FanFic.nl

I Found You (TH)

*8*

Simone POV.

We renden en renden tot we niet meer konden. We stopten toen we goed en wel tussen de weilanden waren in gingen achter een bosje zitten wat een stukje een weiland in stond. "We kunnen beter niet hier overnachten, als we vanavond de weilanden oversteken naar Steinfurt, dat is het dorp wat achter Metelen licht. Als we halverwege weer even uitrusten zijn we er tegen het begin van morgenmiddag." "Ik dacht dat jij nooit verder dan Stadtlohn geweest was?" Vroeg ik verbaast toen bleek dat ze de weg zo goed wist "Ja, dat klopt, maar mensen waarmee ik gesproken heb zijn wel verder geweest." Zei ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Oké, maar we kunnen beter eerst ook nog wat eten en drinken." Toen we dat hadden gedaan begon het te schemeren, we vertroken.


Scarlett POV.

We vertrokken naar Steinfurt. De hele reis werd er weinig gezegt todat ik zag dat we weer in de buurt van huizen kwamen. "We blijven hier even, over een half uurtje lopen we verder." Ik keek op mijn horloge, Simone begreep waarschijnlijk niet hoe ik aan het ding kwam en vroeg "Waar heb je dat vandaan?" betekenis vol keek ik haar aan en ze begreep wat ik bedoelde.
Na een tijdje daar te hebben gezeten vroeg ze "Hoe lang leef je al op straat?" Ze vroeg het voorzichtig, alsof ze bang was dat ik kwaad zou worden. "Al twee jaar." Was mijn korte andwoord. "O" Was haar nog kortere andwoord.



Simone POV

We besloten na nog een paar minuuten weer door te lopen. ik keek achterom en zag een politie wagen rijden. Scarlett zag het ook, en we dachten volgens mij weer het zelfde. Ik wist niet precies waar alle dorpen hier lagen, maar Scarlett duidelijk wel want ze zei "We zitten hier in een circkel van 6 verschillende dorpen. Er is maar 1 manier om ongezien uit die cirkel te komen en dat is richting het oosten. Maar dat is nog meer als 13 kilometer voor we echt uit de cirkel zijn..." Ik schrok ook een beetje, maar ik zei "We kunnen dit, als we zo lang als we kunnen doorlopen zal niemand ons zien." Ik zag dat ze nadacht. Er ontstond een vrons in haar voorhoofd en ze zei "Als we nou zo veel als we kunnen doorlopen, in het laatste dorp stelen we een landkaart wand zo goed weet ik de weg hier nou ook weer niet en we lopen bij zo weinig mogelijk steden en dorpjes langs." Dat had ik zelf ook al lang bedacht, dacht ik in mezelf lachtend, maar ik zei het niet. Daarintegen zei ik heel simpel "Oké, is goed." "Het laatste dorp wat ik hier in de buurt weet is Nordwalde, ik weet niet of daar een winkel is, maa ik hoop het wel anders moeten we ook nog dieren gaan slachten en uit sloten drinken om aan eten te komen!" Zei ze lachend.

We liepen nog steeds, voor zover we konden horen waren de wegen tussen de dorpjes en stadjes zo goed als uitgestorven. We zagen in de verte, zo ongeveer 1 kilometer verder, licht! We gingen er automatisch sneller van lopen.
Toen we aan de grens van het dorpje kwamen bespraken we eerst wat we zouden doen als we weer herkent werden, we besloten dat we dan zouden splitsen en aan de andere kant van het dorpje elkaar weer te zien. vervolgens vermomden we ons voor zover dat mogelijk was. ik had nog een andere trui en een ander broek mee, die trok ik aan. vervolgens trok Scarlett mijn kleren aan en propte die van haar in mijn tas.
We liepen zo gewoon mogelijk het dorpje in. Na een tijdje gelopen te hebben en verder niks te hebben gevonden besloten we de weg te vragen aan iemand, we wisten dat het gevaarlijk was. Maar we waagden het erop. "Goeiemiddag mevrouw" vroeg scarlett poeslief "Weet u..." Verder kwam ze niet, want ze zag hetzelfde wat ik zag. Het was de vrouw die ons had herkent bij de supermarkt... Vreemdgenoeg deed de vrouw niets, ze schreeuwde niet rond wie ik was maar bleef rustig wachten op wat Scarlett te zeggen had. "Wat was er meisje?" Vroeg de vrouw toen Scarlett haar aan bleef staren. "Uhmm.. niks laat maar, ik weet het al weer. Bedankt." De vrouw liep verbaast veder maar zei verder niets. We besloten dat we nog wel genoeg eten hadden voor een paar dagen. Het enige was we nu nog niet hadden was onze landkaart. Toch liepen we gewoon door naad de andere kant van het dorpje, mischien wel opvallend snel, want we werden constant aangestaard door mensen. Toen we aan de ander kant waren kwamen we in een soort bosje, het was klein, maar groot genoeg om met zijn tweeën voor een nacht te schuilen. We liepen naar de grens van het bosje en zagen dat het al weer grensde aan weiland, maar gelukkig zagen we ook iets positiefs. Aan de andere kant van het weiland zagen we miniscule lichtpuntjes, het was niet dichtbij, maar zo te zien makkelijk in 1 dag te lopen. En zo te zien was het een grotere stad dan waar we tot nu toe geweest waren, want de lichtpuntjes strekten zich ver uit naar links en rechts.
"Daar gaan we morgen heen." Bevestigde Scarlett mijn gedachten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.