FanFic.nl

Elfentranen {wordt aangepast}

11: Koning Bernhard de zesde

‘Wat is hier aan de hand?’
De deur sloeg open en er stond een vrouw in de opening. Blond haar en blauwe ogen. Het was vast de moeder van Sterre en Anna.
‘Mama…’ zei Anna.
Vol verbazing liet de vrouw haar emmer met sop vallen. Ze omhelsde Anna stevig.
‘Oh, Anna, ik dacht dat je nooit meer beter zou worden…’
‘Dankzij Roosje en Milou’, zei Sterre.
‘Oh, duizendmaal bedankt’, zei de vrouw.
‘Het was Roosje die Anna genezen heeft’, zei ik.
Pas toen zag de vrouw Roosje. Haar blik bleef een tijdje op haar rusten. Roosje bloosde.
‘Was het een Elfentraan, liefje?’ vroeg de vrouw.
Roosje knikte verlegen.
‘Is er iets wat ik terug kan doen?’ vroeg de vrouw smekend.
‘Dat is niet nodig’, zei Roosje. ‘Ik ben allang blij dat Anna beter is. Maar, we moeten nu echt gaan.’
‘Goed dan, echt heel erg bedankt’, zei Anna’s moeder. ‘Trouwens, voor ik het vergeet, ik ben Heleen, het kamermeisje van prinses Serena.’
Ik nam Heleen helemaal in me op. Ze zag er inderdaad nog jong uit. Begin dertig, schatte ik. Maar net zoals de jurkjes van Anna en Sterre was Heleens schort versleten en oud. Ik begon echt te denken dat die koning Bernhard alleen maar aan zichzelf dacht.
‘Kom jongens, we moeten echt gaan’, zei Roosje zenuwachtig.
We liepen stilletjes de deur uit. Sterre hield me tegen.
‘Milou?’
Ik keek haar verbaasd aan.
‘Bedankt, Milou.’
‘Oh, bedank Roosje alsjeblieft’, zei ik.
Sterre schudde glimlachend haar hoofd.
‘Je gaat onze wereld redden’, zei ze. ‘Samen met Roy en Rosanne. Ik voel het.’
‘Ik zal doen wat ik kan, Sterre, zorg je goed voor je zusje?’ vroeg ik glimlachend.
Sterre knikte.
‘Dag’, zei ze zacht.
‘Dag’, zei ik en ik liep haastig achter de rest aan.
Die Sterre, kon ik maar iets doen voor Heleen, Sterre en Anna. Ze waren zo onrechtvaardig arm! En dat terwijl ze bij de koning in huis woonden! Ik wedde dat er nog duizenden gezinnen in dezelfde omstandigheden als die van Heleen woonden. Misschien moest ik toch maar serieus op Michaels vraag ingaan, dan kan ik er iets aan doen…
Oh nee! Doe niet zo belachelijk, Milou! We gaan Lars vinden en dan werd hij (hopelijk) een rechtvaardige koning!
Eenmaal beneden kreeg ik de schrik van mijn leven: Daar stond de hele Koninklijke familie inclusief Michael. Ik zag dat Roy, Rosanne en Roosje ook geschrokken waren. Blossom en Paul stonden er met een neutrale pokerface bij, maar ik wedde dat als ze geen pokerface konden opzetten, ze stonden te trillen op hun benen. Ik keek de Koninklijke familie één voor één aan. Een grote, brede man met een kil, hard gezicht. Dan moest koning Bernhard zijn. Hij had stug, bruin haar en doordringende bruine ogen. Het leek net alsof hij geen emotie kende. Ik kreeg de rillingen van hem. Naast hem stond een lange, dunne vrouw die net een grasspriet leek naast koning Bernhard. Ze had halflang, blond haar en koude, lichtblauwe ogen. Ze had dezelfde emotieloze blik op haar gezicht als haar man, maar ze had ook iets nerveus. Het was Amélie Verhoeven. Volgens mij was ze een stuk jongen dan haar man. Bernhard schatte ik een jaar of vijftig en Amélie iets ouder dan Heleen, midden dertig. Naast Amélie stond een meisje van ongeveer mijn leeftijd, met heel steil, lang, donkerbruin haar en bruine ogen. Ze heeft dezelfde zelfverzekerde grijns op haar gezicht als Michael, die zegt: Ik ben zóóó veel beter dan jou! Ik vermoedde dat ze Serena heette. Daar weer naast stond een meisje met lichtblonde krullen en blauwe ogen. Ik schatte haar een jaar of twaalf. Haar ogen stonden schuldig, alsof ze wilde zeggen: Ik hoor hier niet bij… Dat was Julia Verhoeven. Helemaal vooraan stond Michael, met een enorm lelijke grijns op zijn gezicht. Ik had even zin om die grijns van zijn gezicht af te slaan.
‘Zo, Milou van der Linden, gok ik. Wat brengt jou zonder mijn toestemming in dit kasteel?’
Iedereen begon door elkaar te praten. Oh help, wat moet ik nu doen?
‘Het is mijn schuld, uwe majesteit’, zei ik impulsief. ‘Roosje, Rosanne, Roy, Paul en Blossom hebben hier niets mee te maken.’
‘Je geeft geen antwoord op mijn vraag, Milou.’
Ik beet op mijn lip. Ik ging Sterre niet verraden. Nooit van mijn leven.
‘Het spijt me, uwe majesteit. Het zit zo: Ik ben hier nog niet zo lang en ik dacht dat ik gewoon naar binnen kom komen. Ik dacht niet na.’
‘Weet jij wat voor straf daar op staat, mevrouw van der Linden?’
Hoe hij praatte! Alsof hij beter is dan ieder wezen in het hele universum!
‘Nee’, zei ik brutaal.
M-I-L-O-U! Doe toch niet zo impulsief! Ik had echt zin om mezelf voor mijn kop te slaan.
‘Mevrouw weet het niet… Wet 19: Als je zonder toestemming het kasteel van de Koninklijke familie binnenkomt, staat daar een straf op van vijf dagen in de kerker.’
‘Maar -‘
‘Ik geef geen uitzonderingen, Milou van der Linden. Wachters -‘
‘Stop!’
Roy deed een stap naar voren. In godsnaam, Roy! Betrek jezelf er alsjeblieft niet bij!
‘Milou wist het niet, majesteit. We wilden alleen uw toestemming vragen voor iets…’
‘En wat mag dat “iets”� wel niet zijn?’
‘Nou -‘
‘Luister niet naar Roy, vader. Hij probeert het alleen voor Milou op te nemen’, zei Michael.
Ik kon die kwal wel wurgen! Ik wilde iets tegen hem schreeuwen, maar ik hield me (heel verstandig) in.
‘Houd je erbuiten!’ snauwde Roy.
Roy, alsjeblieft! Houd JIJ je er alsjeblieft buiten!
‘Nu ben ik het zat’, zei de koning geërgerd. ‘De kerker, vijf dagen, jullie allebei!’
Dat deed me denken aan onze gymleraar van Dijk.
Milou, houd je mond! Anders twee uur!
Nou, nu besef ik pas hoe kort twee uur nablijven is als je het vergelijkt met vijf dagen in een kerker rondhangen! Koning Bernhard is nog flauwer dan van Dijk de gestoorde trefbalfreak!
‘Vader, alstublieft!’ begon Julia.
‘Nee, Julia. Anders kun je ook met ze mee.’
‘Wat hebben ze fout gedaan, vader?’
‘Julia! Je gaat het verkeerde pad op, net als je dode broer Lars! Uit mijn ogen!’
Snikkend rende Julia weg.
‘Lars leeft!’ schreeuwde ze. ‘En ik zal hem vinden!’
‘Uit mijn OGEN!’
Julia rende snel weg. Even zag ik dat Rosanne tranen in haar ogen had.
‘En nu de KERKERS! Wachters!’
Wow, ons koninkje wordt hyper. Hij begint steeds harder te praten! Dacht ik spottend.
De wachters grepen Roy en mij vast. Het leek net zo’n film, waarin de dieven naar de kerker moesten. Maar Roy en ik waren geen dieven! Hé, koning! Je hebt het fout! Roy en ik waren geen dieven!
‘Wacht, vader’, zei Michael. ‘Laat alleen Roy de kerker in gaan.’
De wachters lieten mij los. Toen sloeg ik Michael, heel hard. Uit automatisme. VERDOMME, MILOU! KUN JE ECHT NOOIT EENS EEN KEER NADENKEN VOOR JE IETS DOET!?
‘Ik val niet op je, en ik zal ook nooit op je vallen’, snauwde ik.
MILOU! DRIEDUBBELE SUKKEL!
Nu kreeg ik nooit toestemming van de koning… Michael wreef over zijn pijnlijke wang.
Jaja, wraak, mannetje, zoiets heette w-r-a-a-k.
‘Een week de kerker INCLUSIEF Milou van der Linden!’ schreeuwde koning Bernhard. ‘En je krijgt mijn toestemming niet. Wat zeg ik: Nooit!’
Het was voorbij. Alleen maar door zo’n stom koninkje. En het is MIJN domme schuld. Terwijl ik meegevoerd werd door de wachters keek ik schuldig achterom naar Rosanne.
S-O-R-R-Y.
Zei ik zonder geluid.
H-E-T K-O-M-T W-E-L G-O-E-D.
Zei Rosanne zonder geluid.
Ik glimlachte. Rosanne was nog eens een vriendin.
‘Doorlopen!’ zei de wachter.
‘Ja’, zei ik en ik liep snel verder.
Goh, ik protesteerde niet eens. Waar is Milou gebleven? Verloren toen ik Michael de kwal sloeg. Stomme kwal. Nu was het dus mijn schuld dat Roy de kerker in moet en mijn schuld dat ik de Gedachtenwereld niet meer kan redden.
Hé! Wake up, Milou! Het was maar een week! Als die week voorbij was ging ik er eerst voor zorgen dat die koning wat rechtvaardiger werd en daarna ging ik Shadow een koekje van eigen deeg geven, toestemming of niet, met Roy en Rosanne of niet.
Ik ben Milou.
Ondanks alles ben ik nog steeds helemaal ik.
Milou van der Linden, het Lichtmeisje.
Dus ik hoefde me geen zorgen te maken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.