"Je vind me lief?" vroeg Bill een beetje geschrokken. "Ik VOND je lief." verbeterde ik hem kwaad. "Verdomme!" barste Bill plots uit en hij duwde het lampje van het houten boordje dat boven z'n bed hing. Wat had dat dingetje nu misdaan? "Ik ben zo stom!." praatte hij kwaad tegen zichzelf. "Ja je bent stom." zei ik knikkend... "Sorry, echt." zei Bill en hij keek me smekend aan. Ik nam zelf de tijd niet om na te denken over een antwoord. "Ja, het is niet de eerste keer dat ik dat hoor..." Ik ging recht staan met een beetje hulp van Bill. "Het was ook wel een beetje mijn eigen schuld, maar je hield niet op en ik was in paniek..." zei ik bangetjes. Bill knikte begrijpelijk, maar toch zag ik aan z'n gezicht dat hij nog steeds een beetje kwaad was voor m'n actie van daarnet. Ik hoorde Tom luid zuchten, "Al dat geslijm." klaagde hij waarna hij de kamer verliet. Ik keek hem even na, waarna ik me weer op Bill richtte. "We hebben een concert dus ik moet ook maar eens gaan." was Bill's enige antwoord op mijn blik. Hij nam z'n kleren bijeen en hij liep al richting de deur. "Bill?" zei ik snel, hij bleef staan en draaide zich om met een vragende blik. Ik keek hem aan met zo'n blik van: Laat me niet alleen! Jah, zelf nu nog verkoos ik hem boven hier helemaal alleen te zijn. Zuchtend stapte Bill op me af, een lachje sierde z'n gezicht. "Ik verdien je echt niet." fluisterde hij terwijl hij z'n hand op mijn wang legde. "Ik mag doen wat ik wil, je blijft nooit kwaad.... Waarom?" Hij keek me oprecht nietbegrijpend aan. Wist ik zelf wel waarom? "Volgens mij ligt het aan die verschrikkelijk grote bruine ogen van jou." dacht ik luidop. Er verscheen een lachje op z'n gezicht en even twijfelde hij, maar dan nam hij toch het kruisvormige hangertje van rond z'n nek. Hij legde het in m'n hand en hij verliet de kamer zonder nog een woord te zeggen...