FanFic.nl

De Hongerspelen: When you can't live forever...

Arena

Verdwaasd keek ik op, en ik wist niet waar ik was. Ohja, in de grot. Hmmm.. Dorst. Eigenlijk, best wel... Dus ik stond op, en wankelde naar de fles die op de grond lag. Er stond een grote G op getekend. Dat kon natuurlijk "goed" betekenen. Ik maakte de dop open, en gooide de hele fles weg. Getsie. Dat stonk! Het stroomde over de vloer. Ik liep richting Jazz, en aaide hem over zijn hoofd. Hij was niet dood, watn hij stond niet in de lucht. Ik aaide hem over zijn hoofd.
'Wordt nou n's wakker!'zei ik bozig. 'Dat meot je wel doen, anders kunnen we niet samen naar paarse vogeltjes kijken!' Ineens hoestte hij.
'Ziejewel,je bent wel wakker,'mompelde ik. Hij sloeg zijn ogen op.
'Hey, Charyl.'zei hij. Ik grijnsde.
'Hoi Jazz! Kijk n's!' ik hield hem het paarse veertje voor. 'Dat is van de vogel, die daar ligt!' Ik wees naar de jongen.

We stopte toen we de gong zagen.

Jazz kwam langzaam overeind.
'Het is tijd voor je medicijnen, geloof ik..' mompelde hij, zijn gezicht vertrokkken van de pijn. Hij tastte om zich heen, maar de medicijnen waren weg. meegenomen door de meisjes.

we lieten ons op de grond zakken. Ik rommelde door mijn rugzakje waar ik de spullen van die 2 kiddo's in gedaan had. er zaten wat pillen in. en eten

'Gaan we weg?' Jazz schudde zijn hoofd, en vertrok van de pijn.
'Nee.. We blijven hier. Hier zijn we veilig.'
'Oh.' Ik klonk teleurgesteld. 'En de vogel?' Jazz keek even naar de jongen.
'Die kunnen we opeten.'
'Jaaa! Vogel eten!!'

Ik gooide een flesje water naar luna die hem behendig opving. Zelf pakte ik ook een flesje en dronk hem half leeg. 'weetje, zo is het best wel saai'

Jazz zette twee scherpe takken in het lichaam van de jongen, en op dat moment ging er een kanon af. het was al bijna avond. Ik keek gespannen toe hoe hij eenstuk vel van de zijkant haalde, en ze 'm boven een vuurtje roosterde.
'Alsjeblieft.' Ik kreeg de lap vlees in mijn handen,en zette mijn tanden erin. HMM!! LEkker!Smaatke een beetje naar Kip.

ik wierp wat fruit naar Luna en we aten in stilte, ik hoorde hoe het volkslied begon en meteen keek ik omhoog... naar bladeren van bomen

DOOD op dag 6: Zéro!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.