FanFic.nl

Elfentranen {wordt aangepast}

3: Trefbal

Ik wilde niet naar school, echt niet. Nooit meer. Ik ging echt dood vandaag. Gelukkig nog maar 2 maanden en 2 weken. En dan zomervakantie. Dan ook niets doen. Gelukkig was Jasmijn er. Ik hoopte dat ik snel in de Gedachtenwereld was. Niemand zal me missen, dat wist ik zeker. Trouwens, Lou, die ooit mijn beste vriendin was, was echt een trut geworden! Zou het door Samantha en haar meiden komen? Ik wist het echt niet. Ik wist alleen wel dat we vandaag gym hebben, dan zou iedereen weer zeggen: 'Milou, je hebt de verkeerde kleren aan, die zijn allang uit!'
Ik droeg gewoon een spijkerbroek, hoor! Met een vestje of een shirtje. Ze waren alleen wel, tja, anders. Ze hebben gewoon iets magisch. Ik had bijvoorbeeld een shirtje met een mangameisje. En een vest met fantasieachtige krullen. Maar ik vond dat kleding typerend voor je moet zijn. Het moest passen bij hoe je echt, diep van binnen, bent. Zo was ik ook dol op jurkjes.
Weet je waar ze ook altijd over zeurden? Mijn haar. Dan zeiden ze: 'Milou, doe eens een keer iets met je haar, je hangt het altijd maar los!'
Mijn haar was het enige van mezelf waar ik trots op was. Mijn haar was lang, donkerbruin en krullend, niet kroeskrullend maar een beetje golvend krullend. Het was tot net over mijn schouders. Ik had geen pony, ik had geen lok, ik had gewoon haar. En de popie's vonden dat saai. Je moest een lok hebben, dat was in. Je moest een hoge staart in doen, dat was hip, je moest dit, je moest dat... Zucht. Ik werd er echt gek van. Laat mij mijn haar loshangen als ik dat wilde en dat deed ik ook. Alleen bij gym deed ik een staartje in, omdat het anders in de weg hing, maar dan wel expres een lage staart. Zou Lou nu ook bij de popie's horen? Vroeg ik me af. Weet je, onze klas was echt in groepjes verdeeld. Je had dus de popie's, dat waren 4, nu dus 5, meiden. Dan had je de “nerdjes”�, zoals ze genoemd werden. Maar ik noemde ze niet zo, ik noemde ze de slimmeriken. Dat was een groepje van 3 meiden. De middenmoot was met z’n vieren. En als laatste had je de eenlingen. Ik was een eenling. Nu wel, eerst hoorde ik bij Lou, maar nu niet meer. Rosanne was ook een eenling. Ze was geen slimmerik, ze was geen popie maar ook geen middenmootmeisje. Ze was gewoon stil, best mysterieus eigenlijk, niemand wist iets van haar af. We hadden dus 14 meiden in de klas, dan nog 16 jongens. 30 Leerlingen. De jongens hadden geen groepjes, die waren gewoon met z'n allen, nou ja, je had ook nog één eenling, Roy. Hij was gewoon iemand die niet stoer deed zoals de andere jongens. Hij was stil. Ik kwam op school aan en alweer viel het me op dat we zo'n enorm lelijke school hadden. Ik liep naar binnen en slenterde naar mijn kluisje. Ik hoorde gegiechel achter me, ik wist dat het Samantha en haar groepje was. Samanthas groepje was: Laura, Rosa, Fleur, Samantha en nu dus Lou. De middenmoot was: Rosie, Myra, Pleun en Evy. De slimmeriken waren: Fiona, Sanne en Liselotte. Rosanne, Roy en ik waren de eenlingen.
'Hallo Milou!' klonk Samanthas stem overdreven vrolijk.
'Hallo Samantha!' zei ik sarcastisch.
'Mooi verhaal!' zei Samantha sarcastisch.
'Hé, bedankt!' zei ik, ook sarcastisch.
'Alsjeblieft!'
De meiden giechelden.
'Oh, ga je er iets mee doen?' zei Fleur.
Ik reageerde niet.
'Joehoe!' zei Laura.
'Kap eens', zei Lou zacht.
'Kap eens', aapte Laura haar naar.
Ze lachten, inclusief Lou.
'Hebben jullie niks beters te doen?' vroeg ik geïrriteerd.
'Nou, eigenlijk wel!' zei Fleur.
Ik zag vanuit mijn ooghoek dat het groepje naar Rosanne liep.
'Oh, Rosanne, ik weet dat er heel veel mannen zijn!' zong Fleur.
'Elke keer weer een ander en mij doet het pijn!' zong Laura.
Ik rolde met mijn ogen. Die popie’s waren echt levenloos.
We hadden dus gym. Super leuk maar niet heus. We zaten in de kleedkamer en het ging precies zoals ik voorspeld had, maar dan bij Rosanne. Ik wist niet wat die popie's hadden hoor, maar ze gingen opeens de hele tijd Rosanne treiteren.
'Rosanne, ik weet dat er heel veel mannen zijn!' zong Samantha.
'Elke keer weer een ander en mij doet het pijn!' zong Rosa.
'Want jouw liefde waarmee jij mij soms verblijd!' zong Fleur.
'Wil ik liever, liever, liever, voor altijd!' zong Laura.
'Oh, oh, oh!' vulde Lou aan.
Ik kon echt niet geloven dat Lou met die tuthola's mee doet! Oké, tijd voor actie, Milou! Dacht ik. Rosanne keek namelijk niet echt vrolijk.
'Hou eens op!' zei ik.
'Waarom?' vroeg Samantha. ‘Een liedje is toch altijd gezellig? ROSANNE, IK WEET DAT ER HEEL VEEL MANNEN ZIJN!!!'
’Fijn voor je dat je dat weet.’
Zingend gingen de popie's de deur uit. De slimmeriken waren al binnen en de middenmoot was aan het treuzelen. Ik wacht tot de middenmoot binnen was en dan spreek ik Rosanne aan, sprak ik mezelf toe. De middenmoot liep eindelijk de deur uit, Rosanne wilde ook meelopen maar ik hield haar tegen.
'Je moet je niks van ze aantrekken', zei ik.
'Weet ik', zei Rosanne zogenaamd logisch.
'Kom op. Ik weet hoe het is.'
Zuchtend ging ze zitten.
'Ik vind het niet leuk om alleen te zijn', zei ze.
'Snap ik.’
Thuis was het wel oké, maar alleen, vriendloos op school? Ik haatte het
'Ik snap het helemaal', zei ik.
Ze schudde haar hoofd.
'Jij hebt Lou.'
'Oh ja? Eerst misschien, maar nu echt niet meer. Ze is een stomme trut!'
Rosanne glimlachte.
'Milou?'
'Ja?'
'Wil je, wil je me een keer helpen met Engels? Daar ben je zo goed in.'
'Als jij me helpt met wiskunde!'
’Afgesproken.’
Hé, misschien ga ik dan nog over, dacht ik.
'Wanneer?' vroeg ik.
'Na school?'
'Was goed. Kom je naar mij?'
'Hmm.'
'Ik woon wel in een weeshuis en ik moet lopend', zei ik teleurgesteld.
'Geeft niet, je kunt toch bij mij achterop?' zei Rosanne.
'Oké. Zullen we maar de les in gaan, volgens mij zijn we echt laat.'
'Jep.'
Ik duwde de deur open en trok de aarzelende Rosanne mee de gymzaal in. Mijn gezicht betrok meteen.
'Nee... Trefbal!' zei ik misschien iets te dramatisch.
'Doe niet zo dramatisch', zei onze gymleraar, hij keek blij. 'Trefbal is goed voor je! En...'
Hij ratelde door over trefbal en ik trok Rosanne mee naar een lege plek op de bank.
'Rosanne, ik weet dat er heel veel mannen zijn...', fluisterde Lou.
'Elke keer weer een ander en mij doet het pijn...', fluisterde Samantha.
'Jullie weten ook niet van ophouden, hè!' riep ik iets te hard.
'Ja, Milou! Nablijven!', zei van Dijk, onze gymleraar.
’Nee!' zei ik.
'Milou, houd je mond, anders 2 uur!' schreeuwde van Dijk.
Jeetje, mens, doe toch rustig! Dacht ik, bijna hardop. Gelukkig had ik het niet gezegd.
'Andere keer dan maar?' fluisterde Rosanne.
Ik knikte.
'Rosanne!' zei de gymleraar.
'Ik weet dat er heel veel mannen zijn', zei Samantha er zacht achteraan.
De popie's lachten.
De gymleraar zette zijn hadden in zijn zij.
'Mag ik weten wat hier aan de hand was?' zei hij dreigend.
'Liever niet', giechelde Fleur.
Hij schudde zijn hoofd en begon weer over trefbal te kwebbelen.
Ik had echt geen zin om na te blijven, ik moest Jasmijn spreken! En sowieso , nablijven, wat had het voor nut? Dit was de tweede keer in mijn leven dat ik moest nablijven, en de eerste keer moest ik zinloos met een prikstok om me heen gaan prikken. Dat was samen met Lou, dus toen was het niet zo erg. Maar nu leek het me een nachtmerrie om met Lou te moeten nablijven, gelukkig hoefde het ook niet.
Opeens sloeg de deur van de jongenskleedkamer open en Roy stond in de opening. Zijn haar zat zoals altijd perfect, maar hij zag er uitgeput uit.
‘Ik ben laat, meneer, maar -‘
‘Geen gemaar, Roy! Ik ben chagrijnig vandaag dus doen we het op de makkelijke manier: Nablijven!’
‘Maar meneer, dat is gemeen! Hij kon niet eens uitleggen waarom hij te laat was!’ floepte ik eruit.
‘Milou van der Linden, mond dicht, je hebt al een uur, nog één woord en het worden er twee!’
‘Maar…’
‘Geen gemaar! We gaan trefballen!’
Ik zuchtte. Rosanne stootte me aan.
‘Dat je dat durft’, zei ze.
Ik wilde mijn mond open doen om iets te zeggen, maar ik dacht snel aan de dreiging twee uur nablijven en ik glimlachte maar.
‘Goed. We gaan teams kiezen! Eens kijken, Roy en Pleun, teams kiezen!’
Ik haatte teams kiezen want ik werd altijd als laatste gekozen. Ik keek naar Rosanne en ik wist zeker dat ze hetzelfde dacht.
‘Rosie’, zei Pleun.
‘Martijn’, zei Roy.
‘Myra.’
‘Sanne.’
‘Evy.’
‘Milou.’
MILOU?! Was ik gekozen?
‘Milou, let eens op’, zei meneer van Dijk.
‘Huh, watte?’
‘Je zit bij Roy, mevrouw van der Linden! Zit niet zo met je hoofd in de wolken!’
Met een rood hoofd ging ik bij het groepje van Roy zitten. Niet over mijn verhaal beginnen, Lou! Dacht ik wanhopig.
‘Hé, meneer! Milou zit inderdaad met haar hoofd in de wolken! Ze heeft een heel mooi verhaal geschreven, het staat op Hyves!’, gilde Lou.
Trut, dacht ik kwaad.
‘Ja! De Wens!’ gilde Laura.
‘Oeoeoeh!’ zeiden alle popie’s.
Toen was ik het echt zat! Ik liep de kleedkamer in en sloeg de deur dicht. Niemand kwam achter me aan, hopelijk. Die trut van een Lou! Ze was ooit mijn beste vriendin! En nu flikte ze me dit? Oh nee, nou had ik mezelf wel voor gek gezet…
Kappen, Milou! Sinds wanneer maakte het me uit om voor gek te staan? Maar wat moest ik nu doen? Teruggaan? Blijven? Als ik bleef moest ik wel 80 uur nakomen, volgens mij. Maar als ik terug zou komen, wat moest ik dan zeggen? Nee, ik bleef. Wat maakte die 80 uur uit.
‘Zo, Milou.’
Van Dijk kwam binnen.
‘Wat is hier aan de hand?’
‘Dat hoeft u niet te weten, meneer, dat is privé’, zei ik brutaal.
‘Goed dan, als het zo privé was zie ik het dit keer door de vingers, één uur nablijven, begrepen?’
‘Ja.’
‘Mooi. En nu trefballen!’
Hij duwde me de deur uit en ik rolde met mijn ogen. Gestoorde trefbalfreak.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.