Nee, zo lang kon ik niet meer wachten. Ergens op de bus moest er toch iemand zijn met een telefoon ofzo. Ze waren nog geen 10 minuten weg, het concert zou nog niet begonnen zijn. Ik kwam in de frontlounge en ja hoor, daar zat één van die bodyguards. Natuurlijk zouden ze ons nooit helemaal alleen laten. "Mag ik naar Bill bellen, alsjeblieeeeft?" Even twijfelde hij maar uiteindelijk drukte hij toch het nummer in en dan gaf hij de GSM aan mij. De bieptoon bleef maar duren en net toen ik het mobieltje wou dicht klappen hoorde ik Gustav stem aan de andere kant van de lijn. "Hey Gustav, waar is Bill?" er kwam geen antwoord... Ik wachtte af en plots klonk Bill's stem aan de andere kant van de lijn. "Wat moet je?" klonk het boos. "Hay..." zei ik stil en verbaasd van zijn kwade ondertoon. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. "Emma... sorry. De soundcheck verliep niet zo goed. Is er iets mis toch?" klonk zijn zachte stem al een stuk liever. "Neeh, alles is oké... Ik wil je gewoon iets zeggen. Hoe kon je Bill? Ik ga je eeuwig haten voor dat wat je mij hebt aangedaan die ene namiddag." zei ik zo droog als maar kon. Ik wist dat tegen hem roepen geen goede gevolgen zou hebben. Ik wachtte gespannen een antwoord af en bad vuurig dat hij niet te kwaad zou zijn. "Emma? Gaat het wel goed met je?" vroeg Bill bezorgd. "Tuurlijk is alles oké!" zei ik voor de tweede keer. "Ik ben gewoon kwaad op je... en het voelde verdraaid goed dat ik je eens kon zeggen wat ik ervan denk." Weer was het stil. Ik hoorde dat Bill iets wou antwoorden, maar plots klonk er iemand anders aan de lijn. "Ja, dag Emma, jullie kunnen je liefdesverklaringen op een andere keer doen." Het was Tom gevolgd door de biebtoon. Ik zuchtte opgelucht, het voelde echt goed om hem eens mijn gedacht te hebben gezegd.