FanFic.nl

Help me!

Mígo

Ik gooide mijn tas op de grond en riep naar boven. "Mam, Cloe?". Geen gehoor. Ik liep de kamer in. Op de tafel lag een briefje. Ik ben even weg met Cloe. Mí­go ligt te slapen, dus hou je een beetje rustig! Kus mam.
Hij was dus weer terug. Mí­go lag op de bank. Ik bekeek zijn gezicht. De laatste maand was hij alweer 6 kilo afgevallen. Zijn gezicht was ingevallen, hij had een gelige kleur en donkere kringen onder zijn oog. Het deed pijn om hem zo te zien. Een gevoel van leegte, een diep gat bonkte in mijn lijf. Snel liep ik naar de keuken en pakte een glas cola. Het beeld van Nathal kwam weer voorbij. Mijn maatje... We waren onafscheidelijk. We deden alles samen. Totdat hij die kanker moest krijgen. Rotkanker. En nu Mí­go weer... Opeens schoot Becky door mijn hoofd. Ik heb haar nooit gekend, maar toch voelt haar naam zo vertrouwd. Ze is mijn andere helft, mijn tweelingzus. Maar ook zij is dood. Vlak na de geboorte al. Ik was 11 jaar. We waren op vakantie en ik zei dat ik me soms leeg van binnen voelde. Mama keek alleen maar en gaf me een waterige glimlach. "Toen jij geboren werd, had je een tweelingzus. Becky heette ze. Ze stierf...". Mama vertelde me dat het lege gevoel daar vandaan kwam. Ik dacht altijd dat Nathal dat had veroorzaakt... een zus verloren, een broer en straks nog een. En me vader ook nog eens. Rotleven.

"Bai?". Ik schrok op van mijn eigen gedachten. Mí­go was blijkbaar wakker.
"Jaaaaaaaa?" en ik liep terug naar de woonkamer. "Lekker gedut broer?" Hij verschoof wat zodat hij lekkerder lag. "Mwah. Hoe is het?" Kan ik dat niet beter aan jou vragen? Laat ik het maar niet zeggen. "Best te doen. Was het leuk met de boot?" Mí­go knikte alleen maar. Hij was nog steeds moe. Ik dronk mijn glas langzaam leeg en zette de tv aan. Na een half uurtje kwam Cloe door de deur vliegen. "Bailey! Ik ben aangenomen in de hogere balletgroep! Dan kan ik straks wedstrijden meedoen en mag ik vaker per week trainen!" Ik moest lachen om Cloe's enthousiasme. Ik gaf haar een kus op de wang. "Proud of you!" Ook mijn moeder kreeg een kus op der wang. "Ruim je je spullen dan gelijk op, Cloe? Oow Bailey, de hond moet nog uit. Zou jij...?" Kyra was haar mand al uit gesprongen. Ze wist maar al te goed wat die zin betekende. Geen ontkomen meer aan... "Ik loop wel mee.". Moeizaam trok Mí­go zich van de bank. Mam wilde haar mond open doen om te protesteren, maar ze wist dat het niet zou helpen. Mí­go was al bij de deur. Ik pakte Kyra en stapte naar buiten. We zeiden een tijdje niks. Het was geen onprettige stilte. Gewoon een stilte. Beide met de eigen gedachtes. Tot Mí­go begon te praten. "Wat spookt er door je hoofd?". Mijn ogen sloegen automatisch naar de grond. "Gewoon. Dingen.". Ik haalde mijn schouders op. We liepen verder. "Is het school? Nathal? Of ik?". Shit, daar had je het al. Weer die rode ogen. "Hou toch eens op over mij! Er is toch niks?". Mam had laatst ook al gevraagd wat er was. Mag ik het ook soms even moeilijk vinden?! Mí­go gaf me die kans niet. "Vertel het tegen mij. Er is iets.". Ik versnelde mijn pas. We waren bijna weer thuis. "Kappen Mí­go. Als er wat zou zijn, zou ik je het alsnog niet vertellen. Niemand hoeft zich te bemoeien met mij!".
Mí­go keek nog even en liep door. We hadden de deur bereikt. De tranen liepen bijna over mijn wangen.

Ik snelde naar mijn kamer. Had ik het Mí­go moeten vertellen? Had ik moeten vertellen wat ik dacht, wat ik voelde? Dat nooit! Niemand hoeft te weten hoe ik me voel. Ik legde mijn hoofd op mijn kussen. De tranen gleden langzaam over mijn wangen. Nathal, Becky, Mí­go... Papa. Die gedachten probeerde ik te verdringen. Hij was het niet waard. Hij had de deur achter zich terug getrokken en nooit meer wat van zich laten horen. Ik was pas 3! Ik had hem verdomme nodig. Zag hij dat soms niet? En Nathal... Weg! Waarom? Ik kroop onder mijn deken. Terug naar mijn eigen wereld. Daar was geen pijn, geen andere mensen, geen dood. Alleen ik en mijn gedachtes. Het was fout. Ik moest in de echte wereld blijven. Mijn wereld was geen realiteit. De echte wereld deed te veel pijn. Ik wilde niet meer. Ik wil dit leven niet meer!

Reacties:

Renesmee zei op 4 mei 2010 - 8:59:
Woow. Best wel heftig..!
Maarook heel mooi

Neeriash zei op 30 april 2010 - 9:15:
dit ken ik. Maar het is zó mooi! Ga je snel verder? En mag ik een melding