FanFic.nl

I Found You (TH)

*13*

Simone POV.

Ik begreep eigenlijk niet echt waar we waren en waarom Scarlett nog met me mee kwam. Ik werd constand herkend en ik kon veel minder snel lopen als haar, dat had ik de afgelopen dagen wel gemerkt. Peinzend over de onbegrijpelijke dingen van de laatste weken, zette ik mijn voet op een vrij droog en niet erg glad uitziende kei die in het hardstromende riviertje lag. Als ik van de kei afviel zou ik vast ergens met mijn hoofd op terecht komen en dan... "Niet aan denken" Fluisterde ik zachtjes tegen mezelf. Gelukkig hoorde Scarlett het niet en bleef ze naar de overkant van de rivier staren. Ik was inmiddels aangekomen bij de laatste kei en ik zette mijn voet voorzichtig op de vaste grond. Het was gladder dan ik had verwacht en mijn voet gleed weg. Het ging zo snel dat ik amper door had dat ik tot mijn knieën in het riviertje stond. "Pak die tak!" Hoorde ik Scarlett schreeuwen. Ik graaide om me heen aangezien mijn koolzwarte haar voor mijn ogen zat en ik de tak niet kon zien. Ik voelde iets langs mijn hand en ik schreeuwde het uit. Het was iets verschrikkelijk scherps en ik voelde het warme bloed langs mijn hand lopen. Ik viel en ik werd meegesleurd door het riviertje. Ik wist me vast te houden aan een kei en probeerde zoveel mogelijk mijn haar uit mijn gezicht te strijken. Ik zag dat Scarlett totaal in paniek ongeveer 8 meter bij me vandaan stond. Het was voor haar onmogelijk om naar me toe te komen aan gezien de rivier ongeveer 2,5 meter breed was en ik me vasthield aan de enige kei in dit stuk van de rivier.


Scarlett POV.

Ik moest naar haar toe, maar dat kon natuurlijk niet. Ze lag dichter naar de rand van de overkant, dus als ik haar wilde helpen móést ik de rivier over. Ik deed mijn schoenen uit en gooide ze naar de overkant. Dit deed ik ook met Simone haar rugzak. Voorzichtig liet ik me in het water zakken. Ik stond aan de kant van de tegenstroming van de keien, zodat ik als ik onderuit zou gaan de keien me zouden vangen. Ik liep zo goed en zo kwaad het ging naar de overkant. Het duurde voor mijn gevoel veel te lang. Één keer werd ik onderuit gehaald door de harde stroming van het water. Eindelijk had ik de kant bereikt. Ik hees mezelf zo snelmogelijk op aan de kant en rende naar de plek die het dichtst bij Simone was. Ik zag een stevig uitziende tak liggen en stak hem uit naar Simone. "Ik kan hem niet pakken" Schreeuwde ze en liet me haar bloedende hand zo goed mogelijk zien. "Je moet wel! Het is je enige kans!" Ik meende wat ik zei, maar wist ook dat als het mis zou gaan, we de reis voor niks hadden gemaakt.

Reacties: