FanFic.nl

Schrijfwedstrijd CosmicPurple

From Berlin with love

Beste …

Ik zucht. Ik weet niet eens hoe ze heet. Nog eens haal ik diep adem en zet de pen weer op een nieuw vel papier. De punt van de pen krast er gevaarlijk diep in.

Naamloze schone,
Liefde is een chemie die ver boven de grens van de complexe menselijke psyche ligt. Sommigen ervaren dit in een eeuwig durende relatie, zoals ik dacht ooit te kunnen ervaren. Nooit, maar dan ook echt nooit had ik gedacht dat liefde zoiets onwerkelijks kon zijn. Ik dacht dat liefde iets was dat in één keer moest gebeuren. Je kent het vast wel: liefde op het eerste gezicht.

Ik weet nog hoe ik haar twee weken geleden voor het eerst zag.
Ze zat tegen de bar aangeleund met een vreemd uitziende cocktail in haar ene hand, tussen de vingers van haar andere hand zat een half opgerookte sigaret geklemd. Ze nam er regelmatig trekjes van, om vervolgens haar mond te spoelen met alcohol. Gefascineerd keek ik toe. Ze hield me minutenlang in bedwang en ze had me niet eens door. Ik weet nog hoe snel ik moest wegkijken toen haar blik op mij viel. Ik voelde het schaamrood al naar mijn wangen trekken. Ik liet mijn donkere haren als een ijzeren gordijn voor mijn hoofd hangen. Totdat zij kwam, mijn lokken achter mijn oor schoof en fluisterde: “Wanna dance?”�

Je rook naar alcohol, karamelsnoepjes en sigarettenrook. Ondanks dat rook je heerlijk. Een geur die tot diep in mijn neus doordrong en een vage impuls gaf: aanbid haar.
Vreemd hè. Het leek alsof ik een extase van inprenting beleefde. Zoiets voelt vreemd. Alsof je je plots nog beter bewust bent van tijd en plaats, al zul je van mensen eerder horen dat dat niet zo is. Dat alles wegvalt, bij mij was dat niet zo. Dacht jij hetzelfde?
Ik zag jou. Ik hoorde mijn horloge verder tikken, ondanks de drukke menigte. Ik rook jou en ik wilde jou. Ik was me bewust van plaats, want ik wilde je daar weg hebben. Weg uit die drukke disco. Ik wilde jou, alleen jou.

De laatste tranen veeg ik weg. De pen krast bruut over de recent geschreven tekst. Mijn tranen en de uitgelopen inkt geven het vel papier een erbarmelijke sfeer. Uit ineen gekropte woede kreuk ik het briefje samen en smijt het weg.
Ik weet niet of ik mijn fout wil herbeleven door een brief aan haar te schrijven. Ik weet niet of ik dat kan én wil. Ondanks alles was het misschien mijn grootste fout ooit. Nee. Nee! Ik wil niet dat ik een fout ben, ik wil niet dat zí­j een fout is.

Ik had niet naar je gezocht, jij zocht mij. Ik had op jou gewacht. Achter mijn mooie, grote, rode deur. Je was er zomaar. Je had zonder vooraf te kloppen de deur geopend. Ik weet niet of ik voor jou had gekozen als je alleen maar had geklopt. Ik had eventueel door het kiertje gekeken, maar of ik open had gedaan… Persoonlijk denk ik van niet, want je kent vast wel bekwame zinnetje: we kunnen niet samen zijn, we zijn twee personen uit verschillende werelden.

Ik glimlach zachtjes door mijn tranen heen. De inmiddels koude koffie stroomt als een bezetene door mijn slokdarm. Mijn mond voelt droog aan. Ik verkreukel het briefje en staar er even naar, om vervolgens een nieuwe te pakken. Het voelt alsof mijn hart schrijft met bloed, maar mijn hoofd de controle wil behouden over mijn woorden.

Mijn zoveelste onverstuurde brief aan jou, mijn mooie schone.
En vast ook niet mijn laatste poging tot het uiten van mijn gevoelens. Mijn foute daad.
In gedachten herbeleef ik het nog elke nacht. Was jij het waard om mijn eerste keer te zijn? Had jij het recht om mij te ontmaagden? Want ik wist zeker dat jij het inmiddels al lang al niet meer was.

Toen ze me vroeg om met haar mee te gaan, deed ik dat. Mijn adem stokte, mijn lichaam leek een vulkaanuitbarsting te verwachten, mijn binnenste kriebelde. En zij, zij kon alleen maar breed lachen toen ze me meetrok, om vervolgens dronken rondjes te draaien. Ik kon alleen maar verlegen doen en proberen niet herkend te worden. Ik schaamde me niet voor haar, integendeel. Ik wilde haar met de wereld delen, terwijl ze niet eens van mij was en ik haar maar een halfuur kende. Als je denkt je ware liefde te hebben gevonden, denk je daar niet over na. Ik heb geen moment aan haar getwijfeld. Ik wist dat zij me net zo hard wilde als ik haar. Persoonlijk had ik gedacht dat het uit liefde was. Liefde maakt blind, misschien klopt dí¡t toch wel.
Ik voelde liefde, veel meer dan voor één nacht. Ik voelde eeuwige liefde binnen in me kolken.

Ik laat de pen neervallen en langzaam rolt hij van mijn bureau af. Mijn hoofd bonkt wanneer ik het neerleg in mijn handen. Waarom voelt ware liefde zo verkeerd? Was mijn zo lange wachten niet genoeg? Heb ik zo lang gewacht om het maar voor één nacht te voelen? De eeuwige maagd.
Ik raap de pen op en veeg resoluut en hardhandig mijn tranen weg. Op zoek naar een nieuw vel papier vind ik een ansichtkaart. Ik heb een adres, de discotheek. Misschien dat zij…
Ik zucht en knik ter bemoediging aan mezelf. Als ik op mijn broer moet lijken om te bewijzen dat ware liefde wel degelijk bestaat, dan moet dat maar.

Wat dacht je van een bezoek aan de stad van de ware liefde?
From Berlin with love.

Reacties: