FanFic.nl

Elfentranen {wordt aangepast}

7: Verblindt door de liefde

Shadow lachte.
‘Dus, Milou, jij bent ook wakker?’
Ik gaf geen antwoord, maar bleef Shadow kwaad aankijken.
‘Niet zo boos kijken, meisje’, lachte Shadow.
‘Ik ben niet bang voor je’, zei ik kalm.
‘Milou, Milou, als je dat zo vaak zegt ga ik bijna denken dat je dat wel bent.’
Ai, ergens voelde ik dat Shadow gelijk had.
Hij lachte weer.
‘Je ziet helemaal bleek, Milou.’
‘Stop mijn naam te zeggen!’ gilde ik kwaad.
‘Wat moet ik dan zeggen, vind je “Lichtmeisje”� beter klinken?’
‘Laat hem maar, Milou’, fluisterde Roy.
‘Stoor ik?’ vroeg Shadow gemeen.
‘Ja, eigenlijk wel!’ zei Roy fel.
‘Wat ben je van plan, Shadow!’
Shadow lachte opnieuw. Hij lachte ons gewoon uit, die sukkel!
‘Ik weet het nog niet, Milou. Maar ik denk dat ik jullie hier nog een tijdje vasthoud.’
Hij verdween.
Ik zuchtte diep.
‘Komen we hier ooit nog weg?’
Roy haalde zijn schouders op.
‘Shadow vindt het leuk als mensen kwaad op hem zijn’, zei hij.
‘Dat merk ik.’
Ik keek naar Roy.
Hij keek serieus en ik zag dat hij ergens aan dacht. Waar aan?
Zijn donkerblonde haar zat nog steeds perfect, hoe krijgt hij het toch voor elkaar? Hij heeft bruine ogen.
Opeens dacht ik aan Rosanne. Hoe zou zij zich voelen? Ik was opeens verdwenen en ik had nog beloofd haar te helpen met Engels. Wat zouden de popie’s zeggen?
‘Milou heeft je in de steek gelaten, Rosanne’, hoorde ik Samantha al zeggen.
Stomme Samantha. Ik zou Rosanne niet in de steek laten, nooit. Of liet ik haar nu ook in de steek? Ik voelde een traan in mijn oog prikken.
Niet janken, Milou! Je bent bij Roy!
‘Gaat het, Milou?’ vroeg Roy.
Ik knikte.
‘Ik maak me zorgen om Rosanne.’
‘Rosanne?’
Oh ja, Roy was er toen niet bij…
‘De popie’s deden flauw en ik wilde al heel lang met Rosanne praten dus dat deed ik. Ik had beloofd haar te helpen met Engels…’
‘Ze redt het vast wel’, zei Roy. ‘Ik denk dat je je nu beter zorgen kunt maken om jezelf.’
‘Hmm.’
‘Psst! Milou! Roy!’ fluisterde een stem.
Ik keek verbaasd op.
‘Hoorde jij dat ook?’ vroeg ik aan Roy.
Roy knikte en keek al net zo verbaasd als ik.
‘Psst! Hier zo, achter het hek!’
Toen zag ik…
‘Rosanne!’
‘Ssst! Vang de sleutel!’
Ze gooide de sleutel over het hek en Roy ving hem op.
‘Goed gevangen’, zei ik.
Roy glimlachte en peuterde het slot los. Toen hurkte hij naast mij neer en maakte met trillende handen het andere slot los.
‘Dank je’, zei ik.
‘Bedank Rosanne maar’, zei Roy met een glimlach.
‘Ja, bedankt Roos -‘
‘Ssst!’ zei Rosanne. ‘Straks horen ze ons!’
‘Roos, hoe gaat die donkere wand weg?’ vroeg ik.
‘Als je het hek open doet, met diezelfde sleutel, kun je gewoon door de wand heen. Je moet er alleen niet te lang in blijven staan.’
‘Oké’, zei Roy terwijl hij het hek open maakte.
Toen stonden we recht voor de donkere wand. Er ging een koude rilling door me heen.
‘Kom je, Milou?’ vroeg Roy.
Ik staarde vol afgrijzen naar de wand.
‘Ik durf niet’, fluisterde ik.
Roy pakte mijn hand en ik verschoot van kleur.
‘Niet bang zijn’, zei hij. ‘Er gebeurt niets.’
Hij kneep even in mijn hand en glimlachte. Ik glimlachte terug.
‘Kom je?’
Ik knikte. Samen stapten we de donkere wand in. Ik werd duizelig. Heel even leek het alsof ik nooit meer iets kon voelen. Ik kreeg geen adem meer. Bijna liet ik Roys hand los. Gelukkig had Roy mijn hand nog stevig vast en hij trok me de duisternis uit.
Ik voelde me zwak. Ik was zwak… Ik voelde me duizelig.
Alles begon te draaien voor mijn ogen.
‘Milou! Gaat het wel?’ vroeg Rosanne bezorgd.
‘Hmm’, zei ik.
‘Weet je het zeker?’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Milou! Hoe lang ben je hier al?’ vroeg Roy.
‘Geen idee, lang?’
‘We moeten hier weg en snel!’
Waar had hij het over?
‘Pak mijn hand, jullie allebei!’ zei Rosanne vastbesloten.
Ik keek haar verbaasd aan, maar deed wat ze zei.
Op dat moment begon alles te draaien en het leek alsof ik opgeslokt werd door een draaikolk. Heel plotseling stopte de draaikolk en Roy, Rosanne en ik worden op het gras geslingerd.
‘Wat was dat?’ vroeg ik verbaasd.
‘Ik kan teleporteren’, zei Rosanne trots.
‘Teleporteren - wauw!’ zei ik. ‘Maar, hoe ben je hier gekomen, in deze wereld?’
‘Ik was ongerust toen jullie niet op school waren’, zei Rosanne. ‘Het leek me veel te toevallig dat jullie allebei ziek waren. Toen kwam ik een Elfje tegen. Ik schrok me een ongeluk en dacht dat ik gek werd, maar dat was gelukkig niet, het was -‘
‘Jasmijn!’ zei ik.
‘Ja! Ze vertelde me over de Gedachtenwereld en ze was bezorgd omdat jij ineens verdwenen was -‘
‘Ik zocht Roy’, zei ik.
‘Ja, dat vermoedde Jasmijn al. Maar goed, ik zei dat ik wilde helpen en nou ja, hier ben ik.’
‘Dankjewel, dankjewel!’
Ik omhelsde Rosanne.
‘Ja, ja, ja! Het is al goed’, grijnsde ze.
‘Maar Roy, waarom vroeg je hoe lang ik in de Schaduwzone was?’ vroeg ik toen ik Rosanne had losgelaten.
‘Omdat jij de enige bent die het licht kan oproepen’, zei Roy terwijl hij opstond. ‘Ik hoorde Shadow zeggen dat jij maar een bepaalde tijd in het Schaduwgebied kon blijven. Daarom werd je zo duizelig en kon je jezelf bijna niet verzetten tegen de duistere wand.’
‘Oh…’
‘Hé!’
Rosanne trok aan mijn arm.
‘Wat?’
‘Kijk!’
Ze wees een stukje verderop. Er stond een jongen. Hij had lichtbruin haar en blauwe ogen. Zodra hij merkte dat we naar hem keken, keek hij geschrokken en rende hij weg. Hij had een pijl en boog op zijn rug.
‘Wie is dat?’ vroeg Rosanne verbaasd.
‘Weet ik veel’, zei ik. ‘Waarom vraag je dat?’
‘Ik dacht hem bij de Schaduwwezens ook al te zien’, zei ze aarzelend. ‘Maar misschien heb ik me vergist.’
‘Je hebt je niet vergist’, zei Roy.
Rosanne en ik keken hem verbaasd aan.
‘Ik weet niet wie hij is’, zei hij. ‘Maar het is iemand net als ik, bedrogen door Shadow. Maar hij is bijna overgenomen door duisternis…’
‘We moeten hem helpen!’ zei Rosanne en ze wilde de jongen achternalopen, maar Roy hield haar tegen.
‘Geen schijn van kans.’
‘Hoezo?’ vroeg Rosanne een beetje beledigd.
‘Het is ons daarnet maar op het nippertje gelukt’, zei Roy verstandig.
‘Maar…’ protesteerde Rosanne.
‘Ik vind dat Roy gelijk heeft’, zei ik. ‘We moeten eerst oefenen.’
‘Wat oefenen?’
‘Ik weet nog helemaal niet hoe ik het licht moet oproepen!’ zei ik. ‘Kom, we gaan naar Jasmijn en Roosje.’
Ik trok Rosanne mee.
‘Oké’, zuchtte ze.
Even later stonden we voor de boom van de elfjes.
‘Jasmijn!’ riep ik. ‘Jasmijn! Roosje!’
‘Milou!’
Roosje kwam aangevlogen.
‘Ik dacht dat je nooit meer terug zou komen!’
Vrolijk vloog ze rondjes om ons heen.
‘Dankzij Rosanne’, zei ik.
Rosanne bloosde. Roosje bleef stilhangen voor Roy.
‘Ben jij Roy?’ vroeg ze.
‘Eh… Ja’, zei Roy.
Hij keek een beetje benauwd.
‘Welkom!’ riep Roosje en ze maakte een driedubbele salto in de lucht.
Ik lachte.
‘Waar is Jasmijn?’ vroeg ik.
Roosje stopte middenin haar vreugdedans en keek schuldig.
‘Jasmijntje is een beetje boos’, zei ze. ‘Een beetje erg.’
Ik sloeg mijn ogen neer.
‘Dat verwachtte ik al…’
Toen keek Roosje me doordringend aan.
‘Wat?’ vroeg ik geschrokken.
Roosje ging tussen Roy en mij in vliegen.
‘Zijn jullie nou een stelletje of niet?’ vroeg ze.
Ik werd knalrood.
‘Euh… Nou, nee’, zei ik.
‘Dan zorgen we daarvoor!’ gilde Roosje en ze maakte weer een driedubbele salto.
Rosanne kwam niet meer bij van het lachen.
‘Milou.’
Ik keek omhoog en Rosanne stopte meteen met lachen.
‘Jasmijn, ik - ‘
‘Dat was heel onverantwoordelijk van je, Milou.’
‘Maar ik -‘
‘Dankzij Rosanne is het nog goed afgelopen.’
‘Ja, weet ik.’
‘Het gebeurt niet meer, Milou.’
‘Nee.’
‘Jasmijn! Snap je het dan niet? Milou was verblindt door de liefde!’ riep Roosje.
Jasmijn lachte en Rosanne lag weer helemaal dubbel.
Ik rolde met mijn ogen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.