Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Instrumental » Without knowing
Instrumental
Without knowing
Georg
Alles wat met de studio te maken heeft, begint me op mijn zenuwen te werken, ik moet naar buiten, voordat ik niet meer normaal kan functioneren.
“Wie gaat er mee een terrasje pikken?”¯ schreeuw ik door het appartement heen. Het is hier niet al te groot, om precies te zijn bestaat het hier uit een kleine woonkamer, keukenblok, badkamer, drie slaapkamers [de tweeling deelt een kamer] en dus de kleine opnameruimte, waar ik Tom achter het glas op een kruk zie zitten met zijn gitaar. Hij kijkt op naar Bill om zijn reactie te weten, die schudt gelijk zijn hoofd. “Ik ben te beroemd om gewoon een terrasje te kunnen ‘pikken’, jou zal het nog wel lukken.”¯ En zo wimpelt Bill Kaulitz mijn goedbedoelde vraag af.
“Goed. Tom, Gustav?”¯ Tom schudt ook gelijk zijn hoofd en buigt zijn hoofd weer over zijn snaren, wanneer Bill niet gaat, hij ook niet. Watje. Gustav echter steekt zijn hand op vanaf de sofa, heeft het te druk met televisie kijken om mij fatsoenlijk aan te kijken. “Gezellig, volwassenen onder elkaar,”¯ grijns ik. Nu weet de drummer zich wel om te draaien, en trekt ook een smoelwerk waar je u tegen kan zeggen. Op de achtergrond hoor ik Bill nog een verwaand kreetje slaken, maar dat boeit me allemaal niet meer. Ik wil bier.
In mijn opperste humeur wijs ik naar een leuk uitziend terrasje die ook nog eens pal in de zon staat. Gustav hoor ik instemmen en loop met hem samen die kant op. Het rieten stoeltje wordt maar net naar achteren geschoven, of er komt een serveerster aanlopen die vriendelijk vraagt of we al weten wat we willen hebben.
“Bier,”¯ zeg ik dan volmondig, steek dan ook nog twee vingers op, Gustav wilt zeker weten ook.
“Hier was toch wel echt even aan toe,”¯ verzucht de blonde jongen en neemt een gulzige slok van zijn pilsje. “Zeg eerlijk, wat vond jij ervan dat David de manager van Instrumental had uitgenodigd?”¯ Zijn bruine ogen bekijken mij.
“In het opzicht van haar uiterlijk snap ik hem wel, maar dat hij ons en dat miezerige bandje erbij heeft gehaald, wil ik hem nog steeds een klap voor verkopen.”¯ Jezus, wat kan dat gouden vloeistof je goed doen.
“Eens. Ze was niet verkeerd hè?”¯ grijns hij nu. “Hoe krijgt hij het weer voor elkaar? Je zou denken dat hij het nog drukker heeft dan ons. Nu begint hij een beetje het tegendeel te bewijzen, die gast moet oppassen.”¯ Ik schiet in de lach. “Ik spreek alleen maar de waarheid.”¯
“Waar, bro,”¯ lach ik nog wat na, maar fixeer me snel op wat buiten ons gesprekje gebeurd. Vijf mooie dames besluiten om schuin voor mij plaats te nemen op hetzelfde terras. “Wat een uitzicht,”¯ mompel ik. Gustav draait zijn nek in een gevaarlijke hoek om gelijk te kunnen zien waar ik het over heb, en knikt dan meteen goedkeurend. Gustav de rokkenjager, hij is nog vreselijker dan Tom en ik bij elkaar.
Ik roep de serveerster er weer bij. “Zou je aan die dames willen vragen wat ze willen drinken en dan op mijn bon zetten?”¯ Het blonde meisje knikt. “Bedankt.”¯ Grijnzend kijk ik naar Gustav, die genietend zijn zonnebril terug op zijn neus schuift. Maar ik keer mij weer naar de tafel schuin voor mij waar de bestelling wordt opgenomen. De serveerster wijst mijn kant op, waardoor er een meisje met lichtbruin haar gelijk omkijkt. Haar gelaat veranderd van verbazing naar gruwel en kijkt weer weg, maakt er wat spastische bewegingen bij. Hierdoor kijkt één van de meiden om haar heen, ze heeft ontzettend lang en donkerbruin haar wat langs haar armen golft. Ze heeft een grote zonnebril op, maar de wenkbrauw die omhoog wijst is overduidelijk te zien. Zo ben ik nog nooit bedankt, gaat er sceptisch door mijn hoofd.
Gustav weet zijn hormonen niet te bedwingen, en draait zich weer terug om naar de meiden om zijn glas op te heffen om te proosten. “Op het weer die deze mooie dames naar ons heeft geleidt.”¯ Casanova.
“Laten we ze dan gelijk vergezellen,”¯ bied ik aan, die de drummer met beide handen aanneemt en naar achteren schuift om op te staan. Ik volg en zet mijn grootste glimlach op. “Zijn deze stoelen bezet?”¯
“Je mag ze meenemen,”¯ zegt het meisje met de lichtbruine haren van net ietwat kittig. Ik hou wel van wat actie. En zo neem ik brutaal naast haar plaats. Gustav belandt tussen twee Aziatische, en zeker weten tweeling. En dan lijken Bill en Tom op elkaar.
“En, wat doen jullie op zo’n mooie dag als deze,”¯ knoopt Gustav een gesprek met één van de twee zwartharige. Het meisje blaast haar kaarsrechte pony uit haar ogen en bekijkt hem - toch wel een beetje - verveeld.
“Bijtanken, net zoals jullie, waarschijnlijk.”¯
“Klopt. En wat gaan de dames hierna doen?”¯ gaat hij koeltjes door, ik heb respect voor die gast.
“Er vandoor,”¯ antwoordt het andere zwartharige meisje, speelt eveneens met haar rechte pony.
Mijn ogen glijden over hun heen en kom dan met: “Wat zijn jullie namen eigenlijk?”¯ Hier wordt gelijk op gezucht door de persoon naast mij.
“Dorien,”¯ zegt de dame die net zo zuchtte.
“Rianne,”¯ komt er uit de mond van deel één van de tweeling.
“Nicole.”¯ En daar is deel twee.
“Tessa,”¯ mompelt het nog niet eerder gesproken meisje. Ze heeft blond, stijl haar en een opvallend wipneusje.
“Yasmine,”¯ antwoordt de laatste die nonchalant wat onderuit gezakt zit. “Proost,”¯ vervolgt ze en heft haar glas met frisdrank op.
“Proost,”¯ zeggen we tezamen.
Na een onaangename stilte begin ik toch maar weer met praten: “Komen jullie uit deze streek? Of is dit een vakantietripje met vriendinnen onder elkaar?”¯
“We komen hier- Auw!”¯ Nicole, of was het nou Rianne? Wacht, die zat aan de linkerkant [mijn linkerkant] van Gustav, het is Nicole. Nicole kijkt met een gepijnigd gezicht naar Yasmine.
“We zijn hier bekend. Berlijn moet je eens in de zoveel tijd bezoeken,”¯ beantwoordt Yasmine met een glimlach. Ik bekijk haar onderzoekend. Haar groenige ogen kijken mij strak aan, om haar onderlip zit een hoefijzertje - precies op de plek als Tom hem heeft - die wat gekanteld is door haar opgetrokken mondhoek, voor de rest vind ik wat meer piercings en ook tattoes.
“-Maar wij moeten er vandoor.”¯ De gene die naast mij zit, Dorien, staat op en pakt haar gerief. Spijtig kijk ik haar aan. Holy Moly, wat is zij heet!
“Jammer. Hopelijk tot weerziens?”¯ Er wordt ongemakkelijk geglimlacht naar Gustav en dan tot ziens gezegd. De tweeling schuiven ook weg om op te staan, net zoals de stille Tessa [heeft die überhaupt gepraat?] en Yasmine, die nog steeds met een stalen gezicht haar stoel terug aanschuift.
“Was deze raak?”¯ vraag ik voorzichtig aan Gustav - hij heeft zijn ogen nog gericht op de weglopende dames.
“Nee, een totale misser. Wat deden we fout? Normaal was elk meisje voor ons bezweken, hun leken er totaal geen last van te hebben. Dude, er zit een diepe deuk in mijn ego.”¯
“Vergeet de mijne niet. Nog maar een biertje?”¯
“Ja, ik wil deze dag vergeten,”¯ verzucht Gustav en ik steek gelijk mijn hand op naar de serveerster.
Reacties:
*plat*
O-M-G
Geniaal.
Echt he
Zonder het te weten bij Instrumental aan tafel ploffen.
-amen-
xoxo <3
DDDDHet spijt me voor de late reactie, en dat ik op het vorige hoofdstuk niet gereageerd heb, maar ik schijn plotseling vreselijk weinig tijd te hebben. ö
In elk geval - iedereen heeft het zo'n beetje al gezegd, maar je zet die jongens hier echt geniaal in neer. x'D
En ik wist meteen dat het Instrumental was toen je het over 'vijf meisjes' had. Ghehe, en de G's hebben het niet eens door. [Trouwens echt meesterlijk dat je hen jouzelf voor een jongen aan laat zien. *gniffel*]
Mhehe, twee stukjes Instrumental maakten mij blij. :3
<3
hahaha! blauwtje gelopen cassanova's!
en Bill is een verwaand jochie
Hihihi. _o_ Ik wist echt METEEN dat zij het waren, toen je "vijf meisjes" zei. Wat een heerlijk stuk.