FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

het zekere tegen het onzekere

“Vier Augustus”� zei ik tegen Perkamentus, het ligt al vast met de Malfidussen en mijn vader.”� Zei ik tegen Perkamentus. “Heel goed.”� Zei hij. “Ik ga de Orde op de hoogte brengen. Hoe gaat het voor de rest met je Joan?”� ik trok mijn schouders op, Perkamentus had me zijn hele plan verteld en ik was er mogelijk nog misselijker van geworden. “en je examens.”� Ik haalde nogmaals mijn schouder op “zal wel lukken.”�
“goed”� zei hij en hij begon details van het plan te overlopen. De details maakten me onzeker, het was zo echt.Alles zou zo snel gaan. Ik moest interessant zijn voor Voldemort en elk detailtje werd me nu uitgelegd, nu het te laat was om terug te trekken. “hij zal je willen houden, als deltje van zijn verzameling, Joan.”� Hij zag een glansje angst in mijn ogen. Ik voelde me raar en sloot mijn gedachten af. “Heel goeg, Joan”� zei Perkamentus. Hij had geproberd mijn geheugen in te dringen wat nog geen seconde lukte. “hij zal je testen, en je zal slagen, want je bent het meisje dat hij zoekt.”� Sneep haalde zoveel mogelijk informatie binnen, hij was bezorgd. Perkamentus was opgewonden, Harry nieuwschierig en ik miserabel.
De examens begonnen en Harry en ik gingen niet meer naar Perkamentus. Na de examens, die goed verlopen waren, werd ik achter honderden keren door het plan gehaald. Ik kende het van buiten, zoals het hoorde. De tweeling en Leo mochten nu stoppen met school. Ze hadden hun geld van het WK samen gelegd voor hun winkel. Ik had mijn deel ook gegeven en was blij met hun idee van de winkel. Zelf dacht ik niet aan mijn toekomst, het was niet eens zeker dat die kwam. “Voldemort is bereid, en dat verbaasd me wel, om liefde te gebruiken. Het kan zijn dat hij Draco pijn doet, Joan. Om je te testen. Wees zijn trofeee wees ongeïntereseerd.”� Ik schokr. “Maar..”�
“Je zal hem daarmee helpen, Joan.”� Zijn gezicht zei genoeg, ik was era an begonnen en moest het ook afmaken. Voor de hele wereld. Ik knikte verdrietig en keek naar Sneep. Hij gaf me een zwak lachje. Niemand had hem ooit zoveel zien lichen als ik, besefte ik en besloot me daar nu even aan op te trekken.
De dag daarna pakte ik mijn hutkoffer en liep daarna naar de kerkers. Ik zou hem zodra misschien niet meer zien, niet alleen. “Ik kom dag zeggen”� zei ik wat ongemakkelijk. Sneep had een krop in zijn keel en zei geen woord, weigerend zijn emoties prijs te geven. Hij gaf me een schouderklopje en ik weerhield mezelf er net van om in zijn armen te vallen.
In het station knuffelde ik iedereen en beloofde hen dat ik ze snel weer zou zien. Ik liep samen met Mayjin naar mijn vader. Hij zag er niet goed uit. Perkamentus had hem verteld dat ik een deel van het plan was, hij was bezorgd, maar ok trots, had Sneep me verzekerd. Hij verstopte zijn bezorgdheid achter zijn bewondering voor de mooi gegroeide Mayjin. Weken waarin ik vele brieven schreef en met Mayjin speelde passeerden. Een gat vrat zichzelf in mijn buik. Een gevoel van hulpeloosheid overschaduwde me. Ik doorkwam de weken met op mijn bed of in de tuin liggen, denkend aan alle mooie herinneringen die ik ooit gehad had. Een vreemd gevoel overkwam me als ik op mijn bed bleef liggen en die momenten bleef terugroepen. Ik besefte dat dit weken van depressie waren. Weken die aanvoelde alsof ik zachtjes aan stierf en daarbij mijn hele leven voor de geest haalde.
Het einde van Julie naderde en mijn vader bracht me naar Het Nest. Molly en Arthur zaten in de Orde en ik was eerder in het Nest omwille van het plan dan op bezoek. Het voelde allemaal zo fout. We vierden en Harry’s verjaardag en niemand vond het erg dat mijn vader er ook was. Mijn vrienden waren nietsvermoedend en gelukkig, hun lachen deed me glimlachen, maar ik voelde me ver van gelukkig…

Reacties: