FanFic.nl

Instrumental

While Partying

Tom.
Er is niet te veel gesproken over de club Night Life. Zoals Bill al zei thuis, de lichten draaien mee op de heftige muziek, de kleuren switchen continu en de spots staan op mij gericht.
Bill loopt zijn easy walk naast mij, gooit zijn haren over zijn schouder en kijkt een bepaalde kant op; diva. Georg liep naar de bar alsof hij in brand stond, die is dus pleiten. Gustav heeft het kraagje van zijn zwarte blouse opgezet tegen zijn nek en loopt wat van mij en Bill vandaan, hij haat het om er zo klein uit te zien naast ons. Maar hij is gewoon klein.
De menigte is verdeeld in drie groepen. Het hangende deel aan de bar, en zittende deel in de lounge en het dansende deel op de vloer. En daar bevind ik mij ook. Uit ervaring weet ik dat hier de lekkerste meisjes zitten. Sufkutten zitten, babes dansen. En na de beschrijving van Georg die middag ben ik nu echt wel aan mijn trekken toe. Scannend ga ik over de kleurende hoofden. Elk haartype komt langs, maar niets wat mij aantrekt. Ik besluit om me dan maar gewoon de menigte in te gooien en langs al die lijven te dansen, misschien vindt Sir Downunder wel iemand.
De klamme hitte omarmt me, het licht laat mijn irissen in elke kleur van de regenboog veranderen en de muziek speelt hard op mijn trommelvliezen. Helemaal in mijn element laat ik het beest in mij los. Handen begeven zich op plekken die overdag verontwaardigd worden gestraft, maar nu hartelijk worden verwelkomd. Door de kleine ruimte die ik heb, moet ik noodgedwongen mijn lichaam tegen een ander lichaam drukken. Maar dat lichaam voor mij lijkt daar geen enkel probleem mee te hebben. Uitnodigend verplaatst ze haar billen tegen mijn kruis. Goedkeurend grom ik en laat mijn handen over haar heupen vlijen. Wanneer ik dit doe draait ze zich toch maar om, even de eigenaar bekijken. Uit ervaring weet ik dat die - ik dus - gelijk wordt goedgekeurd.
Maar tot mijn grote verbazing lees ik verbazing van haar gezicht af. Grote, donkerbruine ogen kijken mij strak aan. Haar roodgekleurde lippen staan een stukje open. Waarschijnlijk gaat er door haar hoofd dat dé Tom Kaulitz achter haar stond en met haar had gedanst.
Mijn mond klapt open wanneer ze zonder woorden wegloopt. Ach, ze is toch niet mijn typen.
Onwennig keer ik terug naar de wereld waarin mensen druk aan het dansen zijn en probeer een nieuw meisje aan de haak te slaan, die niet van mij wegloopt.

Na een volle emmer met leuke meisjes gehad te hebben, heb ik ze dan toch maar weer vrijgelaten om wat te gaan drinken. Buiten dat, ze waren iets te plakkerig voor mij, en dan geeft me gelijk een claustrofobisch gevoel.
“Barman, één bier graag!”� Vijf euro schuif ik op de bar en kijk hoe het gouden vloeistof schuimend het glas instroomt. Een perfect glas met twee vingers schuim wordt voor mijn neus neergezet. “Bedankt.”�
Tijdens het wachten op het geld dat ik nog moet terugkrijgen, bekijk ik de medehangende mensen. Rechts leunt een man met moeite tegen de barrand, staart glazig naar het lege whiskyglas. Links van me staat een meisje met lang, donkerbruin haar wat een beetje golft. Haar hand is voor haar gezicht geplaatst met haar elleboog die op de bar steunt. Ik probeer er omheen te kijken, maar ze geeft mij geen kans om haar aan te kijken. Wanneer ze haar mixje in ontvangst krijgt, loopt ze er vlug vandoor. Ongeduldig wacht ik nog mijn geld af en neem dan mijn biertje mee om haar te volgen. Ik accepteer het niet dat ik genegeerd wordt!
“Hé?”� Twee verbaasde groenige ogen kijken op wanneer ik haar arm grijp. Ik heb haar net op tijd weten te pakken, voordat de dansende menigte haar had opgeslokt. “Wat is je naam?”� Speels lik ik over mijn onderlip - en piercing - en bekijk genietend het gezichtje. Haar ogen worden omlijst door lange, zwarte wimpers en een zilveren kleur is op haar onderste oogleden aangebracht. Ze heeft een recht dopneusje en kleine, volle lippen eronder met een zelfde piercing als ik.
Mijn staren lijkt ze niet te appreciëren en rukt haar arm met een felle beweging eruit. “Gaat je geen moer aan,”� zegt ze dan en wilt zich weer omdraaien.
“Hmm.. pittig.”� Ik houd wel van spelletjes. “Je bent dus naamloos?”�
“Voor jou wel.”�
“Mag ik je een naam geven?”�
“Nee,”� komt er kort uit.
“Jammer, ik had wel een paar mooie in gedachten.”� Ze kijkt me ongelovig aan. “Echt waar.”� Grijzend blijf ik in die groene ogen staren.
“Yasmine,”� bromt ze met rollende ogen en wilt weer haar arm - die ik klaarblijkelijk weer had gegrepen - vrij te krijgen. “Kan je me nu los laten en met rust laten?”� Eigenlijk wil ik heel hard nee schreeuwen, want zulk soort visje vang je niet elke dag.
“Nee,”� krijg ik er dan ook verassend uit. Ietwat angstig wacht ik een klap af, je weet het maar nooit met zulke vrouwen.
“Serieus, als je mij nu niet loslaat, dan zwaait er wat. En ik kan je garanderen dat het één van deze handen zal zijn.”� Boos laat ze haar handen zien.
“Relax, ik zal je niet verkrachten.”� Met open mond kijkt ze mij aan, sluit het dan gelijk weer nadat ze gezien heeft dat ik het ook heb opgemerkt en schraapt dan haar keel.
“Waarom trek ik altijd vieze mannetjes aan?”� De vraag was blijkbaar aan zichzelf gesteld, want ze fluisterde het met gesloten ogen en trekt voor de laatste keer haar arm uit mijn greep. “En blijf nu van mij weg.”� Als laatste hoor ik nog iets in de trant van: ‘Waarom moet ik hem nou juist weer steeds tegenkomen?’ Het verbaast me en zorgt voor een opgetrokken wenkbrauw. Maar een waggelende Bill zuigt vrijwel gelijk al mijn aandacht op.
“Afgewezen door een chickie?”� lalt mijn broertje met een grote grijns en blijft staande door tegen mijn schouder te leunen. “Ze was niet verkeerd.”� Brutaal grijpt hij mijn doodgeslagen biertje en lurkt er een groot deel uit. Fijn.
“Volgens mij heb je meer dan genoeg binnen.”� Mijn bier eis ik terug en neem zelf een grote slok, ik haat het om afgewezen worden, en dan helemaal twee keer! Wat is er mis? Normaal wilt iedereen mijn hete lichaam en knappe gezicht zien.
“Volgens mij vlieg ik,”� onderbreekt Bill mijn verontwaarde gedachtes.
“En volgens mij moet jij nu echt zitten, want dit gaat de verkeerde kant op.”� Broederlijk sleur ik hem richting de lounge en kom tot mijn grote verassing datzelfde meisje tegen. Yasmine was het, toch?
Onopvallend neem ik plaats op een bank naast haar. Ze lijkt niets te door te hebben en klets hevig verder met de meiden om haar heen. Eén van de meiden hoor ik nog ‘Ik zei het je!’ roepen. Voor de tweede keer deze avond wordt ik verrast, het is het meisje die mij op de dansvloer had achtergelaten.
Ze merkt mij nu ook op en kijkt weeral met grote ogen. Het meisje ernaast spiegelt met haar grijze ogen, en zo ontstaat er een domino-effect tot dat Yasmine omkijkt, eveneens met grote ogen.
“Ik ben weg hier,”� wordt er dan gezegd. Stilzwijgend volgt de rest haar. Dit kan ik echt niet hebben.
“Niet mogen oké, maar mij zo behandelen accepteer ik niet.”� Opvliegerig had ik wéér haar arm gegrepen - onderhand weet ik precies hoe haar huid aanvoelt en ben er achter dat ze twee piercingbolletjes in zitten, een sterretje bij haar pols is getatoeëerd en een grotere ster om haar elleboog zit - en kijk haar met vlammende ogen aan. “Wat heb ik jou aangedaan dat je nu zo doet? Want dat ik gewoon als normale jongen flirt is echt niet de reden. Tenzij je pot bent!”� Het meisje met de rode lippen begint plots hard haar drankje terug naar buiten te hoesten.
Yasmine kijkt me venijnig aan. “Als ik je het had verteld, dan was je gillend naar buiten gerend voor je moeder, of manager.”� Fronsend kijk ik haar aan. Waarom zou ik? En ze weet dus wie ik ben? Ik krijg hier koppijn van.

Reacties: