FanFic.nl

Stand Alone

A happy family, and a disturbed man.

“Eet nou eens door. Je zit al een uur naar je eten te staren alsof het een monster is,”� zei Julia, mijn moeder. Rens, mijn negenjarige broertje, prikte lusteloos met zijn vork in de pizza.
“Ik lust geen pizza met salami.”�
Julia zuchtte. “Toch eet je het op.”�
“Anders krijg je geen tiramisu,”� zei Paul, mijn vader.
Ineens had Rens toch wel honger en hij at zijn pizza zonder mopperen op.
De rest van de maaltijd werd er niet meer gezeurd en was het gezellig aan tafel. Rens zat te smullen van zijn tiramisu en schepte nog een keer op. Lena leunde tevreden achterover in haar stoel. Ik keek naar mijn zusje. Ze was twaalf en begon al vrouwelijke vormen te krijgen.
“Wat kijk je.”� Ja, en ze begon in de pubertijd te komen.
Ik wendde mijn blik af en keek naar mijn ouders. Julia en Paul keken elkaar verliefd en gelukkig aan. Het was net of ze nog een jong en verliefd stelletje waren, in plaats van dat ze in de vijftig waren en drie kinderen hadden.
Lena’s mobiel ging af. Ze nam op, de afkeurende blikken van mijn ouders negerend. Zo te horen was het Evi, je kon haar stem horen schetteren door de telefoon.
“Mam, mag ik vanavond bij Evi slapen? Ze moet op haar broertje passen. Ja? Oke, dankjewel.”�
Julia had nog helemaal geen antwoord gegeven, maar Lena zei al tegen Evi dat ze over een uurtje kwam. Julia zuchtte weer. Ik hoorde haar bijna denken wat ze toch met zulke kinderen moest.
“Lena…”� begon Paul. Lena stond vlug op en vluchtte naar boven voordat Paul verder kon gaan.
Ik begon met de tafel afruimen - mijn taak vandaag - en zette alles op het aanrecht in de keuken. Ik liep weer naar de kamer en ging op de bank zitten.
“Rens, kom, je moet naar bed,”� zei Paul.
“Nee, ik wil nog niet, ik -“
“Jawel, je gaat wel, het is al laat genoeg.”�
“Nee,”� protesteerde Rens.
“Nu!”� Paul begon boos te worden.
“Maar pap…”� Rens stopte met tegenstribbelen toen hij Pauls boze gezicht zag en hij vluchtte naar boven.
“Paul, wil je mijn boek even geven?”� vroeg ik. Hij gooide het en liep met een ‘alsjeblieft, lieverd’ Rens achterna.
In tegenstelling tot Lena en Rens sprak ik mijn ouders aan met Paul en Julia in plaats van mama en papa. Dat had ik mezelf vroeger aangeleerd en nu vond ik het fijner.
Ik deed mijn I-Pod in en sloeg mijn boek open.

Even later kwam Lena beneden, zei ‘doei’, en vertrok naar Evi. Julia aaide even over mijn hoofd - wat ik heel irritant vond - en de liep de kamer uit, naar boven of naar de wc.
De tijd verstreek. Ik zette mijn I-Pod veel te hard en hoorde niet meer wat er om me heen gebeurde.
Ineens werd de deur van de gang opengegooid. Er stapte man met bivakmuts naar binnen. Zodra hij mij zag richtte hij iets met gestrekte arm op me. Mijn adem stokte. Een pistool, besefte ik. Mijn I-Pod viel op de grond. Hij bekeek me even.
“Hm, jij mag kiezen,”� zei hij met een zware stem, “seks, of dood.”�
Ik wist niet wat me overkwam. Wie was deze kerel? Ik sprong overeind.
“Wat heb je met mijn ouders gedaan? En Rens?”� gilde ik in paniek. Zijn pistool bleef op mij gericht.
“O, die. Je papa verzette zich en wou me aanvallen, maar dit lieverdje is toch net wat sneller.”� Hij gebaarde naar zijn pistool. “En, ach, je mama en je broertje heb ik maar meteen van hun angst en verdriet verlost.”�
Ik staarde hem vol ongeloof aan. Hij lachte gemeen.
“Weetje, je hoeft niet te kiezen. Ik doe het gewoon allebei.”�
Hij liep op me af. Ik deinsde achteruit.
“Als je gaat tegenstribbelen is het gelijk gedaan met je. Denk eens aan je zusje, die heeft dan niemand meer.”� Weer lachte hij.
Lena. Die wist van niks. Die zat nu lol te maken met Evi een paar huizen verderop.
Hij pakte me vast en trok mijn kleren uit. Ik was verstijfd, mijn lichaam luisterde niet naar mijn hersenen. Zijn pistool bleef op mij gericht.
Hij duwde me op de bank en trok zijn eigen broek naar beneden. Ik kneep mijn ogen dicht. Het deed vreselijk pijn en het duurde hartstikke lang. Ik voelde zijn handen overal en hij deed van alles bij me. Of hij dwong me van alles bij hem te doen. Ik weet het niet.
Ineens stond hij weer rechtop en deed haastig zijn broek dicht.
“Shit, smerissen,”� mompelde hij.
Ik lag nog steeds naakt en met mijn ogen stijf dicht op de bank terwijl hij wegvluchtte.

Even later hoorde ik hoe de deur met veel lawaai open werd gemaakt en mensen mijn huis binnen kwamen; politieagenten. Er werd een deken over mij heen gelegd. Ik was niet in staat om me te bewegen.
“Drie doden, een man, een vrouw en een kind van een jaar of 8,”� hoorde ik, “allemaal doodgeschoten.”�
“En zij?”� vroeg een andere stem.
“Waarschijnlijk verkracht vlak voordat wij kwamen. Zijn pistool ligt hier nog. Hij had duidelijk haast om te vertrekken.”�
Er werd een hand op mijn voorhoofd gelegd.
“Ze is in shock,”� zei de stem weer.
Ineens hoorde ik gegil. Gegil dat ik zo vaak had gehoord. Lena. Waarschijnlijk had ze de sirenes gehoord. Haar gegil bleef aanhouden. Ik wist dat dit heel lang door kon gaan, daar was Lena heel goed in.
“Rustig, meisje,”� probeerde iemand Lena te kalmeren. Ik voelde hoe iemand aan mijn arm trok.
“Iris, Iris, Iris, wat is er gebeurd?! Iris geef antwoord!”�
Ik opende mijn ogen. Lena trok nog steeds hysterisch aan mijn arm.
“Julia…Rens…Paul…dood…pistool,”� Ik kon niks zinnigs uitbrengen.
Lena had haar ogen wijd open gesperd en stond als verlamd naar mij te staren. Een agent legde een hand op haar schouder, maar Lena trok zich los en rende naar buiten. Er stroomden dikke tranen over haar wangen.
Even was het stil in de kamer. Toen hoorde ik piepende remmen, gevolgd door een harde klap.
Politiemannen holden naar buiten. Ik kneep mijn ogen stijf dicht. Ik kon wel raden wat er gebeurd was; Lena was aangereden.
Ik begon over mijn hele lichaam te trillen. Iemand legde een hand op mijn arm.
“Rustig, meisje, het komt allemaal goed.”� Wat nou, het komt allemaal goed. Het komt helemaal niet goed. Ze zijn dood. Julia. Paul. Rens. Lena misschien ook wel. Het is gewoon een klote zooi. Hoe kon dit gebeuren? We waren een gelukkig en normaal gezinnetje. Daar was niks meer van over. Alles is verkloot, doordat die ene kerel nou zonodig zin had om ons te vermoorden.
Ineens stond ik op en sloeg de deken om mijn lichaam. Mijn benen brachten me naar buiten, ook al wilde ik de chaos niet zien.
Overal liepen mensen en politieagenten. Er stond een ambulance en een eindje verderop lag een halve auto tegen een boom. De rest van de auto lag in de sloot. Midden op de weg stond een vrachtwagen. Ik liep daar naartoe. Ik wilde niet zien hoe Lena eruit zag na die klap. Ik wilde niet zien dat ze ook dood was. Toch liep ik door.
Er werd een brancard naar de ambulance geduwd. Ik zag Lena’s gestalte onder een deken. De deken was tot over haar hoofd getrokken.
“Ze is dood,”� hoorde ik mensen zeggen.
Er stonden groepjes mensen te kijken naar het hele spektakel. Ik wilde tegen ze schreeuwen dat ze niet zo moesten kijken, dat ze weg moesten gaan, dat het hun zaken niet waren.
Maar mijn stem deed het niet.
Lena was dood. Julia, Paul, Rens, Lena. Dood. Allemaal.
Ik begon weer te lopen. Ik liep weg van al het tumult, weg van al die nieuwsgierige mensen. Ik begon steeds sneller en sneller te lopen. Ik rende naar het bos, langs de rivier, naar het meer.
Ik liet de deken aan de rand van het meer op de grond vallen. Het was best koud - ik was dan ook half naakt - maar ik merkte het niet. Het water was nog kouder, maar ik stoorde me er niet aan.
Ik liep door, het water kwam nu tot mijn middel. Ik liep nog verder het water in en mijn hoofd zakte onder water. Ik kon niet meer verder lopen en begon te zwemmen. Ik kreeg de neiging om naar boven te gaan, om naar lucht te happen, maar ik onderdrukte dat gevoel.
Ik zwom naar de bodem. Mijn oren deden pijn van de druk. Ik had niet zoveel lucht meer en hapte naar adem. Mijn longen vulden zich met water en ik wilde het uithoesten. Waar was ik mee bezig? Waarom wilde ik mezelf dood hebben? Ik wist de reden niet meer.
Ik probeerde naar boven te zwemmen maar ik had geen kracht meer in mijn benen.
Het was donker en stil onder water. Het voelde vredig aan.
Er kwamen beelden tevoorschijn. Ik zag kleine Rens met zijn bolle koppie, ik zag kleine Lena met twee schattige staartjes, ik zag mijn familie vrolijk bij elkaar zitten op de camping.
Ineens zag ik onder water licht. Het was ver weg. Ik begon sneller te zwemmen, het leek wel alsof ik door het water zweefde. Het licht kwam dichterbij. Er stonden vier schimmen in. Ik zag Lena, Rens, Julia en Paul staan!
Ze ontvingen mij met open armen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.