FanFic.nl

The dawn of my new life

-7-

Ik loop achter Chris aan naar binnen. Ik kom in een huis dat erg vrolijke decoraties heeft. Overal hangen schilderijen en tekeningen. Chris loopt door de woonkamer naar een andere kamer. “Man, pap, ik ben thuis, en ik heb Melanie meegenomen.”� Terwijl Chris aan zijn ouders verteld dat hij heeft gezegd dat ik wel bij hem kan blijven, zet ik Thalissia’s tas neer. Dan bedenk ik me dat mijn moeder dit nog niet weet. Ik ga haar denk ik een brief sturen, dan weet ze ook meteen dat het nog steeds goed met me gaat. Maar ja, hoe begin je dan zo’n brief? Hoi mam, alles gaat goed met mij, ik woon nu bij de jongen waar ik al een jaar een crush op had? Het moet natuurlijk wel goed overkomen, niet alsof ik bij een of andere loverboy zit, want dat is Chris definitely not!! “Ehm… Wil je je tas in mijn kamer zetten, of in de logeerkamer?”� onderbreekt Chris mijn gedachten. “Het maakt mij niet uit, maar waar mag ik slapen? Dan is het daar denk ik wel het makkelijkst.”� Chris denkt even na, en vraagt dan aan zijn ouders die ondertussen zijn binnen Zgekomen: “Ja, waar mag ze slapen?”� “Misschien is de logeerkamer nu wel even handig, vind je ook niet?”� vraagt Chris’ moeder, Angela. “Ik vind het prima.”� Ik loop achter Angela aan richting de logeerkamer, en leg mijn tas op het bed. Ik pak mijn tas uit, en het eerste dat ik eruit pak is mijn eigen kussen. Dit kussen neem ik overal mee naar toe, en dat is vooral omdat het zo’n lekker zacht kussen is. Daarna pak ik mijn knuffel, een ouderwetse teddybeer die nog maar één oog en anderhalf oor heeft. Ook zit ie onder de vlekken, maar ik heb deze knuffel al vanaf de ‘mishandeltijd’. Het is het enige dat ik van thuis bij me heb, iets dat me herinnert aan die verschrikkelijke jaren. Maar ook het enige dat me herinnert aan mijn ouders, en hoewel ik ze niet altijd aardig vond, het blijven mijn ouders. Voor ik het weet stromen de tranen van mijn gezicht, en ik hoor een zacht klopje op de deur. Snel veeg ik alle tranen weg “Kom maar binnen.”� Shit, je hoort in mijn stem dat ik gehuild heb. Chris komt binnen en vraagt “Gaat het?”� Shit shit shit!!! Hij heeft het door!! “Ja, hoor, niks aan de hand.”� probeer ik. Maar het helpt niets, want Chris heeft zijn armen al om me heen geslagen en knuffelt me stevig. Nu kan ik die verdomde tranen al helemaal niet meer binnen houden, en ze stromen in groepjes naar beneden. Chris zegt niets, hij omhelst me alleen maar en laat me helemaal uithuilen. Dat voelt zoo goed, om gewoon helemaal leeg te zijn. “Dankjewel, dat had ik wel even nodig.”� Als antwoord krijg ik een kusje op mijn voorhoofd. “Graag gedaan. Maar misschien wil je nog vertellen wat er was…”� Ik zucht diep, en probeer de tranen tegen te houden die horen te volgen op de hint naar die vreselijke gedachte. Maar er komt niets, dus fluister ik “Ik zag mijn knuffel, en dat is het enige dat ik van huis heb meegenomen. En het herinnert me gewoon zo veel aan mijn ouders. En ik bedacht me dat ik die nooit meer ga zien.”� Aan het eind is mijn fluistering naar een normaal level gestegen, en dat verbaast me. Normaal had ik dat nooit kunnen zeggen zonder tranen, en nu gaat het gewoon. “Dat snap ik, maar het is wel goed om te huilen, dan verwerk je het beter.”� “Dat is zo, maar ik heb volgens mij de laatste jaren alleen maar gehuild, en ik zit er nog steeds mee.”� Ik kijk naar beneden, want ik kan het niet aan om zijn ogen te zien. Want net keek ik er wel in, en ik heb alleen maar medelijden gezien. Maar dat wil ik helemaal niet!! Ik heb het niet nodig, en het is vooral irritant. Omdat mensen altijd veel te snel denken dat je zielig bent, en ik ben niet zielig!!! Ik krijg nog een knuffel, maar dan neemt Chris me mee naar de woonkamer. “Melissa komt straks thuis, en die wil jou waarschijnlijk meteen meenemen om met haar barbies te spelen. Maar je kan ook naar mijn kamer ofzo…”� “Wie is Melissa??”� “Ehm, mijn zusje. Maar ik kan je ook meenemen naar mijn kamer, als je dat wil…”� Het is zoo schattig als Chris niet weet wat hij moet zeggen!! Maar ik ga wel kijken of zijn zusje aardig is. “Mam, pap, ik ben thuis!!”� “Hoi, lieverd. Kom je even naar de woonkamer, er is een… gast.”� Melissa komt binnen, en blijft in de deur staan. “En wie ben jij??”� vraagt ze enorm achterdochtig. Maar dat komt misschien omdat ik tegen Chris aangeplakt sta. “Ik ben Melanie.”� Melissa kijkt raar naar Chris, en zijn blik zegt waarschijnlijk genoeg, want dan vraagt ze “Ben jij het vriendinnetje van mijn broertje??”� “Hee hee!! Ik ben je broer, ik ben nog steeds 3 jaar ouder!!”� ontwijkt Chris haar vraag. Maar dan ontspant Melissa zich, en vraagt aan mij “Wil je met mij en de barbies spelen??”�

Reacties: