Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Instrumental » My morning
Instrumental
My morning
Marit.
Hmm.. dat is nog eens lekker wakker worden. Twee zachte lippen glijden over mijn hals, harde stoppels krassen mee, het bezorgd rechtopstaande haren. Vingers trippelen over mijn buik, wrijven brutaal over mijn navel, om dan stiekem steeds meer af te dwalen.
“Goedemorgen,”¯ krijg ik er met een hese ochtendstem uit. De vingers staken en bedekken mijn navel, er wordt een goedemorgen terug gemompeld. Zijn warme adem kriebelt in mijn nekholte, eveneens als zijn wimpers.
“Lekker geslapen?”¯ Voorzichtig glijden de ruwen toppen van zijn vingers weer over mijn huid. Genietend sluit ik mijn ogen.
“Heerlijk.”¯ De arm om mij heen en zijn lichaam tegen mijn rug gedrukt geeft een prettige warmte.
“Fijn om te horen, ik heb ook heerlijk geslapen.”¯ En weer drukt hij zijn lippen op mijn huid, dit keer op topje van mijn schouder. “En ik heb genoten vannacht.”¯ Zijn opgetrokken mondhoeken kan ik goed voelen, het zorgt ervoor dat ik ook moet grijnzen. “Sorry, ik moet even naar het toilet,”¯ excuseert hij zichzelf en haalt zijn lippen en arm plus hand van mij vandaan. En met de dekens ook nog eens weg, merk ik dat het toch wat aan de koele kant is in de kamer.
Zijn warmte is nog maar net weg, of ik zie hoe de handtas op mijn nachtkastje begint licht te geven, direct daarna volgt een gitaarsolo van Yasmine. Handig, zulke beltonen.
“Hey, Yazz, what’s up?”¯ Gelijk komt er op een hoog tempo wat uit als reactie aan de andere kant van de lijn, alleen zoal Yasmine dat kan. “Wacht, stop, een halfuurtje maar? Krijg ik niet meer tijd?”¯ vraag ik geschrokken, en voel dan ook nog eens een arm mij vastgrijpen en zijn kin wordt in mijn schouderholte geplaatst, hoopt zo iets op te vangen van het gesprek.
Zuchtend kantel ik mijn mobiel naar achteren wanneer Yasmine vraagt om het aan de persoon naast mij te geven. Waarom heeft zij mij altijd door?
Verbaasde bruine ogen kijken mij aan, maar neemt het apparaatje dan maar toch over om gelijk omver geblazen te worden van haar harde woorden, ik kan het zelfs luid en duidelijk horen. Wat een afgang.
“Uh, ja? Wie is dit eigenlijk?”¯ wordt er dan toch maar voorzichtig gevraagd. Ik kan zijn gezicht niet meer zien, ik heb namelijk de mijne in mijn kussen gedrukt, maar ik weet hoe zijn gezicht er nu uit moet zien. Ongelooflijk verbaast.
“Hier,”¯ zegt hij dan uiteindelijk en laat mijn mobieltje voor mijn ogen hangen. Mompelend neem ik het aan en mik het dan in mijn tas, jammer genoeg komt het er niet goed genoeg in en neemt het tasje en alles wat er in zit - of eerder gezegd zat - mee zijn ondergang in. Mijn make-up, tampons, pilletjes tegen maagzweer - ja, mijn leven gaat niet zonder stress - en zonnebril, autosleutels en kauwgum ligt verspreidt op de donkerrode, hoogpolige mat, of is onder mijn bed gerold.
“Ik ruim het wel op, ik moet toch gaan,”¯ fluistert hij zachtjes, met nog steeds een beetje een rauwe stem. “De jongens verwachten mij ook nog vandaag,”¯ vervolgt hij dan met een excuus. Zonder dat hij het ziet rol ik met mijn ogen, Yasmine heeft hem gewoon verjaagd. Vragen is overbodig.
Kreunend en halfstrekkend draai ik me op mijn andere zij en bekijk hoe hij in zijn boxershort op zoek gaat naar zijn kleding. Vannacht hadden we niet echt de tijd genomen om alles fatsoenlijk op een stoel te draperen. Het gevolg dat hij na lang zoeken pas met één sok aan komt zetten. Hij vloekt binnensmonds en gaat verder opzoektocht. Ik daarentegen volg genietend zijn ontblote bast. Ik moet zeggen dat ik dit keer eens goed raak heb geschoten, hij is niet mis, in tegendeel, hij heeft een bronzen huid die strak aan is getrokken door vele spieren. Glimlachend denk ik terug aan de nacht toen ik grommend mijn tanden in zijn buikspieren had gezet, nu is daar niets meer van te zien.
