FanFic.nl

Nothing is what it seems

11.

Met mijn broek halverwege mijn kont en een boxershort die al de hele tijd in mijn kruis jeukt betreed ik het kamertje opnieuw. Net voor Arne binnenkomt kan ik stiekem het onderbroek op zijn plaats duwen en er een idioot beweginkje bij doen.
God, alsjeblieft, laat me niet winnen. Oké luister, ik wil niet ondankbaar klinken, maar ik wil geen seconde langer spenderen dan nodig met die omhooggevallen ego’s. U blijkt alles te kunnen zien, dus moet u vast gemerkt hebben dat ze een beetje, nou ja, ‘uniek’ zijn - om het vriendelijk te zeggen (ja, dat kan ik inderdaad).

‘Wel,’ hij laat zich met een diepe zucht in één van de zetels zakken en legt bijna onmiddellijk zijn hoofd in zijn handpalmen, terwijl zijn ellebogen op zijn knieën steunen. ‘bat - was - bus - zo - mard - boor - wiets.’
‘Whu?’ is het enige wat ik kan uitbrengen en dat dan nog met een belachelijk gezicht erbij.
Hij heft zijn hoofd op en grijnst, ‘Dat het dus zo hard voor niets was.’
‘Dat - had ik helemaal nooit kunnen opmaken uit wat er uit jouw mond komt.’ ik laat me onzacht in de zetel vallen die zijn lucht langs de naden naar buiten blaast. Misschien moet ik toch maar eens aan een dieet beginnen denken…
‘Excuseer. Ik zal in het vervolg op mijn articulatie letten.’ het komt er overdreven netjes uit. Inclusief te wijd opengesperde mond.
‘Jij kan er niets aan doen. Met zo’n gezicht is het nogal wiedes dat je een beetje, nou ja…’ ik lach en duik neer in de zetel als hij het dichtstbijzijnde kussen naar mijn hoofd smijt. ‘Jij moet trouwens niet spreken.’
Luid gelach vult de kamer, ‘En jij die zo zat te geilen op een foto van mijn zus. We zijn een tweeling voor iets.’
Betrapt stopt hij met grijnzen, ‘Geef me haar nummer en ik vergeet dat je me net hebt beledigd.’
‘Dat was geen belediging.’ de deur gaat open en David Jost komt samen met Gustav naar binnen. Arne en ik staan bijna gelijktijdig recht en begeven ons naar het midden van de ruimte. ‘Het was de waarheid.’ fluister ik, terwijl ik een beetje naar hem toebuig. Hij doet een poging om tegen mijn schenen te schoppen, maar die weet ik perfect te ontwijken. David schraapt zijn keel om aan te wijzen dat er een belangrijke mededeling volgt. Terwijl staat Gustav op zijn lip te bijten zodat hij niet in lachen uitbarst.
‘Goed. Het was nipt, erg nipt zelfs. De jongens zouden graag wat tijd willen nemen om jullie afzonderlijk wat beter te leren kennen. Tenslotte zal de gekozene redelijk wat tijd met hun moeten doorbrengen.’
Arne kraakt onzacht zijn vingers en begint weer zenuwachtig te worden.
‘Niet dat het veel uitmaakt, maar ik weet al wie voor mij de winnaar is. Natuurlijk moeten de jongens de uiteindelijke beslissing maken. Veel succes dus.’ Gustav schud ons beiden de hand en verlaat samen met David de kamer.

Arne is ondertussen al een half uur weg. In mijn eentje zit ik in de kamer en bestudeer elk klein hoekje of vlekje dat ik maar kan vinden. Nick heb ik al gebeld. Niet dat dat me veel goed heeft gedaan. Ik meen het je, die gast is zo mogelijk nog irritanter dan Tom kan zijn - ook al heb ik nog niet veel tijd in zijn buurt doorgebracht. Nu ik hier toch alleen ben maak ik van de gelegenheid gebruik om mijn kleren terug op zijn plaats te steken. En dan heb ik het vooral over de elastieken band die mijn borstkas nauw omsluit. Dat ding jeukt honderd keer zo erg als die boxer en doet daarbij nog eens zijn werk veel te goed. Met een oversized shirt het ik net een gespierd bovenlichaam. Maar zonder dat shirt zie je enkel dat mijn borsten pijnlijk plat worden gedrukt en dat de randen lichtjes in mijn huid beginnen te snijden. Daar moet ik dus nog een oplossing voor vinden. Met twee vingers trek ik de onderste rand wat losser en slaak een zucht van verlichting als de koelte van de ruimte mijn huid bereikt. Met mijn vrije hand wapper ik met de zoom van mijn shirt heen en weer zodat de lucht fris blijft.
Net op het moment dat ik met de nagel van mijn duim onder de rand van mijn onderbroek krab - hey, als het op één plaats jeukt begint het overal - gaat de deur open en staat Tom verrast in het deurgat te staren.
‘Ik ga niets vragen, maar als je zou zien wat ik zie…’
En ik zie wat hij ziet. Naast de deur hangt een spiegel waar het evenbeeld van mijn tweelingbroer prijkt met één hand half in zijn onderbroek en de andere op zijn borstkas. Als hij me zou zien als een meisje kun je zelf wel invullen wat ik aan het doen zou zijn.
Quasi nonchalant haal ik mijn handen van mijn lichaam, onder mijn kleren vandaan en steek ze onschuldig in mijn zakken. Hij begint zachtjes te lachen. Ofwel kan hij zijn lach lang inhouden ofwel hebben zijn hersenen nu pas door wat er gaande is, en ik gok op nummer twee.
‘Even jezelf wat aan het plezieren makker?’
‘Ik heb genoeg vriendinnen om dat voor mij te doen. Gaan we?’ ik passeer hem in het deurgat en zie hem vanuit zijn ooghoek kijken, alsof hij onder de indruk was van dat antwoord.
‘Nee.’ komt er dan uit zijn mond.
Ik draai me om en kijk hem vragend aan. En dit allemaal zonder op een meisje te lijken. Nou ja, naast Bill ben ik nationale kampioen met doen alsof ik geen meisje ben. En ik ben duidelijk beter dan hem.
‘Nee?’
‘Nee.’ verrast om mijn reactie pauzeert hij even te midden zijn zin. ‘Ze zijn nog bezig met Arne, maar ik dacht dat het hier wat interessanter zou zijn. Kom je?’ hij loopt de kamer terug binnen. Meen je dat nou? Alleen - met hem - in één kamer? Dit wordt mijn dood…
Een lichte zucht en een stille vloek later ga ik opnieuw de kamer binnen. Hij zit in mijn stoel en drinkt van mijn blikje cola. Wij gaan geen vriendjes worden.

Reacties: