FanFic.nl

Elfentranen {wordt aangepast}

12: De kerkers *part 1*

Het was hier donker en kil. Je zag geen hand voor ogen. Soms hoorde je een druppel vallen, want het lekte er. Soms voelde je iets kriebelen op je hand, wat meestal een spin was. De touwen waaraan je vast zat sneden in je huis. Je had geen idee hoeveel mensen hier zaten, want je zag niks en voelde je toch wel alleen.
De kerkers.
Je had geen besef van tijd, net als bij de Schaduwwezens. De gedachte dat Roy hier ook was, troostte me wel een beetje, het gevoel dat ik niet alleen was. De druppels bleven vallen in een irritant tempo, dat klonk als:
Mijn-schuld, mijn-schuld.
Waren hier ook anderen mensen? Dode mensen, misschien. Vergeten dat ze hier een week moesten zitten. Dat zou ook kunnen gebeuren, dat ze ons gewoon zouden vergeten. Dan zou Rosanne naar ons vragen en dan smeten ze haar ook in de kerker. Het was allemaal mijn schuld.
‘Roy?’
Mijn stem echode door de lege ruimte.
‘Hmm…’
‘Het spijt me. Het spijt me echt heel erg. Het is mijn schuld. Sla me alsjeblieft, heel hard.’
Het was even stil.
‘Ik zit te ver weg om je te kunnen slaan en al zat ik dichterbij, dan zou ik het nog niet doen’, zei Roy.
‘Waarom niet?’
‘Wie was hier degene die zei dat je niet de hele tijd jezelf de schuld moet geven?’
Ik glimlachte.
‘Maar nu is het echt mijn schuld.’
‘Helemaal niet. Bernhard heeft gewoon stomme wetten.’
‘Ja, maar ik had Michael niet moeten slaan.’
‘Het was zelfverdediging.’
Ik lachte.
‘Ja, dat klopt.’
Het was zo vreselijk donker. Er verscheen een groot zwart spook met rode ogen…
Of was het alleen mijn verbeelding?
Ik schoof zover als ik kon weg van het beest, naar links. En ik bots tegen Roy op.
’S-s-sorry’, stotterde ik.
‘Geeft niet’, zei Roy. ‘Wat is er?’
‘Ik zag een Schaduwwezen’, zei ik. ‘Maar misschien heb ik het me verbeeld.’
Drup, drup, drup, drup.
Mijn schuld, mijn schuld…
‘Psst!’
Negeer je gedachtes.
‘Hé, pst! Hierboven!’
Ik keek omhoog naar het enige straaltje licht. Er stond iemand bovenaan.
‘Dat verbeelde ik me niet, hè?’ fluisterde ik tegen Roy.
‘Nee’, fluisterde Roy terug.
‘Ik ben het, Julia’, zei de stem.
‘Julia?’ vroegen Roy en ik verbaasd.
‘Ja. Ik heb iets voor jullie.’
Langzaam zag ik iets vallen. Een tas. De tas viel naast Roy op de stenen grond neer.
‘Ik hoop dat jullie er iets aan hebben’, zei Julia. ‘Maar ik moet nu gaan, anders word ik betrapt.’
‘Bedankt’, zeiden Roy en ik tegelijk.
Roy pakte de tas en ritste hem open.
‘Wat zit erin?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Een zakmes, een zaklamp, brood, water en wat dekens’, zei Roy.
‘Heeft Julia dat voor ons gedaan?’
‘Pas op.’
Hij sneed met het zakmes alle touwen los en ik was blij dat ik me weer kon bewegen.
Klik.
We hadden weer licht. Het deed pijn aan mijn ogen. Lang geleden dat ik licht zag. Hoe lang zitten we hier al? Roy zag er heel moe uit.
‘Hoe lang zitten we hier al?’ vroeg ik.
‘Ik weet het niet’, zei Roy. ‘Misschien een dag, misschien pas een uur…’
‘… of misschien al een week en ze zijn ons vergeten’, zei ik.
‘Ja, dat kan ook’, zei Roy. ‘Maar dan hadden Julia, Rosanne of Roosje dat vast wel gezegd en dan zaten die nu ook hier.’
‘Of Rosanne en de anderen zijn naar huis gestuurd.’
‘Ja…’
Opnieuw was het weer zo stil als de nacht. Misschien was het wel nacht. Of dag. Ik wist het niet. Het leek wel bij de Schaduwwezens. Ik beet op mijn lip. Niet aan Schaduwwezens denken. Niet aan schaduwwezens denken. Hoe zou het met Sterre en Anna zijn? Ik hoopte goed. Ik zou er veel voor over hebben om het gat tussen arm en rijk in dit land te dichten… Daarvoor moesten we Lars vinden.
Daarvoor moesten we wachten tot deze eindeloze week voorbij was. En hopen dat ze ons niet vergaten. Ik vroeg me af hoe het daar op Aarde was. Zouden ze zich zo langzamerhand niet afvragen waar Rosanne, Roy en ik uithingen? Zou Lou spijt hebben? Zou ze nu de enige eenling in de klas zijn? Of had ze Samantha vergeven en was ze zoals alle popie’s na een week verliefd op een ander? De nuchtere Lou had spijt, dat wist ik zeker. De ik-wil-erbij-horen Lou had vast geen spijt. Misschien dacht iedereen dat we waren weggelopen. Van Dijk was de laatste die ons gezien had. Wat zou hij denken? Roy Janssen en Milou van der Linden zijn bang voor mijn strafwerk en uit angst zijn ze weggelopen…? Klinkt heel logisch… Niemand zou in ieder geval denken dat we in een andere wereld waren en dat het gevaar op de loer lag. Misschien Pleun wel. Zij was de enige - op Rosanne, Roy en ik na - uit onze klas die een beetje fantasie had. Maar goed, ze kon niet weten dat er een Gedachtenwereld bestond.
Samantha paste trouwens wel bij Michael! Echt het perfecte stel. Al had Samantha 0,0 fantasie en wilde ik niet dat Michael koning werd. Ik vond Rosanne wel bij die Lars passen, nou ja, van wat ik over hem gehoord had. En dan die jongen met lichtbruin haar en pijl en boog… Die wegrende toen we hem zagen… Zou dat Lars kunnen zijn? Maar… hij was bijna overgenomen door duisternis! