FanFic.nl

Instrumental

Disaster diner

David
“Okee, jongens, omdat ik de laatste twee dagen heb gemerkt dat jullie humeur tot het vriespunt is gedaald, heb ik besloten om jullie eens gezellig mee te nemen naar een restaurant. Dat hebben we al in geen tijden meer gedaan en ik vind dat jullie het wel verdienen.”� De jongens kijken gezamenlijk op vanaf de bank die ze hebben ingenomen, ze zijn verbaasd van mijn plotse binnenkomst. “Wat? Niet leuk?”�
Bill kijkt me even onderzoekend aan en zegt dan: “Jij doet dit niet zomaar, er is altijd een achterliggende gedachte. Wat is het dit keer? Extra interview? Vreselijke roddel die je met een etentje wilt verzachten? Je hebt een deal gesloten zonder ons te laten weten? Wat?”� Perplex kijk ik hem aan.
“Is het zo hoe jullie kijken naar je goede vriend David?”�
“Nee, zo kijken we naar onze achterbakse manager David,”� zegt Tom die dezelfde blik als Bill opzet.
“Oh, maar, nee!”� brabbel ik verslagen. “Het is een etentje voor jullie harde werken!”�
“Owee als het iets anders is.”� Bill wijst met zijn ferme wijsvinger en gaat dan terug verder met de rest van zijn nagels lakken; helemaal wit.

“Hee, sorry dat we zo laat zijn, we hadden wat oponthoud.”� De beeldschone Marit verschijnt aan onze tafel, haar handen heeft ze om een vrije stoel gelegd en kijkt mij aan.
“Geen probleem!”� zeg ik verrukt van haar aanwezigheid. “Kom toch zitten, we zijn pas net aan ons drankje begonnen. We hebben alvast een voorgerecht besteld, dus ik zal voor jullie wel even het menu terug vragen en of ze even willen bijdekken.”� Ik gooi gelijk mijn hand in de lucht om een ober te vangen. “Zou u zo vriendelijk willen zijn om de menu weer te pakken en voor zes extra man bij te dekken? Het zou fijn zijn als er en tafel bijgeschoven kan worden.”� De ober knikt beleefd en loopt met de worden “Komt eraan, meneer.”� weg.
Met de gelijke opgedekte tafel erbij; een wit tafellaken, crèmekleurige servetten opgezet op vierkanten borden en servies netjes op hun plaats voor elke gang met slanke wijnglazen en kristallen waterglazen ernaast.
Marit is naast mij komen zitten en haar band heeft plaatsgenomen bij de aangeschoven tafel. Het blijft raar om te zien, die maskers.
“Smaakt het?”� Verwachtingsvol kijk ik naar Marit, ze neemt nog snel een hapje van haar tonijnsalade en kijkt me aan. Haar groene, machtige ogen blijven prachtig om naar te kijken, en vergeet dan niet haar prachtig bruine haar die in een nette knot is gebonden.
“Het is heerlijk, goeie keuze,”� bedankt ze mij. Fier neem ik nog en hap van mijn eigen tonijnsalade.

De jongens zijn verdacht stil. Ze prikken wat in hun gekozen hoofdgerecht met gezichten die donderen. Aan andere kant van mij zie ik de vijf maskers die eveneens woordeloos dooreten.
“Is er iemand overleden?”� vraag ik dan maar met mijn wenkbrauw omhoog.
“Nog niet.”� Georg blaast een lok uit zijn gezicht en neemt nog een hap terwijl hij van mij naar het paarse masker kijkt, Violet volgens mij, die strak terug kijkt en venijnig het heten met haar tanden van haar vork schraapt, om vervolgens barbaars het in een nieuw stukje kalkoen te steken.
“Heb ik wat gemist?”� Ik kijk Marit verbaasd aan, zij kan alleen maar haar schouders ophalen.
“Het enige wat je mist is dat je met een stel Dickheads aan tafel zit en er ook nog eens manager van bent. Lullig voor je,”� mompelt Violet en veegt haar plastic mond schoon met een servetje.
“Ugh, moet jij zo nodig zeggen,”� snuift Georg afkeurend.
“Dat zeg ik ja,”� komt er nu wat feller uit de mond.
“Zo is het genoeg,”� kalmeert Sky haar en drukt haar terug de stoel in, waar ze uit pure opwinding uit was geschoten.
“Zozozo, blijkbaar heeft de band een leider nodig? Of eerder gezegd, een oppasser.”� Tom voegt zich er ook aan toe, schopt even hard tegen de zere knie.
“Waarom praat jij?”� zegt Sky op een rustige ondertoon. Tom schiet omhoog en knalt aangevallen zijn handen op tafel, het bestek vliegt de lucht in en beland ergens anders.
“Die gast spoort niet!”� weet hij er uiteindelijk uit te krijgen. Tom schuift van tafel en beent boos weg. Gustav zegt iets van dat hij even gaat checken en volgt wat rustiger achter de gitarist.
“Wat heeft dit betekenen?”� Marit klinkt geschrokken en boos tegelijkertijd.
“Jij naait met een manager waarvan de band een draadje los heeft zitten.”� Sky schuift nu ook van tafel en excuseert zich. Violet volgt snel en de andere drie die nog geen woord hadden gesproken, druipen ook af.
“Het spijt me echt,”� verontschuldigd ze zich. Ikzelf moet nog even bijkomen van de woorden van Sky.
“Die Sky is pittig.”�
“Ja, let er maar niet, die houdt er niet zo van hoe ik met andere ‘om ga’.”�
“Hé, wij zitten hier ook nog,”� knort Georg. Mijn hoofd draai ik weg van Marit en zie hem onderuit gezakt met Bill ernaast die verveeld aan zijn nagels pulkt. Ja, zo blijft hij altijd aan de gang met zijn nagellak.
“Ja, en ik wil uitleg. De helft van je band is weggelopen en die van Marit is helemaal verdwenen. Volgens mij klopt er dan iets niet.”� Man, ik had vader moeten worden in plaats van manager.
“We mogen ze gewoon niet,”� zegt Bill op een bitse toon, geeft even geen aandacht aan zijn nagels om mij kort aan te kijken.
“Daar is echt wel een reden voor, Bí­ll,”� verzucht ik, moet moeite doen om mijn ogen niet te laten rollen.
“Ik irriteer me rot aan hun gedrag en dan vooral aan die maskers, ga wat anders doen dan muziek maken, als je toch de media en de rest van de buitenwereld niet aankan.”�
“Bill!”� Paniekerig flitsen mijn ogen weg van hem om Marits blik te peilen. Ze lijkt niet van zijn woorden op te kijken. “Zoiets zeg je niet.”�
“DJ, dit heeft je nooit gelegen, dus probeer nu ook niet zo tegen ons te praten waar zij bij is.”� Hier kijkt ze wel van op.
“Heb je last van mij?”� vraagt ze op een rustige toon, Bill kijkt ietwat verrast door haar kalmte.
“Nee, meer van jouw sterretjes.”�
“Ik heb wel ongelooflijk last van je. Ik dacht dat het klinkklare onzin was, maar wat ik gehoord en gelezen heb is dus gewoon waar. Je bent té vol van jezelf, denkt dat iedereen aan je voeten ligt en je bent bang om een zweetdruppel uit je lichaam te wringen wanneer er wat aan je gevraagd wordt. Nou, daar zou ik blij mee zijn.”� Ze staat op. “Sorry David, maar ik wil niet aan tafel zitten met mensen die mijn familie niet accepteert.”� Na haar stoel aangeschoven te hebben glimlacht ze kort. “-Maar ik laat zeker nog eens van mij horen.”� Van binnen zucht ik uit pure opluchting en volg haar elegante pas naar buiten.
Familie, zo heb ik nooit naar de jongens gekeken..

Reacties: