FanFic.nl

sisterhood of the damned[starring TH]

nothing but history

ik griste de sleutelbos uit m’n tasje. Achter me hoorde ik een raar geluid, alsof er een leger olifanten de trap op stormden. Snel draaide ik de sleutel om en liep ik de kamer binnen.
De deur viel achter me in het slot, ik schoof een stoel onder de deurklink.
Ilse, Pixie, Joshua, Lilly, Dan, en Emily keken verrast op.
“Help me dan toch!”� riep ik. “ De politie is er!”� Zodra ik politie zei, kwamen ze in actie, ze schoven alles wat niet vast zat tegen de deur.
“Dit is de politie, als jullie binnen de minuut niet buiten zijn rammen we de deur in!”� hoorden we van achter de deur komen.
“We moeten hier weg.”� Fluisterde Pixie.
Joshua en Emily renden naar de brandtrap.
De politie stond hen op te wachtten.

“We hebben al 2 van jullie crapuulkinderen, de rest krijgen we ook wel. Als jullie nu naar buiten komen gaan jullie allemaal naar liefdevolle pleeggezinnen in plaats van wegrottende jeugdinstellingen!”�
Brulde de korpschef. “oké, jullie hebben genoeg tijd gehad, we rammen die deur in.”�
De zware archiefkast die tegen de deur stond trilde.
“We moeten hier echt weg!”� herhaalde Pixie.
“Er is maar 1 uitweg.”� Ik keek naar het enige raam in de oude textielfabriek die we kraakten.
“Hallo, ben je gek geworden?!”� riep Ilse. “Dit is hier het derde verdiep hoor!”�
“Maar het is onze enige kans, en het zou nog wel eens kunnen lukken.”� Antwoordde Dan “Het 2de verdiep heeft een afdak, we gebruiken dat als een soort glijbaan.”�
“Kan het iemand ook maar een barst schelen HOE we op de grond komen?”�Vroeg Lilly hard.
“We kunnen ook wat matrassen op de grond gooien”� zei Pixie stil.
“Geweldig idee!”� riep Dan, hij haalde alle matrassen die hier lagen en gooide ze op elkaar op de grond.
“7 matrassen, dat moet genoeg zijn”�
Hebben jullie een doodwens misschien? Dat afdak is zo rot als het kunstgebit van m’n oma. We mogen blij zijn als we onze rug niet breken! Siste Lilly
De kast die tegen de deur stond viel om, en de zetel begon ook al wat te verschuiven.
Ik deed het raam open en smeet de matrassen erdoor.
“Wie gaat eerst?”� vroeg ik.
Dan stak z’n hand op en liep naar het raam, hij sprong, gleed, en kwam perfect neer op de matrassen.
Lilly en Ilse volgde, daarna sprong Pixie en als laatste ging ik.

We renden door de straten, tot onze longen en benen het niet meer aan konden.
De politie had Dan en Lilly onderschept een paar straten terug.
"Waar moeten we nu naartoe? Hijgde Pixie uitgeput.
“Ik weet wel iets denk ik.”� Vertelde Ilse aarzelend.
“Mijn ouders kenden iemand die ,euhm, een enorm bedrijf had, en hun hoofdkwartier was hier.”�
“Hoofdkwartier”� lachte Pixie. “ Is het huurmoordenaarbedrijf ofzo?”�
“eigenlijk wel“schaterde Ilse.
Het gelach verstomde meteen, ik en Pixie keken haar aan met open mond.
“Wat?”�vroeg ze geërgerd. “Het verdiend goed, en geld is iets wat we nu echt nodig hebben.”�
“En wat dan met het vermoorden van onschuldige mensen?”� vroeg Pixie boos.
“HM Berlin liquideert alleen slechte mensen, zoals, pooiers die hun hoeren mishandelen en de ‘grote mannen’ in Irak die onschuldige laten doden.”�
“HM Berlin? Is dat niet een bedrijf dat rondleidingen geeft aan toeristen?”� vroeg ik.
“Ja, dat is hun schuilbedrijf.”� Ilse glimlachte zacht. “ze zijn enorm goed beveiligd.”�
Er volgde een lange stilte terwijl we door de straten van Berlijn wandelden.
“Hier is het dan.”� merkte Ilse op. “Pixie doe je het?”�
“Ja.”� Kreeg ze als antwoord.
“Alissa wil -“
Nog voor ze haar zin kon afmaken zei ik volmondig: nee!
“Alsjeblieft? Stel je voor: die man die je ouders vermoorde staat voor je, en jij knalt z’n kop eraf met een bazuka!”�
“oké dan!”� riep ik geërgerd. “maar alleen tot we genoeg geld hebben om te leven.”�

We stapten het bedrijf binnen, en toen begon alles.

Reacties: