"Het is zo makkelijk voor je om me pijn te doen..." fluisterde ik verdrietig. "Denk je dat? Je weet niet hoe het voelt..." Bill nam mijn gezicht in zijn handen en hij keek me oprecht aan met zijn blinkende oogjes. "Maar ik heb zo lang liefde gemist en als niemand me wil... moet ik zelf maar iemand dwingen... Ik weet niet wat ik anders moet doen." fluisterde Bill verdrietig. "Niks doen en wachten op de ware." stelde ik voor terwijl ik wou loskomen uit zijn greep, maar dat stond hij niet toe. "Bill, stop hier gewoon mee! Ergens daar buiten is er zeker iemand die oneindig veel van je houd! Dat weet ik gewoon. Door mij als voorlopig tussending te gebruiken maak je de pijn alleen maar erger voor jezelf denk ik." maar hij bleef me vast houden. "Bill..., je moet met dit alles stoppen, nu!" eindelijk liet hij me los en hij ging recht staan. "Als je echt op de ware wacht laat je me nu gaan en wacht je gewoon op die ene speciale persoon. Mij tussendoor gebruiken heeft echt geen zin hoor." probeerde ik hem te overtuigen. Ik begreep zelf niet half wat ik vertelde, maar al hij me daardoor misschien weer zou vrij laten deed ik er toch mee door. Ik had nu bijna geen stem meer en ik wist niet van wat het was. De opwinding of het feit dat ik ziek was? "Dat kan ik niet doen. Ik heb iemand nodig Emma. Alleen kan ik het niet aan..." zei hij somber en hij verliet de kamer. Wat een zwaar gesprek was dit om 2 uur 's nachts...