jij wat verborgen. Waar is papa?' Kaatste ik terug.
Haar gezicht werd lijkwit. Haar mondhoeken zakte zover naar beneden, dat ik dacht dat ze de grond gingen raken.
'Gaat je niks aan.' Snauwde ze. 'Hij is wel mijn vader hoor!'
'Ik ben het zat! Ik bel je oma op en je gaat daar maar een tijdje wonen!' Schreeuwde ze. Terwijl ze het zei, kwam een grote laden spetters uit haar mond.
Na hijgend van haar uitsmijter, keek ze me aan.
'Ik ben je spuug zat, hoor je me? Ik word misselijk van je!' Ik hield het niet meer.
Tranen biggelde langs mijn wangen.
Waarom deed ze zo gemeen? Zo ken ik haar helemaal niet.
Nou ja, beter bij mijn oma dan bij haar!
'Best.' En ik pakte mijn mobiel. 'Ik bel haar zelf wel.'
Ik toetste mijn oma's nummer in en draaide mijn rug naar mijn moeder toe.
Gelukkig vond mijn oma het goed, anders wist ik me echt geen raad meer.
Ik werd gewoon bang, van mijn bloedeigen moeder!
Ondertussen was mijn moeder de kamer uitgestampt. Snel pakte ik een tas en propte er kleding in. Mijn verzorgingsproducten gooide ik er boven op.
Ik stormde naar beneden, schreeuwde naar mijn moeder dat ik wegging en liep naar buiten. Achter me viel de deur met een klap dicht.
Eigen schuld dikke bult, dacht ik bij mezelf.
Had ze maar niet zo naar moeten doen.
Ik liep naar de bushalte, en keek hoe laat de bus vertrok.
Nog tien minuten, dan zou ik verlost zijn van mijn moeder.

Reacties: