FanFic.nl

Bill and Tom are watching you... and Gustav and Georg too (ontvoering)

This is why.

plots kwam Bill de kamer binnen, hij zat helemaal onder het zweet. "Sexy." zei ik lekker sarcastisch. Ik draaide me voor de zoveelst keer om in het bed, opzoek naar wat warmte. Ik hoorde hoe Bill zuchtte. "Ja, ik had geen tijd om me wat te verfrissen. Ellie belde me, je bent ziek?" Ik voelde meteen verbazing opkomen. "Zo bezorgd? Neen, alles is prima..." loog ik simpel. "Bill, ik wil nu wat duidelijkheid... Waarom ben ik hier precies?" klaagde ik met m'n droge keel. Bill zuchtte en hij wreef het zweet van z'n voorhoofd met een handdoek. Hij kwam bij me op het bed zitten. "Toen ik je de eerste keer zag..., liep je met je beste vriendin -en waarschijnlijk ook je enige vriendin buiten je zussen- op straat." Carly? Ik had zolang niet meer aan haar gedacht. "Haar naam is Carly." zei ik. "Oké dan, je liep met Carly over straat en je zag er alles behalve gelukkig uit. Er was iets aan jou dat me aansprak, dus ging ik op onderzoek uit. Ik kwam te weten dat jij en je zussen eerst in een weeshuis woonden, tot Ellie achtien werd. Toen was zij oud genoeg om voor jou en Natasha te zorgen en nam ze de voogdij over jullie. Jullie zochten alledrie een job en woonden in een hotel. Ik kwam ook te weten dat jullie ouders in het gevang zitten..." Oké, dat kwam hard aan, ik had alles behalve mijn ouders verwacht en ik dacht liever niet aan hun. Bill keek me een beetje vragend aan bij het onderwerp: Mijn ouders. "Ja, dat was toen ik geboren was. Onze familie had geldproblemen dus gingen m'n ouders dingen stelen om ze door te verkopen. Ze werden ook verdacht van moord, maar dat heb ik nooit geloofd... Ze werden door de politie gevat en ze moesten in het gevang voor een lange tijd. Gelukkig voor ons was dat weeshuis er... En later Ellie, 18 jaar zodat zij de voogdij over Natasha en mij mocht hebben. M'n zussen hebben mijn ouders gezworen dat ze goed zorg voor me zouden dragen... Ik heb m'n ouders niet eens echt gekend. Ik kan me maar één beeld van hun herinneren." legde ik hem uit. Hij kniktte even vol medeleven en hij ging verder met zijn verhaal. "Ik sprak erover met Tom, maar hij begreep me eerst niet. Hij begreep niet waarom ik jullie wou helpen. Hij zei dat jullie nooit met ons zouden willen mee gaan als jullie wisten dat we beroemd waren... Maar ik vond het zo erg voor jullie, ik moest iets doen want ik voelde me ook zo eenzaam!"

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.