FanFic.nl

"Obsessie" [afgewerkt!]

Chapter 4.

“Bill?”� vroeg Marie. Bill wreef in zijn ogen. Hij trok het laken over zijn hoofd. “Je moeder is er,”� zei Marie. Bill sloeg meteen het laken van zijn hoofd af. Hij ging recht zitten en keek rond. “Ze wacht buiten op je, ga je eerst maar aankleden,”� zei Marie. Bill knikte. Hij kroop uit zijn bed en trok zijn enorme kleerkast open. Hij nam er een shirt en een simpele jeans uit en ging de badkamer in. Hij nam zelfstandig een douche en trok daarna zijn kleren aan. Hij kamde zijn haren en poetste zijn tanden. Hij ging de badkamer weer uit waar nu Simone en Marie zaten te praten. Bill glimlachte breed toen hij zijn moeder zag. “Bill, liefje,”� zei Simone. Ze omhelsde Bill. Bill knuffelde stevig terug. “We gaan nu naar huis,”� zei Simone. Bill klapte in zijn handen. Samen met Marie en Simone maakte hij zijn koffer. Zijn rode pen vergat Bill zeker niet. Die moest mee. “Ben je klaar?”� vroeg Simone. Bill knikte. “Kom, dan gaan we,”� zei ze. Bill stak zijn hand omhoog en greep naar een papier en zijn pen. Hij krabbelde er een zin op. “Hoelang mag ik thuis blijven?”� schreef hij. “Twee weken,”� antwoordde Marie. “Zo kort?”� schreef Bill. Marie knikte. “Maar, misschien, als het goed gaat mag je nog langer blijven,”� zei ze. Bill glimlachte weer. Voor ze de deur uitgingen gaf Bill Marie nog een knuffel. “Dag Marie,”� zei Simone in Bill zijn plaats.

Bill was al een lange tijd niet meer thuis geweest. Het was er stil en zo vertrouwd. Een hond kwam op Bill aflopen. Bill schrok zich rot. Maar toch was hij meteen vertrouwd met het beest. Bill keek met vragende ogen naar Simone. “Hij heet Scotty,”� zei ze. Bill glimlachte en aaide het dier. Scotty begon te blaffen. Bill kon maar geen afstand doen van hem. “Bill, zo meteen komt er nog een man,”� zei Simone. Bill keek op. Hij leek geschrokken. “Hij is mijn nieuwe vriend, ik weet zeker dat je hem aardig zal vinden,”� zei Simone. Bill leek het allemaal niet te vertrouwen. Nog geen vijf minuten later ging de bel. Bill ging open doen. Een man met halflange zwarte haren stond voor de deur. Bill keek hem aan. “Dus jij bent Bill?”� vroeg de man. Bill knikte en wees dat de man binnen mocht komen. “Wat leuk dat je er bent,”� zei de man. Simone gaf de man een zoen. “Bill dit is Gordon,”� zei Simone. Bill keek Gordon wantrouwig aan. Hij wist nog wat er gebeurd was toen zijn echte vader hem kwam opzoeken. “Hij doet je niets hoor,”� stelde Simone hem gerust. Bill knikte en ging weer met Scotty spelen. “Hij kan niet goed met mensen omgaan die hij niet kent, dus je moet niet meteen denken dat hij je niet moet,”� zei Simone tegen Gordon. “Het moet moeilijk zijn voor hem dat ik ineens in zijn leven kom,”� zei Gordon. Simone knikte. “Ik vind het al goed dat hij je niet begint aan te vallen,”� zei ze. “Gebeurt dat soms?”� vroeg Gordon. “Nja, af en toe,”� zei Simone. Bill merkte dat het over hem ging. Hij keek op. “Wat wil je doen Bill?”� vroeg Simone. Hij haalde zijn schouders op. Bill kreeg opeens een idee. Hij greep naar het eerste papier wat hij vond en hij nam zijn rode pen uit zijn broekzak. In koeienletters schreef hij ‘Zee’ op. “Wil je naar de zee?”� vroeg Gordon. Bill knikte hevig. “Dan vertrekken we morgen en gaan we vandaag nog voor jou leuke strand spullen kopen, goed?”� vroeg Simone. Bill sprong blij op. Hij glimlachte breed en klapte in zijn handen.

Zo gezegd zo gedaan. Simone, Gordon en Bill zaten nu in de auto op weg naar een winkel. Bill zat helemaal tegen het raam aangeplakt. Hij wilde alles zien wat er om hem heen was. Hij wilde van alles een glimp opvangen. “Kom je Bill?”� vroeg Simone. Bill knikte en maakte zijn gordel los. Hij keek zijn ogen uit in het grote gebouw. “Eerst een zwembroek,”� zei Simone. Ze nam Bill zijn hand vast. Bill zijn blik viel meteen op een rode zwemshort. Hij greep het ding uit de rek en hield het voor Simone. “Vind je die leuk?”� vroeg ze. Bill knikte. “Goed, dan nemen we die hè,”� knipoogde ze. Bill glimlachte blij. Gordon had een aantal spullen genomen om een zandkasteel te maken. Alles was rood. Bill hield zoveel van rood. “Kom, we gaan betalen,”� zei Simone. Bill knikte. Gordon nam Bill in zijn nek. Dat vond Bill wel leuk want hij kon niet stoppen met lachen. Simone glimlachte vrolijk en ze betaalde alles. “Zullen we nu een ijsje gaan eten?”� vroeg Gordon. Bill knikte heftig. “Goed, dat gaan we dan doen,”� zei Simone. Gordon reed het centrum van Leipzig binnen. Het was er druk. Gordon parkeerde de auto ergens zodat ze te voet verder konden gaan. Bill huppelde wat voorop. Gordon sloeg zijn arm rond Simone haar middel. “Hij is echt een schatje,”� zei hij. “Jah, maar ik weet gewoon niet wat er mis is met hem,”� zei Simone. “Misschien dat als hij ouder is het wel kan vertellen,”� zei Gordon. “Dat hoop ik zo,”� zei Simone. Bill was ondertussen stil blijven staan. Hij wees naar de ijskraam. “Aardbei voor jou Bill?”� vroeg Simone. Bill knikte. “Ik ga het wel even halen,”� zei ze. Gordon knikte en ging bij Bill zitten. “En Bill, zin om naar zee te gaan?”� vroeg Gordon. Bill knikte hevig en glimlachte breed. “Ik heb er ook zin in,”� gniffelde Gordon. Bill gniffelde ook. “Zeg wil je tekenen?”� vroeg Gordon. Bill knikte. Gordon keek even rond en zag dan bierkaartjes liggen. “Teken hier maar op,”� zei hij. Bill nam zijn rode pen uit zijn broekzak en begon wat te tekenen. “Hier zijn de ijsjes!”� riep Simone uit. Bill legde onmiddellijk zijn rode pen neer en nam het ijsje over. Hij begon er meteen aan te likken. Vertederend keken Gordon en Simone toe.

Reacties: