FanFic.nl

The Story of a Dying Angel

9. Komm und hilf mir fliegen

Oké hier had ik dus eigenlijk niet op gerekend. Ik denk even rustig na hoe ik dit ga brengen. ‘Ik.. ik weet wat voor leven ik hiervoor had.’ Bill draait zijn hoofd en kijkt me nieuwsgierig en enorm geïnteresseerd aan. Maar ook wel licht angstig, omdat dit alles voor hem onbekend is en hij geen enkel idee heeft waar dit ‘verhaal’ naartoe gaat. ‘O?’ Mompelt hij dan voorzichtig. ‘Mijn vorige leven duurde ook niet lang.. 11 maanden om precies te zijn.’ Bill kijkt me vaag aan en weet niet helemaal wat hij hier van moet denken. Ik kijk hem even doordringend aan.

Ik zie mijn treurige gezicht reflecteren in zijn ogen. Even duurt het voordat hij het begrijpt. Zijn gezicht word nóg bleker dan dat het al was. ‘Jij bedoel dat jij.. en Nena.. en Christopher..?!’ Bill snapt er niets meer van en kijkt me verbaasd aan. En zijn blik smeekt om uitleg. Ik slik even. Ik weet niet hoe ik dit verder nog wil vertellen en wat ik nog moet vertellen. Het blijft een tijdje stil. En weer glijden mijn ogen af naar het water. Ik zie vanuit mijn ooghoeken hoe Bill verward voor zich uit staart. ‘Maar hoe voelt dat dan?..’ Vraagt hij na een tijdje terwijl hij zichzelf een beeld probeert te scheppen, want aan zijn grimas lijkende niet echt wil lukken. Ik haal mijn schouders op. ‘Het voelt gewoon verschrikkelijk. Je gaat er iedere keer weer een beetje van dood.’ Bill kijkt me medelevend en bedroefd aan. ‘En is Simeon daarom helemaal gek op je? Weet hij iets?’ Zachtjes knik ik weer. ‘Weet je.. Eigenlijk moet je het je als volgt voorstellen: Je kent een persoon door en door. Je weet hoe die persoon praat, eet, denkt, slaapt. Hoe die persoon alles doet. Hoe die persoon aanvoelt om van te houden.. Je houdt zo ontzettend ziels veel van iemand.. Terwijl die persoon niet weet wij jij bent. Terwijl je niet kunt deelnemen aan het leven waaruit je zo graag onderdeel maakt.. Zo voelt het..Precies zo voelt het…’

Bill is helemaal in gedachten verzonken en het enigste wat hij uitbrengt is:’Woow..’ Dan pakt hij ineens zijn tas erbij en haalt hij er een schrijfblok en een pen uit en hij begint ijverig te schrijven. Nog binnen geen 5 minuten legt hij zijn pen weer neer. En nogmaals zegt hij alleen maar:’Woow’. Hij kijkt me even versuft aan en dan kijkt hij weer naar het notitieblok en ik zie hij zijn ogen in een razend tempo van links naar rechts verschieten en langzaam afglijden naar beneden. Nog steeds blijft hij naar het papier staren. ‘Heb jij dat wel eens gehad? Dat je plots door het gesprek wat je voerde, zo veel inspiratie kreeg waardoor je gewoon in een keer een hele tekst op kon schrijven?’ Ik schud glimlachend mijn hoofd. En wil kijken naar wat er op het papier staat maar Bill klapt zijn notitieboek weer dicht. ‘Echt Lorena.. Ik snap niet hoe je dit vol houdt..’ ‘Wat?’ ‘Dit alles.. Hoe kun je nu zo leven?’ Ik haal mijn schouders op. Het doet me teveel pijn om daar aan te denken dus dat doe ik liever niet. Hij ziet dat hij me kwelt met zijn vragen dus al snel gaat hij over op een ander onderwerp.

‘Ik heb net iets geschreven.. Een gevoel dat al 2 dagen in mijn hoofd rondspook sinds ik jou heb leren kennen. Maar ik kon het gewoonweg niet verwoorden en op papier zetten, tot dat jij me net dit alles vertelde.. Wil je het horen?’ Nieuwsgierig knik ik ja. En ik kijk toe hoe Bill met zijn slanke lange vingers het notitieblok weer open slaat. Hij kucht een keer en sluit even zijn ogen. Dan begint hij zachtjes te zingen.

