FanFic.nl

Leaves That Fall

1. Manhattan

Het was de zomer van 1968 en New York lag te zinderen in de zon. Van op een afstand leek het alsof de hele skyline trilde. Arlyn Sharon Dunetz was nog nooit in de woestijn geweest, maar ze stelde zich voor dat het ongeveer zo zou aanvoelen.
Ze wandelde met half dichtgeknepen ogen over de gloeiende stoep en genoot van de hitte die van de gebouwen afsloeg. Hoewel het zweet langs haar rug liep hield ze van deze zwoele zomerdagen. Ze hamsterde deze momenten voor de winterdagen, wanneer de sneeuw in grijze bergen langs de straat werd geschept en de bijtend koude wind haar neus en wangen gevoelloos rood kleurde. Dan sloot ze haar ogen en ontvouwde in haar achterhoofd de zorgvuldig opgespaarde zomerherinneringen.
New York was haar stad, ze wist hoe de seizoenen hier in elkaar overvloeiden. Ze wist dat ze nog tijd zat had om zomerdagen bij elkaar te sprokkelen. Misschien was het weer eens tijd om haar ouders te bezoeken, want in de Bronx was de hitte nog net iets anders, rauwer, dan hier in Manhattan.
Of nee, ze had geen zin in bezoek. Amper vierentwintig jaar oud was ze, getrouwd en werkend als secretaresse. Haar ouders waren trots op haar, hun Arlyn die in deze onzekere tijden zo goed terecht was gekomen. Want je hoorde en zag al eens wat tegenwoordig. Zoveel jonge mensen die hun haar lieten groeien, een gitaar over hun schouder gooiden en op blote voeten de straten onveilig maakten met hun ideeën over peace en love. Nee, dan Arlyn. Een net meisje met een nette baan, een nette man en een net leven. Dat zeiden ze steeds weer wanneer ze op bezoek kwam, met trotse gezichten en hun handen om hun koffiekopjes gevouwen. En net daarom had ze er geen zin in.
Het was die onrust weer. De laatste tijd voelde ze hem steeds vaker, dat jeukende gevoel onder haar huid, alsof haar lijf te klein was voor haar. Dan keek ze in de spiegel en ergerde ze zich dood aan haar brave, saaie, correcte bestaan. Ze wist niet waarom, en als ze er lang over ging nadenken verdween het gevoel weer. Maar vandaag, in deze hitte, terwijl ze naar huis liep en haar hoofd vol zomer zoog, ging het niet zomaar voorbij.
Ze bleef pas staan toen ze tegen iemand opbotste. Geschrokken opende ze haar ogen en kwam met een schok terug in de realiteit. De man tegen wie ze was opgebotst, had een felgekleurde bandana om zijn lange haar geknoopt. Hij glimlachte loom doorheen zijn blonde baard en bracht zijn sigaret opnieuw naar zijn mond, alsof er niks gebeurd was. Arlyn mompelde een excuus en liep om hem heen, alleen maar om ogenblikkelijk weer te blijven staan.
De muur van een woningblok was volledig bespoten met graffiti. Knallende kleuren sprongen haar tegemoet, enorme bloemen bloeiden op de rode bakstenen. En ertussen, in vreemde opbollende letters, stond één zin. Een vraag.
What are you doing to make it better?
‘Dat is iets om over na te denken, niet?’ De hippie met de sigaret stond plots naast haar en Arlyn maakte een klein sprongetje van schrik. De man reageerde niet, maar wees enkel met zijn vrije hand naar de tekening. ‘Iedereen klaagt en zeurt maar door, en intussen maken ze onze ozonlaag kapot, steunen ze een regering die ons van de ene oorlog in de andere wil sturen, en verzieken ze onze maatschappij met hun achterbakse gefluister en burgerlijke volgzaamheid. Het is een mooie boel.’ En hij keek haar aan alsof hij een antwoord verwachtte. Zijn ogen waren van een onschuldig vergeet-mij-nietjesblauw en Arlyn wist meteen dat ze niet verder kon lopen tot hij haar liet gaan. Maar tegelijk ging er geen enkele dreiging van hem uit. Ze voelde zich tegelijk rustig en nerveus onder zijn blik.
‘Maar wat kan ik eraan doen?’ Dat kwam er een stuk nerveuzer uit dan bedoeld.
‘Beginnen bij het begin,’ zei hij rustig en staarde weer naar de letters. ‘Bij jezelf. Geen deel zijn van een wereld die zichzelf kapot maakt, maar er één voor jezelf creëren.’ En hij stopte de peuk tussen zijn lippen, haakte zijn duimen in zijn broeksband en wandelde weg, neuriënd en een spoor van rookwolkjes achterlatend.
Arlyn staarde hem na en vond dat haar schoenen plots onaangenaam strak om haar voeten zaten. Maar ze uittrekken durfde ze niet.

Reacties: