FanFic.nl

perseverance

Perseverance [16]

Bill en ik lopen door de stad, ik met een bakje frambozen in mijn hand en hij met een vanille ijsje. Af en toe wisselen we eens, neem ik een lik van het ijsje en grabbelt hij in het doosje met vruchten. We komen voorbij een Tattoo en piercing shop en mijn ogen beginnen gevaarlijk te glinsteren.
‘Biiiiiiiil…’
‘Onee’ ,kijkt hij mij aan, ‘ik ken die blik, en vergeet het.’
‘Je weet niet eens wat ik ga zeggen!’ antwoord ik verontwaardigd
‘Jawel’ verweert hij zich, ‘je wilt dat we daarbinnen gaan.’
‘Crapp!’ en ik kijk teleurstellend naar de grond ‘Je kent me te goed.’
Hij giechelt en vraagt dan serieus: ‘Wat ging je daar trouwens doen?’
‘Ik?’ en ik wijs met mijn vinger naar mijn borst, ‘Ik ging niets doen, jij gaat een piercing laten zetten.’
‘Ha-ha, never nooit niet.’
Ik zet mijn grootste puppyblik op en kijk hem smekend aan. ‘Toooee?’
‘Nee’ lacht hij en pakt nog een framboos uit het bakje.
‘Ik heb ook oorbellen, dus? Jij kan er een vanboven eentje in je oor doen.’
‘Nee’
‘Alsje-alsje-blieft?’
‘Misschien’
‘Pleas aller liefste Bill?’
‘Misschien’
‘Toe?’ en ik trek een pruillipje.
‘Oke oké- ik kan jou blik niet weerstaan.’
‘YES!’ en ik dans een rondje waardoor er 4 frambozen op de grond vallen.
Hij haakt zijn arm in de mijne en we stappen de winkel binnen.
Er staat een grote man met veel tattoo’s op zijn armen voor de balie. Hij zegt hallo met een zware bas stem en ik heb meteen terug de neiging om de winkel uit te lopen. Bill daar in tegen begroet hem en vraagt naar soorten piercings voor in je oor.
De man haalt een geplastificeerd blad boven en bromt wat soorten op: ‘Je hebt de normale oorpiercing, in je oorlel, maar je hebt ook een tragus, dat is in dat bolletje bij je hoofd’ en hij wijst het aan met zijn getatoëerde vinger, ‘Je hebt dan ook nog een industrial, een staafje door je oorschelp en de helix, een ringetje in je oorschelp.’
Hoe meer die vent begint te praten over het schieten van piercings en de ontstekingen ervan, hoe meer appels ik voor mijn ogen zie verschijnen en hoe slapper mijn benen worden.
Ik trek zachtjes aan Bill zijn mouw, en ik moet meteen denken aan kleine ik die zaagde aan mama voor een ijsje. Hij draait zijn hoofd en kijkt mij vragend aan. Subtiel gebaar ik met handen dat ik naar buiten wil. Blijkbaar te subtiel voor Bill want hij kijkt mij nog verwarder aan. Ik sla mijn ogen ten hemel en het probeer het nog eens uit te leggen, maar tevergeefs. Ondertussen blijft de kaalgeschoren vent met té veel oorringen in zijn -duh- oor maar door ratelen, en op een gegeven moment wordt hij onderbroken door Bill die zegt:
‘Fien, zeg het gewoon! Ik snap niets van je gebaren!’ Ik word knal rood en hakkel iets in zijn oor van: ‘ik, jij, buiten, eng, appel.’
Raar maar waar blijkt hij het volkomen te begrijpen, en zegt hij tegen het levend reclamebord van de winkel dat hij nog wat geld moet afhalen. Als we buiten staan komt hij niet meer bij.
‘Je bent onverbeterlijk Fien, wat was dat nou weer voor een actie!’
‘Ik was gewoon impulsief!’ verantwoord ik me ‘Hoe kon ik het weten dat die vent over enge dingen ging beginnen praten?’ Hoe meer ik zeg, hoe meer ik Bill door zijn benen zie zaken van het lachen. Op het einde is hij een hoopje lichaam dat op de grond ligt, rollend en gierend met zijn armen en benen tegen zijn buik gekneld.
‘Zo grappig was het ook niet’ haal ik mijn schouders op.
‘Ja-hik-wel!’ en hij gaat verder met lachen.
‘Je schmink gaat uitlopen’
‘En-dan’ hikt hij verder. Na een tijdje sterft het gelach van op de grond weg, en ik vraag droog: ‘Uitgelachen?’ waardoor hij spontaan weer begint te giechelen.
Uiteindelijk staat hij op en ik houd wijselijk mijn mond. Als hij zichzelf in de reflectie van een winkeletalage ziet zet hij grote ogen op en draait zich om naar mij.
‘Waarom zei je niet dat mijn make-up is uitgelopen?!’
‘Ik heb je gewaarschuwd’
Hij doet zijn mond open, maar sluit ze dan weer wanneer hij bedenkt dat hij er niets kan op terug zeggen.
‘Hoe laat is het trouwens?’ Bill kijkt op zijn horloge en zegt; ‘half vijf.’
‘Ging jij niet met Georg en Gustav om vijf uur afspreken?’
‘SHIT!’ hij draait zich om en gebaard dat ik moet lopen naar de bushalte.
Ik kreun. Had ik niet het laatste uurtje L.O gespijbeld om niét te hoeven lopen?

Dit is officieel een nutteloos stukje fien :’D
Er gebeurt niets. Hahahahaah.

Reacties: