FanFic.nl

Thor

Proloog

De hele nacht was het ongewoon stil geweest in het dorp. Geen enkele kat had zijn gekrijs laten horen, het geschreeuw van losgeslagen tieners was uitgebleven en zelfs de wind had zich te rusten gelegd tussen de lage duinen rond het uitgestrekte meer. Met het opkomen van de zon werd de wereld langzaam wakker, maar iedereen kon voelen dat dit geen normale dag was, net zoals de vorige dagen niet normaal waren geweest.
De mannen vertrokken voor alleen de ochtend naar hun werk, de bedrijven hadden gezamenlijk besloten om die middag de deuren te sluiten voor de trieste gebeurtenis die zou plaatsvinden. De vrouwen deden als altijd hun ronde langs de winkels die het dorp rijk was. De bedrukte stemming was onaangenaam duidelijk te voelen, de normale praatgroepjes vielen snel uit elkaar. Niemand durfde hardop te praten, en een enkel kind dat buiten speelde, werd door een voorbijganger tot stilte gemaand, terwijl zijn moeder beschaamd aan kwam lopen.
De enige manier om aan deze mistroostige stemming te ontkomen was door je af te zonderen, hoewel maar één iemand op dit idee gekomen was. Hij had de hele nacht in stilte op een wankele steiger gezeten, ergens hopend dat iemand hem zou vinden, opdat hij niet meer vergeten zou zijn. Er was iets wat hij in ieder geval wel wist, dat niemand hem miste in het plaatsje dat tegen de flauwe berghelling lag.
Hij liet zijn blik vanuit zijn schoot over het meer dwalen. Diepbruine ogen, waarin je zowel pijn als haat kon zien flikkeren, en als je over heel veel mensenkennis beschikte, misschien wel jaloezie.

Thor was altijd al een buitenstaander geweest. Een rat, zoals zijn klasgenoten hem neerbuigend noemden. Niemand kon ze ongelijk geven, met zijn vettige zwarte haar, schriele lichaam en piepkleine priemende ogen had hij ook wel wat weg van een rat. De tieners in het dorp meden hem zoveel ze konden, hun ouders wilden niet dat hun eigen kind met hem omging, maar hadden wel medelijden met hem en wilden graag dat hij een vriend zou vinden. Het was wel een verassing geweest dat juist Tobias deze vriend zou worden.
Tobias was in alle opzichten het tegenovergestelde van Thor. Met zijn ietwat te lange blonde haar, hypnotiserende ogen en vroeg volwassen lichaam was hij de ideale schoonzoon, en deed hij het dan ook goed bij de meisjes en hun ouders. Tobias was beleefd, spontaan en altijd vrolijk, terwijl Thor zich altijd stilletjes in zijn schaduw voortbewoog. Ze werden dan ook nooit in één adem genoemd, “Tobias en Thor”� of “Thor en Tobias”� bestond niet, zoals dat bij andere vriendenkoppels wel het geval was. Iedereen ging graag met Tobias om, Thor was voor hun ongrijpbaar, ze begrepen hem niet. De paar toenaderingen van meisjes die via hem in de gunst van Tobias wilden komen had hij bot afgewezen. Thor was het liefst alleen, en als het dan toch moest, was hij bij zijn persoonlijke held, Tobias.
Niemand zag wat er echt in het iets te kleine hoofd van Thor omging, niemand deed ook de moeite om dat te zien. Ze dachten dat hij raar was, dat hij het verkoos om anders te zijn. Niemand zag dat hij gewoon niet anders kon. Niemand zag dat hij het haatte om in de schaduw van zijn grote vriend te staan. Thor wilde helemaal niet zijn wie hij was, hij was onmetelijk jaloers op Tobias en probeerde hem zoveel mogelijk na te doen. Toen hij erachter kwam dat dit een onmogelijke taak was, begon hij Tobias te mijden, hij nam steeds meer afstand van hem, opdat het niet te veel pijn zou doen. Hierdoor merkte hij ook niet dat er in Tobias iets veranderde, dat ook hij niet was wie hij wilde zijn.
Thor deelde dan ook de verbazing, het verdriet en de verwarring met de rest van het dorp, toen Tobias in het ijskoude bergmeer een einde aan zijn leven maakte.

De jongen stak zonder zijn schoenen uit te doen, zijn voeten in datzelfde meer. Even voelde hij wat zijn beste vriend gevoeld moest hebben, even kon hij zich indenken hoe gruwelijk het zou moeten zijn om dood te gaan, even voelde hij de zelfde pijn.
Terwijl het water klotste in zijn schoenen liep hij naar het dorp. Er was niemand meer op straat, iedereen was al verzameld in de grote kerk, die vandaag het toonbeeld van een dieptreurige begrafenis was . De kleine jongen liep verder, stond pas stil toen de kathedraal voor hem opdoemde. Even aarzelde hij, maar liep toen zo stil mogelijk de begraafplaats op. Het gat was al gegraven, duidelijk op de mooiste plek die er was. Thor verborg zich achter een struik, hij merkte niet dat er zachte, witte bloemblaadjes op zijn schouders vielen, hij merkte helemaal niets, hij dacht niets, het enige wat hij deed was wachten.
De kerkdienst duurde iets meer dan een uur, te kort voor zo’n rampzalige gebeurtenis, zouden een paar dorpelingen later zeggen. Thor dacht er niet over na, hij kon niet meer denken.
Geschokt zag hij dat de kist een transparante deksel had. Hij zag het perfecte gezicht van Tobias, de ogen gesloten. Bevriezen was blijkbaar wel een manier om het lichaam onaangetast te laten, hij zag er perfect uit.
Thor keek voor de laatste keer in het gezicht van de jongen voor wie hij zowel haat als liefde voelde, en hij voelde voor de laatste keer een overheersende vlaag van jaloezie. Tobias had hem zelfs in zijn dood verslagen, hij was als held van het kleine dorp gestorven, en die held zou hij ook voor eeuwig blijven.

Een week later gaf Thor al zijn zakgeld aan de kapitein van een schip die hem naar de andere kant van de oceaan zou brengen. Hij was op weg naar de wereld waar je volgens hem niet de held van een dorp, maar de held van een heel land zou kunnen worden.
In het dorp werd er nog jaren nagepraat over de treurige dood van de blonde jongen. Niemand wist meer van de kleine vriend die hij had, niemand kende hem nog.

Reacties: