FanFic.nl

Broken

Rain keeps falling on my head

School was uit. Eindelijk dacht ik met een zucht. Een paar meisjes hadden nog gevraagd of ik met hen mee wou, maar eigenlijk had ik daar niet zo veel zin in. Daar stond ik dan op het speelplein. Om eerlijk te zijn had ik geen idee wat ik ging doen.”�Hoi”� zei Naté. Vanwaar kwam die nu weer. “hallo”� antwoordde ik. Geen geluid meer , en ik genoot er van. Eindelijk stilte , en niet die constante drukte,geroep. Naté keek naar me. “En gaan je nog ergens naar toe of blijf je hier zo staan?”� Hij lachte terwijl hij dat zei. Hij had een mooie lach , en hij was best aanstekelijk. Normaal zou ik ook gelachen hebben maar vandaag niet. Niet nu alle sinds. Zonder nog een woord te zeggen ging ik richting huis. Toen ik me om draaide was hij al weg.

Ik klopte thuis op de deur. Niemand. Geweldig dacht ik nog eens buiten gesloten daar boven op. Ik smeet mijn boekentas in een hoekje van het terras,en liep richting het bos. Ik ging automatisch naar de open plek in het bos, en dacht ook onmiddellijk terug aan mijn ouders die hier jaren geleden dood terug gevonden waren. Vermoord galmde door mijn hoofd. Wel eigenlijk was er geen bewijs van een moord voor de politie hadden mijn ouders zich zelf dood geschoten. Ik voelde mij beter bij de gedachte dat ze vermoord waren dan dat ze zelfmoord gepleegd hadden. Toen ik de open plek bereikt had ging ik door naar de rotsen en het beekje. Ik klom op enkele stenen en liet me daar op 1 zaken en genoot van de stilte. Er was geen enkel geluid behalve dat van het stroomde water van het beekje. Geen vogels of andere dieren, en dat was eigenlijk wat me wakker schudde. Ik zat direct recht en keek rond. Er zaten wel enkele vogels,maar die zongen niet. Ik keek rond eerder zoekend achter een kat of zo dan achter een mens. “je weet toch dat je hier heel diep in het bos zit.”� Ik verschoot van de stem,maar ik herkende de stem wel. Ja hoor toen ik me omdraaide stond Naté achter me. Hij schoot in de lach. “Sorry je kijkt gewoon zo grappig”� zei hij. “Er is niks grappig aan mensen zo te besluipen hoor”� antwoordde ik. Toch lachte ik ook. “Waarom draaide je je eigenlijk om, Ik maakte normaal gezien geen geluid”� Vroeg hij. “De vogels zijn verschrikkelijk stil vandaag.”� Hij keek naar de lucht en wees. “Er zit een storm aan te komen”� zei hij. Nu zag ik de donkere wolken ook. Ik kreunde en nu moest ik nog naar huis geweldig. Ik ging rechtstaan. “Ik ga beter”� zei ik.“Net niet genoeg zin om door een regenbui te lopen.”� Ik keek nog eens naar boven, en voelde al wat druppels op mijn gezicht druppelen. Ik liep weg, en zag uit mijn ooghoeken hoe hij me volgde. We stapte nog geen 5 min of er was al een echte stortbui begonnen. “Komaan we gaan naar mijn huis,we zullen al verzopen genoeg zijn als we daar toe komen.”� Gelijk had hij. Toen we aankwamen waren we beiden doorweekt. Zijn moeder deed onmiddellijk open. “Kom binnen,kom binnen”� zei ze in een gehaaste stem. Naté liep onmiddellijk naar boven om zijn kleren te veranderen. “Meisje toch”� zei ze.“Kom mee naar boven dan zoeken we jou iets om aan te trekken, en die natte kleren uit te doen”� Ik volgde haar terwijl ze sprak, en ze had al heel snel iet gevonden voor mij. “ Gelukkig dat je zo groot bent anders had het moeilijker geweest”� zei ze. Ik kon enkel knikken. Vanbinnen schreeuwde ik tegen mezelf had ik me tong verloren misschien. Ik liet het maar zo veel zinnigs ging er nu niet uitkomen als ik al tegen mezelf schreeuwde. Ik volgde terug naar beneden. Lucas en Naté zaten daar te praten aan een vuur. “Moet je wat thee hebben meisje”� vroeg Lucas. “Neen,dank u meneer”� Ja wat was hun achternaam eigenlijk? “Montiego”� zei Lucas “maar noem me maar Lucas dan voel ik me niet zo oud.”� Naté lachte waarom snapte ik niet,maar ik had geen zin om te vragen waarom. Ik keek rond het huis was prachtig, en heel open aan de boskant. Nouja er was overal bos rond het huis,maar ik bedoelde de kant die weg stond van hun oprit. “Zou jij niet beter naar je ouders bellen”� vroeg Lucas. “Naar Justin bellen”� verbeterde ik hem,maar knikte. Naté reikte me een telefoon aan. Ik toetste het nummer in, en belde naar Justin. Ik legde alles uit, en wist dat ik thuis op mijn kop ging krijgen. Ik legde op, en gaf de telefoon terug. “Wat deed je zo ver in het bos?”� Het was Naté zijn stem die ik hoorde. Damn hoe ging ik dit uitleggen. Ik besloot een deeltje weg te laten. “Ik ging daar als kind met mijn ouders en het is er stil. Iets wat ik wel kan gebruiken na uren school.”� Lucas knikte. “Nou ik vindt het gevaarlijk zo ver in het bos”� zei Marijke. Ongelijk kon ik haar niet geven. “Komt Justin je halen”� vroeg Naté. “Neen, ik moest wachten tot de storm gedaan was en te voet terug komen.”� Naté lachte “Dan moeten we geloof ik een bed opmaken want die storm zal niet meteen gedaan zijn.”� Ik keek naar buiten, en besefte dat hij gelijk had. “Ik voer je wel”� zei Lucas. Ik glimlachte dankbaar

Reacties:

Moonshine zei op 27 april 2010 - 19:32:
Je weeet wat ik van je schrijfstijl vind, je weet dat ik je verhaal amazing vind. <3. So, snel verder. ;tooth: