FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Moment van de waarheid.

De eerste Augustus kwam Perkamentus toe in het Nest. De enige die het nog niet wisten, Fred, George, Ron, Hermelien, Ginny en de uitgenodigde Leo, voelde nu weld at er iets niet goed zat. Perkamentus ging echter rustig zitten en dronk een kopje thee. Na een half uur was hij de enige die de spanning in het huis niet leek te merken. Dan stond Perkamentus op en stelde voor dat iedereen erbij kwam zitten. Er verschenen nog wat stoelen en iedereen ging nerveus zitten. “goed”� zei Perkamentus tegen de Orde. “Jullie hebben nu wel gemerkt dat iedereen er is, dus ik neem aan dat de link naar Voldemort wel al gemaakt is? Wel dat is in ieder geval zo. Héél binnekort zal ons geliefde Joan het nest verlaten en ons plan opstarten. Zoals velen van jullie al is duidelijk gemaakt kan noch ik noch Joan daar al iets over zeggen.”� Ik voelde onrustige en bezorge ogen over mijn gezicht glijden, maar probeerde die te negeren. Perkamentus herhaalde delen van het plan die ik al duizende keren gehoord had. “Zijn er vragen?”� besloot hij na zijn uitleg over hoe iedereen die wou ook mocht meevechten. Hermelien stak twijfelend haar had op. “Ja?”�
“Hoe moeten we vechten, hoe moeten we Voldemort verslaan als Harry niet kan toveren?”�
“sorry!”� Harry reageerde gekwetst.
“Nee ik bedoel, jij, Ginny, Ron, Joan. We zijn toch minderjarig, we mogen toch niet toveren buiten het schoolterrein.”�
Perkamentus glimlachte, “heel slim, juffrouw Griffel. Voldemort is echter ook zo slim, of dom. Hij heeft zijn schuilplaats, via zijn mensen in het ministerie, dezelfde vrijstelling als Zweinstein gegeven, zodat de spreuken er niet geregistreerd worden.”� Er klonken begrijpende geluiden en Perkamentus keek rond voor meer vragen. “Fred?”�
“Professor, wat bedoeld u met Joan zal het plan opstarten?”�
“Ah Fred, zoals ik al zei is dat geheim. Ga het nu niet aan Joan vragen, dat maakt alles gewoon moeilijker voor haar.”� Na een half uur vragen beantwoorden, vaker niet dan wel, was iedereen uitgevraagd. De dagen die er opvolgde kwam vooral Fred me vragen stellen. Ik wenstte dat Perkamentus langer had gewacht met het te vertellen en bleef Fred zeggen dat ik er niks over kwijt mocht. Ik pakte een koffer, maar liet mij geliefde dingen achter. Ik stak er een paar kledingsstukken in, wat nutteloze prullen en een brief. Dan stak ik mijn koffer weg. Fred was binnengekomen en stelde dezelfde vrag als de voorbije dag terwijl ik de koffer wegstak. “Nee, Fred VERDORIE TOCH IK MAG HET NET ZEGGEN!”� schreeuwde ik en keek hem in zijn geschrokken ogen aan. Mijn stem werd weer zachter terwijl ik zei: “het spijt me, Fred. Het kan echt niet.”� Fred wendde zijn blik af “ok”� zei hij met een schorre stem en ik sloeg mijn armen om zijn hals. “Sorry, Fred.’ Hij schudde geluidloos zijn hoofd terwijl hij me vasthield. “Kom je weer terug?”�
“ik beloof het Fred.”� Hij liet me los een keek me doordringend aan. “Is ere en kans…”� ik wended mijn blik af,waarmee hij genoeg wist. Tranen stonden in zijn ogen en hij probeerde ze niet te verbergen. “Joan”� zei hij met schorre stem. “Ik wil je niet kwijt.”�
“Fred..”�
“Ik hou van je Joan”� zei hij met een krop in zijn keel. “Ik zie je doodgraag en ik wil je écht niet kwijt.”� Mijn ogen flisten onderzoekend door die van hem. “Nu ik niet zeker weet of je wel..vind ik dat ik het je moet zeggen..”� ik keek hem een beetje verbluft aan. “ik wist niet…je hebt nooit..”� hij wended zijn blik af en trok droevig zijn schouders op. “ik weet hoe graag je Malfidus ziet. Ook toen jullie uit elkaar waren was je..nou zeker niet klaar voor wat anders.”�
“o Fred.”� Ik sloeg mijn armen om zijn schouders en hij hield me dankbaar vast. Ik keek hem lang aan en zei: “Fred, je bent een ontzettend goede vriend van, je betekend echt veel voor me. Dat veranderd niet nu je dit gezegd hebt ok?”� hij keek me een beetje opgelucht aan en wenstte me een goede nacht. Ik kroop in bedom er wakker te liggen en te piekeren. Morgen was het zover. Freds woorden hingen in mijn hoofd, morgen was mogelijk mijn laatste dag. Half vijf, viel ik eindelijk in slaap, een paar uur later werd ik gewekt door een zachte hand. “Kom je ontbijten? Dan kan je..vertrekken.”� Fred stem klonk triest en ik draaide me om, recht in zijn diepbruine ogen kijkend. Na al mijn gepieker deed ik iets dat ikzelf niet had kunnen voorspellen. Ik gooide mijn armen om hem heen en trok zijn gezicht naar me toe. Ik rechtte me iets op uit mijn bed en drukte mijn lippen tegen dezijne. Hij kuste ze gretig terug, maar keek me verbaasd aan toen ik hem losliet en me weer in mijn bed vallen. Ik lachte even en trok mijn schouders op. hij lachte zwakjes terug en ging naar beneden, waar ik iets later naast hem ging zitten aan de tafel. Ik richtte mijn ogen sterk op mijn boterhammen, wetende dat iedereen me zat aan te kijken. De hele orde arriveerde weer en ik ging mijn koffer halen. Er heerste een onaangename spanning in het Nest, zoals het daar nooit geweest was. Een tijdje later keek Perkamentus me aan, het was tijd. Iedereen wenstte me succes, zonder te weten wat ik zou gaan doen. Ik ging in het haardvuur staan en klemde mijn koffer tussen mijn benen. Met de ene hand nam ik Mayjins nekvel vast en met de andere nam ik brandstof. Mijn ogen gleden nog even naar die van Fred en dan liet ik de brandstof vallen. “Dhanes plaats.”� Riep ik. Ik zag een paar verbaasde gezichten, maar ik deed het precies zoals afgesproken, een toegekomen thuis, reisde ik meteen door naar Villa Malfidus. “Joan”� Narcissa kwam blij op me afgebeent en omhelsde me. Er zat een treurige glans over haar ogen, maar ik deed alsof ik dat niet zag. Ik begroette haar en Lucius en liet me dan in Draco’s armen ploffen. “Hey Mayjin”� zei hij enthousiast tegen de kwispelende hond. Die dag liepen we samen in het huis, we speelden een beetje zwerkbal en keken ’s avond samen naar de tv. Zoalng we bezig waren en lachten, leek het alsof er helemaal niks aan de hand was, alsof we alles konden vergeten en gewoon gelukkig zijn. Maar als we een paar seconde stilte hadden, beseften we dat het helemaal niet zo was. Na het avondeten zei Lucius ons op tijd naar bed te gaan, “we moeten vroeg op morgen.”� Verklaarde hij. Toen ik hem vragend aankeek, trok hij zijn wenkbrauwen op en fluisterde: “verassing.”�
Draco had me niet willen aankijken. Iets later liep ik achter Draco naar boven met Mayjin achter ons aantrippelend. Hij sloot de deur achter me en kuste me. Moest ik niet geweten hebben dat er iets was, zo ik het nu wel geweten hebben. Zijn kus was intens, met een zekere nood. Zijn handen gleden over mijn heupen terwijl hij me achteruit duwde. Met mijn armen trok ik hem met me mee. Ik beatwoorde zijnkus met dezelde nood, het gaf een gevoel van afscheid. Afscheid tussen twee geliefden, tussen tranen door. We stelden elkaar geen vragen over de tranen die over onze wangen blonken. We hadden elkaar gemist, zo was het, er was geen verklaring voor nodig. Mijn rug kwam langzaam en zacht op het bed te liggen. Zijn lippen gleden naar mijn keel. “Ik hou van je”� ademde hij. Voor ik kon antwoorden, kusten zijn lippen de mijne weer. Die nacht was afscheid, een betoging van onze liefde en intense ‘afscheidsdans’. Ik kreunde onder zijn bewegende lichaam en hij hijgde onder mijn stem. Ik had geen schaamte, het was de laatste keer dat ik dit huis zou binnen stappen. Mogelijk de laatste keer dat ik zo’n intens moment beleefde en al zeker de laatste keer dat ik de liefde zo kon voelen. Zelfs al overleefde ik dit, dan zou onze relatie niet aanvaard worden. Draco zou naar Azkaban gaan, hij zou bij de ‘slechten’ horen. Hij zou de vijand zijn, veel meer dan nu. Het was onmogelijk en dat wisten we allebei. Dit was een afscheid want na morgen was het gedaan voor ons.

De volgende morgen ontwaakte ik in Draco’ armen. Lucius kwam ons wekken, hij zag niet dat ik al wakker was. Ik herkende een zeker spijt in zijn ogen als hij zijn zoon met zijn arm om me heengeslagen zag liggen. Hij schraapte zijn keel en klopte op de deur. “Opstaan liefjes”� zei hij en hij sloot de deur weer. Ik keek hem aan en giegelde, hij grijnsde en zuchtte. “ik ben moe”�
“hoe zou dat toch komen.”� Vroeg ik ondeugend. Zijn grijns verbreedde en hij kuste me. Ik hield zijn kus vast, bang dat het de laatste was. We stonden op en verfriste ons in de badkamer. Nadat we beiden angekleed waren liepen we naar beneden. Het ontbijt was stil, Narcissa had hoofdpijn zei ze, het excuus voor de stilte. Ik vroeg me af of ze wisten dat ik het wist, of ze dachten dat ik werkelijk zo naïf was. Iets later kondigde Lucius aan dat we bijna zouden vertrekken. Ik liep naar boven en kamde snel mijn haren. Ik nam het stukje spiegel dat Perkamentus me gegeven had uit de koffer. Ik keek er in en zag Perkamentus staan, achter hem stond de orde, met mijn vrienden klaar.. “We vertrekken hier.”� Fluizsterde ik en Perkamentus knikte. “we geven je een half uur.”� Ik stopte het spiegeltje in mijn zak en legde de borstel op Draco’s bed, met daarnaast een briefje.

Ik werd even onzeker, maar dacht aan mijn vrienden en ging vol moed naar beneden. Zonder angst en wat vol vertouwen leek, stapte ik met Draco en Lucius in het haardvuur. Ook Mayjin ging mee, Narcissa bleef echter thuis.
Ik stpte met Mayjin uit het haardvuur, in een grote hoge, donkere plaats. “Waar zijn we?”�
“Zal je wel zien”� antwoordde Lucius. Ik nam Draco’s hand, om dit laatste gevoel van hem te hebben. Hij keek me niet aan, hij kon zijn angst niet verbergen, maar waarschuwde me op geen enkele manier, hij ondernam zelfs geen poging, dit kwetste me. Was het wel echt liefde dan? Ik dacht aan de avond ervoor en die gedacht gaf me weer vertouwen. Hij schaamde zich, daarom kon hij me niet aankijken. Lucius leek enthousiast, hij had zijn opdracht volbracht en leek er uitermate gelukkig mee. We liepen een hoek om en dan door een deur naar een grote kamer. “Ahh Lucius”� klonk de hoge schille stem uit Sneeps herinneringen. De stem echoëde door de ruimte en angst sloeg me even om het hard. Ik kneep in Draco’s hand. Voldemort stond op een fractie van een seconde op enkele centimeters van me, hij was geruisloos aangegleden, het kostte me dan ook geen moeite om een geschrokken gezicht op te zetten. Zijn ogen gleden gefascineerd over mijn gezicht en en hij grijnsde als een waanzinnige toen ik mijn gedachte makkelijk voor hem afsloot. Zijn hoofd kantelde een beetje, als van een hond die op een snoepje wachtte. Hij beet op de plaats waar normaal een onderlip zit. Ik keek geschokken naar Lucius. “Good zo, Draco”� zei Voldemort, zijn ogen geen moment van me afhalend. Ik keek nu naar Draco, hij wendde zijn blik af en ik liet zijn hand los, ik keek hem geschokken, gekwetst en afgrijzend aan, mijn ogen over zijn afgewendde gezicht glijdend. Hij hief zijn hand op en maakte een afwimpelend gebaar naar Lucius. Ik keek Voldemort furieus in zijn ogen terwijl Lecius en Draco de kamer verlieten. Toen de deur gesloten was, stapte hij achteruit en vroeg. “En? Joan, wat denk je?”�
“sorry?”� blafte ik verbluft.
“Van mijn huis”� zei hij, met zijn armen verklarend in de lucht.
“Ik vind dat het lijkt op zijn eigenaar.”� Voldemort keek me onderzoekend aan. Dan draaide huis zich om, het huis beschrijvend met zijn armen rondzwaaiend.“Dit huis is groot, sterk, onverwoestbaar..”� ik keek in het spiegeltje en richtte het dan even op Voldemort. Ik stak het weer weg en onderbrak hem. “Niet echt.”� Hij draaide zich om en keek me vreemd aan.
“Het is donker, koud en eenzaam”� Zijn blike meette me op en hij probeerde mijn gedachten binnen te dringen, bijna te makkelijk hield ik hem buiten. Hij leek onder de indruk een begon rond te lopen. Ik srak snel een non-verbale Muffliatospreuk uit op de deur die naar de gangen leidde. Voldemort liep rond en stond plots met een verbazingwekkende spoepelheid en snelheid weer voor mijn neus. Ik wendde mijn blik niet af, maar tuurde in zijn ogen. “JE bent brutaal, Joan”� siste hij.
“sommigen hebben dat graag aan me.”� Zijn ogen vergroten.
“Wat als ik dat niet doe?”�
“Dan zullen we het niet goed met elkaar vinden, ben ik bang. Hij maakte een vreemd geluid en zijn ogen verwijdden nog meer. “Mensen kiezen niet of ze me dien of niet!”� Ik trok onverschillig mijn wenkbrauwen op. In zijn ogen las ik een waanzinnigheid en tegelijk een fascinering door mij kalmte. “Degene die mij weigeren sterven Joan”� zei hij luchtjes. “Dus geef ik je nog één kans omdat ik denk dat je goed zou zijn in mijn dienst.”�
“in jouw dienst? Ik zou niet meer zijn dan een verrader onder je vele bange volgelingen.”� De waanzinnigheid kreeg de overhand en ik dook net op tijd opzij, een groene flits vermijdend. Ik deactiveerde snel de muffliatodspreuk, wat Voldemorts aandacht trok. Bellatrix stem gilde er doorheen. “Heer! Avada Kedavra! Heer!Crucio! Heer alstublieft…”� aan de andere kant horde ik de geliefde stemmen. “paralitus!”� schreeuwde Hermelien. “Reducto”� klonk Ginny. “Expelliarmus!”� horde ik Harry. “paralitus”� klonken Fred en George samen. Voldemort keek snel naar me, een vebaasde blik opvangend. Hij geloofde mijn verbazing, maar ik schrok toen hij “Crucio!”� riep. Het was niet ik, niet mijn stem die door de ruimte krijste, maar die van Draco. Zijnschreeuwd sneed door mijn ziel en Voldemort keek me gemeen aan. “Liefde is een zwakte, Joan! Je zal me dienen, daar zorg ik voor, al moet ik al je vrienden uit moorden. Liefde is niet het antwoord op alles zoals die oude dwaas gelooft, Joan. Het is niet meer dan een zwakte!”� spuwde hij minachtend. Om zijn woorden kracht bij te zetten, bewoog hij zijn toverstok naar de andere kant van de ruimte, Draco er tegen de muur gooiend. Zijn kreet was moeilijk te weerstaan, maar de enige manier om hem hier uit te krijgen, was door Voldemort ongelijk te bewijzen. Ik keek hem in zijn rode ogen en spuwde terug. “Hij veraadde me, op die manier krijg je me niet in je dienst, zo niet en anders niet, Voldemort.”� Hij had een beetje voldaan gekeken tot ik zijn naam uitsprak. Zijn neus en ogen verwijde en hij riep nu. “Maak me niet kwaad, want dan voel ik de drang te doden, Joan.”�
“Ik dacht dat je mij nodig had?”� grijnsde ik. Hij lachte in zijn gestoordheid, maar er klonk wanhoop door.
“Wat? Voldemortje ten einde raad nu?”� ik had de woorden maar net uitgesproken en ik wist al dat ik een onzichtbare lijn had overschreden. Een flinterdun koordje had ik net doorgeknipt, door een seconde van zelfvoldaanheid. En de seconden die daarop volgde was ik niet meer dan een toeschouwer, machteloos. Voldemort hief Draco weer op, hij keek me zwak aan en zijn lippen vormde de woorden: “het spijt me.”� De pijn die in zijn gezicht te lezen was, was meer emotioneel dan fysiek. Ik schudde mijn betraande gezicht en besefte dat ik er niks meer aan kon doen. Voldemort was vastberaden in zijn krankzinnigheid. “stop”� gilde ik nog, met niet meer dan een zelfvoldane grijns als antwoord. “zie je wel? Zwak! Wat dacht je dat hij met je zou trouwen, een griffoendor? Ik zou het nooit hebben toegestaan!”�
“nee, stop”� fluisterde ik nu zwakjes. Ik stond onder Draco en zijn betraande ogen tuurde in de mijne, maar mijn ogen flitsten over en weer in angst en paniek. “Stop”� gilde ik, mijn kracht om te roepen haalde ik uit de pijn die ik voelde. “Ik..”� klonk het van boven me. “hou v..je”� hij slikte van pijn en kon zijn zin niet meer vervolgen. Voldemort had hem gelost en Draco kwam nu naar beneden gevallen, ik stond klaar om hem op te vangen. Net als mijn vingertoppen hem bijna raakten, vernaderde Voldemort hem van richting. Waardoor Draco hard naast me op de grond smakte. “Draco!”� riep ik, op mijn knieën naast hem vallend. “neeneenee”� fluiserde ik, ik draaide hem om en mijn betraande ogen zochtten de zijne. “zo is het altijd geweest Joan, zo zal alles voor je zijn, net buiten je bereik.”� Hij lachte uitzinnig. Terwijl ik snikkend de haren uit Draco’s gezicht streelde. “zal ik..altijd..doen”� maakte hij schokkend zijn zin af. Hij schokte in pijn. “Draco? Draco blijf alsjeblieft bij me..”�
“Joan”� ik keek hem aan en de grip zon mijn arm versevide. Ik drukte mijn lippen tegen dezijn voor een laatste keer. Ik had niet gehoord hoe Voldeort dichter kwam, maar ik lostte Draco’s blik niet toen zijn stem boven me klonk. “maakt alles zwak, Joan.”� Ik keek Draco in zijn ogen aan en hij keek me terug aan, me een zwak lachje gevend, wetende dat ik het hem vergaf en dat ik van hem hield. “Avada Kedavra!”� Zijn blinkende ogen werden glazig en tranen stroomde uit de mijne. Ik legde snikkend mijn hoofd op zijn borst. Zijn hand lostte mijn arm en dit verluidde mijn snikken. Voldemort liep lachend de ruimte uit, maar hij kon me niks meer schelen. Ik had altijd gedacht dat ik een onmiddelijke woede zou voelen, en wraak zou eisen, maar ik voelde enkel een leegte. Ik zag Draco graag, van de eerste keer dat ik hem zag had ik hem gemogen. Dat was nu bijna twee jaar terug. Hij lag er emotieloos en schokken door mijn snikken. Ik zou nooit verrast worden door een toevallig ontmoeting, ik zou nooit meer zijn grijns zien. Nooit meer zijn mooie lieve ogen. Hij zou nooit mijn brief lezen, nooit weten hoe ik het geweten had, dat ik ook betrokken was en hem sowieso altijd graag zou zien. Ik zou er mee moeten leven dat hij veel te jong gestorven was, door mij. Door mijn seconde van onverschrokken zelfvoldaanheid. Ik huilde steeds sneller en luider. Mijn gesnik weergalmde in de hoge lege ruimte. Ik hield zijn lichaam vast, maar ik werd niet getroost door zijn sterke armen. Een andere sterke hand trok me opzij, weg van mijn mooie lieve Draco. Freds armen sloten zich om me heen terwijl zijn ogen geschrokken op Draco’s gezicht bleven hangen. Zijn rechterarm hield me vast en zijn linkerhand sloot Draco’s ogen, om dan me over mijn rug te wrijven. Dan stond hij op, me rechttrekkend en meenemend naar de gangen waar nog steeds, ondanks de dood van een mooie jongen, een gevecht aan de gang was.

Reacties: