FanFic.nl

Ik ben Yaren.

Hoofdstuk 10; Stiekem

Oké, ik geef het toe. Je hebt al die tijd gewoon in mijn schuif gelegen. Maar, verwacht nu niet dat ik terug regelmatig ga beginnen schrijven hoor. Het is gewoon jouw schuld. Jij hebt het me laten schrijven, het me laten herbeleven. Ja, we zullen het daarop houden.

Ik heb trouwens geen tijd meer voor jou. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik vrienden. Kun je dat geloven? Ze zijn zelfs leuk, want het zijn geen vrienden omdat ze moeten. Ze wí­llen vrienden zijn met mij.
Ik zal je even over ze vertellen. Als eerste heb je Liz, ze is echt geweldig. Iedereen kijkt naar haar op omdat haar ouders veel geld hebben en alle jongens aan haar voeten liggen. Zij was de eerste die tegen me wou praten. En zo heb ik ook haar vriendinnen leren kennen en dan de anderen uit mijn klas. Iedereen is geïnteresseerd in mij, en vraagt me dingen over wie ik ben. Niet dat ik de waarheid vertel, maar daar komen ze toch nooit achter.

Gisteren gingen we trouwens tijdens de middagpauze achter de lokalen staan om te roken. Nou ja, zij gingen roken zoals altijd en ik ging mee om op de uitkijk te staan. Maar gisteren heb ik voor de eerste keer van haar sigaret mogen proeven - of hoe zeg je zoiets? Het was echt mega cool. Ze hadden gezegd dat ik niet bang moest zijn als ik zou hoesten, want zoiets is blijkbaar normaal, maar het ging echt vanzelf. Je moest hun gezichten zien. Ik denk dat ik me morgen een pakje ga kopen, dan kan ik terug meeroken. Dat doen andere groepjes namelijk ook. Samen gaan roken en zo…

Ik wou echt alleen maar vrolijke dingen vertellen, en er komt nu zoveel in mijn hoofd dat ik kan opschrijven, maar je vraagt je vast af hoe het met mam gaat. Volgens mij een beetje beter, niet dat ze gestopt is maar het komt.
Papa doet zijn best. Meer voor mij dan voor mama. En daar zou ik zo graag iets op zeggen, maar het komt gewoon niet. Op welke manier moet ik hem nu vriendelijk duidelijk maken dat ik geen klein kind meer ben en dat hij voor mama moet zorgen in plaats van voor mij. Tijdens al die momenten alleen met mama heb ik prima voor mezelf leren zorgen, dat is meer dan je van haar kan zeggen.
Weet je zo dat typische verhaal dat altijd naar boven komt op familiefeesten? Het begint ‘In mijnen tijd…’ en dat begint mama over hoe ze voor haar moeder moest zorgen die niet anders deed dan zwanger worden en de kinderen tenslotte afstond voor adoptie omdat ze te weinig geld hadden, enkel mijn moeder en mijn oom heeft gehouden. Moest ze ze allemaal gehouden hebben waren ze toen met dertien kinderen thuis (en ik kan niet anders dan me afvragen of daar iemand tussen had gezeten die nu voor mij zou willen zorgen, of voor haar tenminste). Daarnaast moest ze ook voor de winkel zorgen die ze thuis hadden en voor de dieren die buiten op land rondliepen.
Maar zeg me nu eens wat er erger is; zorgen voor je ouders die kweken als konijnen, in een winkel staan en beestjes eten geven. Of ontvoerd worden, het hele nonkel verhaal, thuiskomen om te merken dat ze de familie hebben laten uiteenvallen door mij en om dan nog eens te moeten aanzien hoe je eigen moeder haar naar de ondergang zuipt.
Zij was 16 jaar, ik ben er 11.

Echt, ik wordt nooit zoals haar. Maar zij, zij zette haar voeten neer in exact dezelfde afdrukken van haar moeder. Klompen in de modder, stoeien met een boerenzoon op de hooizolder en zwanger geraken op minderjarige leeftijd, ongetrouwd. Haar eerste kind stond ze af, zoals het hoorde. Heel haar leven is een zonde geweest tot ze mijn vader leerde kennen en mij kreeg. En nu gaat ze er weer mee verder.
Haar moeder verhing zich aan de een boom in de wei, tussen de koeien, boven de drinkbak. Haar vader sloot iedereen buiten, verkocht alles wat ze ooit bezaten en verdween met de noorderzon.
Welk pad zou zij kiezen?

Misschien houd ik je nog een tijdje in de buurt, voor het geval dat ik nog wat tijd over heb...

Reacties: