FanFic.nl

Bite [Vamps]

Funeral Cry [32]

Het is een sombere dag vandaag. Grijze wolken hechten zich aan elkaar, maken van de lucht één grijze vlek. Regen valt hier en daar, voor korte periodes met daartussen tijden van hoop op zon. Al bij al is het druilerig vandaag.
Het waait enorm hard, mijn haar trekt aan mijn hoofd alsof het me wil verlaten. De bomen spelen hun eigen rouwsymfonie en noten worden weggevoerd op de golven van vrijheid.
Naast me staat Nancy, van kop tot teen gehuld in het zwart. Ook ik heb me vandaag volledig in het zwart gestoken.
Afwezig kijk ik voor me uit, mijn kraag opgezet en mijn handen diep in mijn zakken. De wind fluit in mijn oren, maar ik hoor Nancy’s gesnik nog steeds.
Als ik vanuit mijn ooghoek naar haar kijk, zie ik dat tranen zachtjes over haar wangen kruipen. Een zee van zwarte mascara kleuren haar bleke wangen naar de dood.
Alles straalt de dood uit. Echt alles.
Voor ons zit een grote put in de grond. Die heb ik vanmorgen nog gegraven, ik voel nog steeds het zand in mijn schoenen, maar het was het waard.
Monster ligt roerloos naast de put, zijn kop op zijn poten en grote bloedvlekken in zijn vacht. Zijn haren wuiven heen en weer door de wind, en hij heeft een walm van mystieke triestheid om zich heen hangen. Nog nooit heb ik iets bedroevender dan dit gezien.
Ik voel warme tranen in mijn ogen prikken, maar ik knipper ze weg. Nu moet ik sterk zijn voor Nancy.
Buiten de wind is er geen geluid, en toch lijkt een treurige requiem vanuit Nancy te stromen. Trieste noten met duistere kleuren draaien om ons heen, lijnen verbinden Nancy nog een laatste keer met Monster, dan duiken er tranen op die de broze verbinding doormidden breken en Nancy stort volledig in.
Huilend laat ze zich op haar knieën vallen, zachtjes jammert ze Monsters naam en beukt op de vochtige aarde. Modderspetters schieten alle kanten op, zwarte tranen vallen op de grond.
Ik leg mijn hand op Nancy’s schouder en stap dan naar voor. Ik kniel voor Monster, buig mijn hoofd naar beneden toe en breng hem een laatste eerbetoon. Fluisterend zeg ik dat hij voor eeuwig een plek in ons bestaan zal hebben.
Ik wurm mijn armen onder zijn levenloze lichaam en leg hem voorzichtig in de put, het doet me pijn om hem zo te zien. Hij was altijd zo levendig en vrolijk, zoals Nancy is. En met Monster is die vrolijke Nancy ook vertrokken.
Ik hijs me weer uit de put en trek de schop naar me toe.
‘Nancy?’
Ze kijkt even op, kruipt naar de put van Monster toe en zegt onhoorbaar afscheidswoorden tegen haar beste vriend. Nu kan ik me ook niet meer inhouden, tranen druppelen uit mijn ogen en ik veeg ze niet weg.
Ik hoor nog steeds de treurmars om ons heen, maar nu lijkt ze recht vanuit Monster te komen. Terwijl ik schepje voor schepje de put toemaak en Nancy stopt met huilen, neemt de muziek ook af. Op het moment dat het volledig stil is, kucht ze even. Met een ruw handgebaar veegt ze de tranen weg en legt de donkergrijze, stenen plaat over de omgewoelde aarde. In sierlijke letters heeft ze er een tekst in gekerfd, heel de nacht was ze er mee bezig.
Monster

Voor eeuwig mijn geleidehond, zelfs nu je er niet meer bent.
Voor eeuwig mijn leidraad in het leven, zelfs nu dat van jou niet meer om dat van mij heen gewikkeld is.
Voor eeuwig mijn held.

° 11/04/2007
+ 05/01/2011
Ik leg de schop weer weg en help Nancy dan overeind. Ze klemt zich vast aan mijn mantel en drukt haar hoofd in mijn hals. Ik woel door haar haren en kus haar voorhoofd. Zo graag zou ik die vrolijke, spontane maar lieve Nancy terug hebben.
Ik duw haar hoofd wat omhoog met mijn rechterwijsvinger en streel haar over haar wangen. Ze sluit haar ogen, een zoveelste traan rolt naar beneden maar die veeg ik weg.
Vastbesloten haar op te beuren, druk ik mijn lippen op die van haar. Een kus die zegt: Het leven gaat verder. Een kus die zegt: Wordt weer gelukkig, alsjeblieft. Een kus die zegt: Ik ben er voor je. En maar net niet: Ik hou van jou.
Haar lippen proeven naar zoute tranen en regen, heimwee en weemoedigheid, diep verdriet om haar beste vriend en brandende hoop.
Voorzichtig duw ik haar een beetje van me af maar houdt haar nog steeds in mijn armen. Haar lichaam straalt nog steeds doodse stilte uit, maar haar ogen spuwen regenboogkleurige sterren en haar lippen plooien zich om tot een glimlach.
Ik loop met haar naar binnen en werp nog een vluchtige blik op het graf van Monster dat er vreselijk triest en doods uitzag.
Ze ploft in de zetel en staart voor zich uit. Ik ga naast haar zitten en leun tegen haar aan. Ze ademt in en uit, alleen maar omdat Monster het nu nooit meer zou kunnen. Iets pietluttigs als ademen was belangrijk voor Monster geweest. Als dat niet zo was geweest, als ze Monster toch getransformeerd had, dan had hij nu nog geleefd. Dan huppelde hij hier nog rond, jankend omdat Julia er niet meer was en omdat Tom in het ziekenhuis lag. Maar dat is nu niet zo. Nancy had het niet over haar hart gekregen Monsters leven af te pakken, om hem een zielloos bestaan te geven, en nu was hij dood. Vier letters, een gruwelijke klap in haar gezicht en opnieuw de tranen.
Ik wrijf over haar armen en sus haar met gefluisterde woordjes. Mijn gedachten verschuiven van hier naar kilometers verder, waar Julia vastzit in het grote huis dat van mij en mijn broers is. Tenminste, dat denk ik. Maar ik denk niet dat Demitri haar ergens anders zou steken.
Volgens mij wil ik niet weten hoe erg Julia het daar heeft. En ze moet daar weg, hoe dan ook. Maar eerst moet Tom genezen en Nancy over Monster zijn, anders is het onbegonnen werk in mijn uppie

Reacties: