FanFic.nl

I Found You (TH)

*20*

Scarlett POV.

Simone was gestopt met rennen toen we bij een doodlopende straat kwamen. Er was niemand. “We kunnen hier maar beter blijven vanavond.”� Stelde Simone voor met een bezorgde blik op mij.
“Is goed.”� Antwoordde ik. Ik liet me zakken langs een muur van het steegje, een helse pijn schoot door mijn rug. Mijn gezicht vertrok van de pijn, maar ik probeerde het niet te laten merken.
Simone had nu even genoeg aan haar hoofd.


Simone POV.

Scarlett’s gezicht vertrok van de pijn toen ze zich liet zakken langs de muur. Ze probeerde het tevergeefs te verbergen en wende haar gezicht af.
Ik liet me ook zakken en richtte mijn ogen omhoog, richting de prachtig verlichte sterrenhemel. Ik dacht aan de enige vriendin die ik ooit had gehad, ze had een ongeluk gehad nadat ze naar een feestje was geweest. Ze stak de weg over en werd geschept door een auto. Het deed me verschrikkelijk denken aan wat er met Scarlett was gebeurt.
Ik probeerde mijn gedachten te richten op een iets vrolijkere gebeurtenis, helaas was dat erg moeilijk gezien de gebeurtenissen van de laatste tijd.
Ik dacht aan wat Scarlett had vertelt over haar kickbox kunsten. Ik geloofde er niks van dat ze er zomaar goed in was. Ze had vast heel erg goed kunnen worden.
“Waarom ben je niet doorgegaan met Kickboxen?”� Flapte ik eruit. Ze opende haar ogen en ik realiseerde me dat ik haar had wakker gemaakt. “O, sorry, ik wilde je niet wakker maken hoor.”� Zei ik er verontschuldigend achteraan. Ze lachte kort en zei “Geeft niet hoor, ik ben nooit echt gestopt met Kickboxen, maar ik ben de straat opgegaan,”�
Dat had ik kunnen weten, stom! Ze zag blijkbaar de ergernis op mijn gezicht want ze zei “Waarom kijk je nou zo walgend?”� Ze trok een wenkbrauw op. “Omdat ik vond dat ik dat wel zelf had kunnen bedenken en dat ik weer eens te snel mijn mond open trok.”�
Een ijzige stilte volgde en weer had ik het idee dat ik werd bekeken.
Net als die keer toen we Scotty voor het eerst zagen. Waar was die hond eigenlijk? Ik had geen idee, maar vermoede dat hij was gebleven bij het bos naast Hannover. Ik wilde het flesje water uit mijn tas pakken en bedacht me toen dat ik mijn tas had laten staan in het ziekenhuis. Stom natuurlijk. Wie is nou zo dom om zijn of haar enige en laatste bezittingen ergens te vergeten?
Ik zag dat Scarlett inmiddels wel sliep en besloot dat ook maar te gaan doen. Ik zou haar morgen wel vertellen dat we de tas kwijt waren.



Moeder Simone POV.

Simone was gezien in verschillende stadjes. Maar waarom was de politie dan te lui om verder te zoeken!? Ik zat al weken in de stress omdat mijn dochter weg was en nu was ze gezien en dan nog gaat niemand er achteraan!
Sven was de laatste weken meerdere keren aan de deur geweest, hij had me bedreigd met een mes en een pistool. Ik had me er amper wat van aangetrokken, zo druk was ik bezig met Simone. Tenminste, ik dacht dat ik daar vee mee bezig was. Ik had vanochtend bedacht dat ik beter zelf achter haar aan kon gaan.
De telefoon rinkelde in het kantoortje, ik liep er naartoe en nam op. “Met Mirjam van Houten.”� Ik was niet erg verbaast over hoe triest mijn stem klonk, maar schrok er toch van. “Goedemiddag mevrouw van Houten, U spreekt met de politie Winterswijk. Wij kregen een melding van de politie uit Peine, in Duitsland, dat uw dochter en een nog onbekend meisje daar zijn gezien. Uw dochter is haar tas vergeten toen zij en het nog onbekende meisje zijn gevlucht uit het ziekenhuis.”� Ik schrok van de woorden ‘gevlucht’ en ‘ziekenhuis’, zou het dan echt zo erg zijn? “Wat is er gebeurt, is Simone gewond?”� Vroeg ik bijna hysterisch
“Nee,”� Antwoordde de agent “met uw dochter is alles in orde, maar het onbekende meisje had een ongeluk gehad, ze was aangereden.”�
Ik verbrak de verbinding er holde bijna naar het halletje, ik griste mijn jas van de kapstok en pakte zo snel mogelijk alles wat ik nodig had. Ik ging níº naar Simone op zoek! Ik starte de auto en scheurde de straat uit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.