Hoofdstuk 39: Even he can’t fight against the dark
Langzaam deed ik mijn ogen open.
Het felle zonlicht scheen in mijn ogen. Wacht, zonlicht? Heb ik dan de hele dag bij Gauthier Gruesome doorgebracht? Mijn hoofd was wazig en voelde zwaar aan.
Ik stromelde door het veld heen, opzoek naar leven.
‘Vera? Vera?’ Overal kwamen stemmen vandaan.
Bekende, en onbekende.
Ik probeerde wat te zeggen, maar er kwam geen geluid uit mijn keel.
Tranen van paniek stroomde over mijn wangen. Verward sloeg ik de granen weg en rende heen en weer. Ondertussen probeerde ik mijn stem terug te krijgen, maar het enige wat tot nu toe eruit kwam, waren snikken.
Plots voelde ik twee armen om mij heen. Als reflex begon ik te slaan.
‘Woho rustig maar, ik ben het, Fred.’ Dat was de mooiste zin die ik ooit had gehoord.
Ik was zo blij om hem te zien! ‘Oh Fred!’ Hé, ik had mijn stem weer terug!
Hij streek met zijn duimen over mijn wangen, zodat de tranen werden weggeveegd.
Nog steeds snikkend knuffelde ik hem. Zijn greep verstevigde, en gaf me een veilig gevoel. ‘Kom, we gaan.’ Voorzichtig duwde hij me van zich af en legde zijn arm om mijn schouders. ‘Zolang ik hier ben, zal er niets met je gebeuren. Ook al kost dat me mijn eigen leven.’ Fluisterde hij in mijn oor. Ik knikte, maar wist beter.
Zelfs Fred zou mij niet kunnen beschermen tegen Gauthier.
Hoe graag ik dat ook wou.
oh