“Eindelijk,”¯ verzucht hij en vist zijn afgedragen jeans achter de televisie vandaan. Oehlala, denk ik wanneer ik zicht krijg op zijn kontje, doordat hij voorover is gebogen om zijn broek aan te krijgen.
Zoals gezegd begint hij - nog steeds shirtloos, dat moeten we niet vergeten - mijn gevallen spulletjes bij elkaar te zoeken om het dan terug in het tasje te stoppen. Op zijn knieën bekijkt hij mij, ik had me met zijn route meegedraaid. Dit is de eerste keer dat ik hem eens goed kan observeren. Doelloos gaan een paar vingers zijn arm opwaarts, aaien elk stukje huid wat op hun pad komt richting zijn sleutelbeen, en blijven dan hangen op zijn borstkast; hij is nog lekker warm. En dan neem ik hem in mij op. Het eerste wat mij opvalt zijn zijn sterke kaaklijnen en vierkanten kin. De stoppeltjes zitten verspreidt, er zitten zelfs verdwaalden op zijn wang. Hij heeft volle lippen en een rechte neus. Zijn lichtbruine ogen zijn bekend, hun heb ik als enige goed kunnen bekijken gister, en daar heb ik dan ook echt gulzig gebruik van gemaakt, hij heeft zulke lieve en lachende ogen, dat heb ik nog nooit eerder gezien. Verder heeft hij donkerbruin en kort haar, wat nu plat ligt op zijn voorhoofd. En dan met die gebruinde huid is het Adonis hemzelf.
“En, goedgekeurd?”¯
“Met een dikke tien,”¯ grijns ik, pik vluchtig een kusje van zijn lippen. Hij had mijn eerlijkheid niet echt verwacht en kijkt wat onwennig, maar weet dan snel zelf ook een verrukkelijke glimlach naar boven te halen.
“Nou, ik ga er nu echt vandoor.”¯ Hij weet niet meer wat te zeggen.
“Wacht, ik geef je mijn nummer wel,”¯ verlos ik hem. “Mag ik je mobiel even?”¯ Alsof hij door een wesp is gestoken pakt hij het snel uit zijn broekzak, waar het al de hele nacht in had gezeten. “Alsje.”¯ Glimlachend geef ik het terug.
“Bedankt. Nou, dan bel of SMS ik je wel.”¯ Twijfelend drukt hij nog een klein kusje op mijn mond. Maar daar neem ik geen genoegen mee. Ik gooi me tegen hem aan en bots met mijn lippen tegen die van hem en lok zijn tong eruit. Veel beter.
“En misschien is het een idee om je shirt aan te trekken,”¯ geef ik als advies en zend een dikke knipoog. Hij knikt en zoekt nog even snel naar zijn shirt, vindt het tussen de muur en de hoofdkant van het bed en trek het dan onhandig aan. Met de schoenen nog in zijn hand zegt hij gedag en verlaat zo mijn slaapkamer.
Wanneer er nog maar net vijf minuten voorbij zijn, meldt mijn mobieltje dat ik een bericht heb. Graaiend pak ik het erbij en begin te lezen: Ik heb het echt gezellig gehad. Hopelijk tot weerziens. X David. Ohja, dat was zijn naam.
Ik kreun nog zachtjes uit luiheid en draai me nog één keer om, ik heb nog vijftien minuten.
Reacties:
Veel beter.
hahaha ^^ die vond ik dus grappig.
En dit wordt leuk, die twee te samen [/en dan heb ik het over de 2 groepen én de 2 managers ^^)
<3
Oeh, zo wil ik ook wel wakker worden O.O helléuh hey!
Like it!
En het is niet crap!
maar dit is niet het stuk van je laptop,
dus heb je gewoon.. een nieuw stuk geschreven?
wat een schatje! *koetjiekoetjiekoe*
<3 INSTRUMENTAL, big love.
Arme Marit -onze Marit- x']
En dit gaat niet goed, de manager van Instrumental en Tokio Hotel samen. Helemaal niet goed. Maar hé, wat is een probleemloos verhaal nou eenmaal? Of ik gok er nu helemaal naast en voel ik me dom, maar dat ben ik wel vaker, dus who cares
All Hail Instrumental<3
het was niet crap
het was vet sexy O__O
omg ik zag gewoon echt een lekker ding voor me.
ik ben chickflicks aan het kijken(ja zo laat)
dus mijn reactie stopt
hier
SNEL MEER LOVE YOU <'3
superleuk .
Echt een geniale actie van yasmine =]
x