FanFic.nl

I Found You (TH)

*9*

Simone POV.

We liepen de volgende ochtend meteen naar het stadje wat we gisteravond in de streep van licht hadden gezien. Het bleek verder dan we hadden gedacht, want toen we in het stadje wat blijkbaar Emsdetten hete, kwamen waren we zeker al 1,5 uur onderweg geweest. We liepen nog tien minuuten verder, maar gelukkig kwamen we toen een supermarkt tegen. We hadden ons eerst weer vermomd. Zo normaal mogelijk liepen we de supermarkt in en deden precies hetzelfde als de vorige keer. Scarlett pakte drinken en ik vulde mijn rugzak met eten.

We waren verder gelopen naar een rustig stukje van Emsdetten gelopen en er waren hier dus weinig mensen, de straat waar wij liepen was compleet uitgestorven, op één iemand na. We schonken er geen aandacht aan en liepen gewoon verder. Op een gegeven moment passeerde de jongen ons en zei op een beetje té rustige toon "Ben jij niet dat vermiste meisje." We reageerden niet, tenminste, ik dacht van niet. Maar Scarlett dacht er blijkbaar anders over. "Ja dat is ze, en loop nu maar gewoon verder en doe alsof je ons niet hebt gezien." Ik zag aan haar gezicht dat ze er meteen spijt van had.


Scarlett POV.

Shit, dacht ik. Wat had ik nou weer gedaan. Ik had het nooit hardop willen zeggen! Nou ja, dat was nou weer typisch iets voor mij! Blijkbaar was Simone een beetje geschrokken van mijn reactie op de vraag van de onbekende jongen. Onbekent! Shit, ik kende hem, heel vaag, maar toch. "Hé" Zij hij "Jij bent toch Scarlett? Ik heb je een keer gezien, hier vlakbij... in eh.." "In Stadtlohn" vulde ik voor hem in. "Ja, dat was het! Zeg, als jullie willen kan ik jullie wel richting het noordoosten ergens afzetten? ik moet toch naar Hannover, het is een lange rit dus als jullie willen moetten jullie nu meekomen." Ik keek Simone aan, ik vertrouwde hem, maar ik wist niet of Simone dat ook deed. We wisselden een paar blikken en we dachten hetzelfde. Simone wou zo snel mogelijk in Berlijn komen, en dit was een perfecte kans!



Simone POV.

Toen we een half uur gereden hadden zonder iets te zeggen vroeg Scarlett "Wat ga je doen in Hannover?" "Ik moet er heen voor 'zaken'" Zei hij met een onheilspellende grijns. "Waar kennen jullie elkaar van?" vroeg Simone "Ik ben Scarlett dus tegengekomen in Stadtlohn toen ik ook nog dakloos was" Was zijn andwoord "Oké" Ik vertrouwde hem niet, hoe kon hij zomaar aan een auto komen en zoveel geld hebben dat hij zomaar van de straat was? Hij had vast geen eerlijke zaken gedaan... "Wat voor zaken ga je daar dan doen?" vroeg Scarlett mischien iets te nieuwschierig. "Wat denk je...?" Zei hij met een troimfantelijke grijns. Scarlett's ogen werden groot en ik begreep het plotseling ook. Hij ging ons aangeven...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.