Ich bin hier irgendwo gelandet
Kann nicht mehr sagen, wer ich bin
Hab die Erinnerung verloren
Die Bilder geben keinen Sinn
Bring mich zurück, bring mir nach Haus
Ich schaff's nicht allein hier raus

Komm und hilf mir fliegen
Leih mir deine Flügel
Ich tausch sie gegen die Welt
Gegen alles, was mich hält
Ich tausch die heute Nacht
Gegen alles, was ich hab

Erzähl mir alle Lügen
Mach es so, das ich es glaub
Sonst krieg ich keine Luft mehr
Und diese Stille macht mich taub
Nur graue Maueren und kein Licht
Alles hier ist ohne mich

Komm und hilf mir fliegen
Leih mir diene Flügel
Ich tausch sie gegen die Welt
Gegen alles, was mich hält
Ich tausch die heute Nacht

Ich find mich hier nicht wieder
Erkann mich selbst nicht mehr
Komm und zieh mich raus hier
Ich gib alles dafür her
Ich hab Fernweh
Ich will zurück
Entfern mich immer weiter
Mit Jedem Augenblick

Ich bin hier irgendwo gelandet

Komm und hilf mir fliegen
Leih mir deine Flügel
Ich tausch sie gegen die Welt
Gegen alles, was mich hält
Ich tausch sie heute Nacht

Gegen alles, was ich hab
Gegen alles, was ich hab

Als hij klaar is met zingen kijkt hij me hoopvol en afwachtend aan. Ik ben helemaal vertedert door de puurheid en de pracht van de tekst. En dan zijn mooie prachtige stem. Het past gewoon perfect bij elkaar. En ik moet moeite doen niet weer te gaan huilen. Snel veeg ik dan toch nog een traan weg in mijn ooghoek die uit mijn traanbuis heeft weten te ontsnappen. ‘Niet huilen Lorena! Dat hebben we vandaag al genoeg gedaan!’ Mompel ik mezelf streng maar lachend toe. Bill begint te glimlachen. ‘En hoe vind je het?’ ‘In een woord prachtig..’ Fluister ik ontzettend ontdaan van de ontzettend krachtige en mooie tekst.
Nog helemaal stil en overrompelt door de tekst en zijn zang kijk ik naar het water. Mijn voeten schommelen nog steeds zachtjes op en neer en ik merk dat ik Bill nu ook aansteek met mijn bewegingen. Af en toe stoot ik zachtjes tegen zijn benen aan en hij tegen de mijne. Dan zegt hij ineens uit het niets:’Wat ga je morgen eigenlijk doen?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Niks denk ik. Hoezo?’ Bill haalt ook zijn schouders op en met een klein glimlachje op zijn mond kijkt hij weer vooruit. ‘En moet je moeder werken morgen?’ ‘Ja.. zoals altijd.’ Mompel ik dan gevolgd door een diepe zucht. Bill knikt even. En weer blijft het een behoorlijke poos stil.

‘Zullen we zo weer terug gaan?’ Ik kijk hem even aan. ‘Ik vind het goed…’ En samen staan we op en Bill stuurt Tom een berichtje dat hij ons kan komen halen. Samen lopen we weer richting de plek waar Tom ons uit de auto gelaten heeft en een kleine 10 minuten later komt hij aanrijden in zijn grote auto. Ik stap weer achterin in Bill voorin. Het is inmiddels al 6 uur ’s avonds geweest kom ik zojuist tot de conclusie. Tom begroet ons en hij en Bill beginnen wat te kletsen terwijl ik door het raam naar buiten kijk en zie hoe we weer langzaam wegrijden uit de haven van Hamburg

Ik ben helemaal in gedachten verzonken en heb niet eens door dat we er al zijn. ‘Wat moest Bill daarstraks met mijn portemonnee? En waarom vroeg hij of mijn moeder morgen moest werken? Ach het maakt voor de rest ook niet uit. ‘LORENAAAA?!’ Hoor ik Tom dan door de auto brullen waardoor ik opschrik. ‘Kom je nog?’ Zegt hij lachend als hij ziet dat ik eindelijk weer wakker ben van mijn dagdroom. Ik klik de riem los en glimlachend stap ik uit de auto.
De rest van de avond was het wel gezellig. Ik ben na het eten tot een uur of elf nog gebleven en we hebben samen monopoly gespeeld en natuurlijk heb ik gewonnen. Ik lig nu in bed nu ik terug denk aan vanavond. Het was wel onwijs gezellig en Simone is ook een schat van een vrouw. Dan gaat ineens mijn slaapkamer deur open en het licht van de gang schijnt mijn donkere kamer binnen. Het is mijn moeder die net thuisgekomen is. ‘Lorena? Slaap je al?’ Fluistert ze zachtjes. ‘Nee ik slaap nog niet.’ Mompel ik terug. Ze komt iets verder de kamer is. ‘Heb je, je een beetje vermaakt vandaag?’ ‘Ja hoor. Ik ben bij de buren geweest. En de buurvrouw wil graag is een keer kennismaken..’ ‘O ik zal is kijken wanneer ik tijd heb, mompelt ze dan.’ ‘Mam?..’ ‘Ja lieverd?’ ‘Moet je morgen werken?’ ‘Ja tot nogal laat.. Hoezo, dat weet je toch?!’ Ik zucht een keer. ‘Nee gewoon.. Maar welterusten dan.’ ‘Welterusten Lorena..’ En mijn moeder trekt de slaapkamer deur weer dicht.
Niet veel later hoor ik in de verte die grote kerkklok 12 uur slaan. ‘Gefeliciteerd met je verjaardag Lorena..’ Fluister ik mezelf zachtjes toe. En niet veel later val ik dan met een rotgevoel in slaap over het feit dat mijn moeder mijn verjaardag í¡lweer vergeten is.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.