FanFic.nl

Speechless [3-shot]

3.

Weer stond hij in de stationshal. Bijna 48 uur later dan de vorige keer dat hij er stond. Nu om Bill op de trein te zetten, niet om hem er op te komen wachten.
Ze leunden tegen een pilaar. Nog vijf minuten tijd hadden ze. Tom had net gebeld of alles in orde was. Bill had gezegd, jaja, alles is in orde. Andreas had gedacht, neenee, niets is nog in orde. Hij had alleen geknikt en gelachen. Alweer. Gelachen, om niets.
Het onderwerp hadden ze beiden gemeden, maar nu konden ze niets anders. Ze hadden nog vijf minuten. Vijf minuten, en daarna wiewisthoelang niet meer. Een maand? Een half jaar? Een jaar? Het kon net zo goed altijd zijn. Misschien was de vriendschap hiermee over. Misschien was dit de laatste kans.
‘Sorry.’ mompelde Bill. Hij draaide zich naar Andreas toe, zweeg en keek. Hij keek naar Andreas, alsof het de laatste keer was. Misschien was het dat ook. Misschien wel. Maar wie kon het zeggen?
‘Je kan er niets aan doen.’ antwoordde Andreas, zijn stem trilde. Hij plantte zijn nagels in zijn vel, in de hoop het te doen stoppen. Het hielp niets. Maar tegen dat wat er tussen hem en zijn beste vriend speelde, was geen oplossing. Of was er die wel?
‘Weet ik. Maar ik had het niet moeten vertellen.’ zei Bill weer op zijn beurt. Nu ging hij voor Andreas staan, de seconden tikten sneller en sneller verder. Nog vier minuten, dan zou de trein er zijn.
‘Jawel. Je moet altijd alles zeggen. Al er iets is, dan moet je dat zeggen. Dat zei jij vroeger altijd.’ zuchtte Andreas. Zijn muntsmaak adem streek over Bills lippen.
‘Vroeger is niet meer nu.’ Bill snikte, maar hij huilde niet. Tranen welden op, maar ze vielen niet naar beneden. Ze bleven waar ze waren. Daar, in de schaduw van de klep van zijn pet.
‘En nu is niet meer vroeger.’ Andreas keek naar Bills ogen. De ogen die schreeuwden, krijsten, gilden. Ze fluisterden hem dingen toe. Dingen als ik hou van jou, dingen als kus me, dingen als was nu maar vroeger. Maar nu zou nooit meer vroeger zijn. Nooit meer.
Andreas haalde zijn handen uit zijn zakken, om ermee in zijn ogen te wrijven. Huilen zou hij niet. Daar was hij net iets te sterk voor. En Bill ook. Want nu was hij niet de sterke Bill die hij vroeger was. Nu was hij gewoon Bill, Bill die hij vanbinnen misschien al die tijd al wou zijn.
Ze bogen naar elkaar toe, beiden niet goed wetend waarom precies. Bill drukte zijn lippen tegen die van Andreas, omdat hij het wou, nu het nog kon, want hierna kon het misschien gedaan zijn.
De tongpiercing smaakte bitter op Andreas’ tong. De twee paar lippen leken te smelten, in elkaar te sijpelen, voor goed met elkaar verbonden te zijn.
Toen lieten ze elkaar los. Tranen hadden sporen op Bills wangen achtergelaten. Hij drukte zijn zonnebril op zijn neus.
Andreas keek zijn vriend na. Keek hoe Bill de trein instapte. Keek hoe Bill verdween. Verdween uit de stationshal. En toen verdween uit zijn leven.
Nooit meer zou het hetzelfde zijn. Nooit meer zou Bill die zwakke jongen zijn, die jongen die hij vandaag was. Hij was weer de sterke Bill, van het moment dat hun lippen elkaar losgelaten hadden.
Hij duwde zich van de pilaar af. Een liedje ebde weg, werd al snel vervangen door een ander.
Bill was weg, de spanning was weg. Andreas kon weer horen wat de muziek vertelde. En hij wist dat het waar was. Dat wat zij zei, dat was waar.
En hij huilde. Huilde om het verlies van zijn beste vriend, en de enige waar hij met recht en rede van hield. Huilde om Bill.

I can't believe what you said to me
Last night when we were alone
You threw your hands up
Baby you gave up, you gave up

I can't believe how you looked at me
With your James Dean glossy eyes
In your tight jeans, with your long hair
And your cigarette stained lies

Could we fix you if you broke?
And is your punch line just a joke?

I'll never talk again
Oh boy you've left me speechless
You've left me speechless, so speechless
And I never love again,
oh boy you left me speechless, so speechless

I can't believe how you slurred at me
With your half wired broken jaw
You popped my heart seams
On my bubble dreams, bubble dreams

I can't believe how you looked at me
With your Johnnie Walker eyes
He's gonna get you, and after he's through
There's gonna be no love left to rye

And I know that it's complicated
But I'm a loser in love
So baby raise a glass to mend
All the broken hearts
Of all my wrecked up friends

I'll never talk again
Oh boy you've left me speechless
You've left me speechless so speechless

I'll never love again,
Oh friend youv'e left me speechless
You've left me speechless, so speechless

Hooow?
Haaaa-oooo-wow?
H-ooow?
Wow

Haaaa-oooo-wow?
H-ooow?
Wow

And after all the drinks and bars that we've been to
Would you give it all up?
Could I give it all up for you?

And after all the boys and girls that we've been through
Would you give it all up?
Could you give it all up?

If I promise boy to you
That I'll never talk again
And I'll never love again
I'll never write a song
Won't even sing along

I'll never love again
So speechless
You left me speechless, so speechless
Why you so speechless, so speechless?

Will you ever talk again?
Oh boy, why you so speechless?
You've left me speechless

Some men may follow me
But you choose death and company
Why you so speechless? Oh oh

Reacties: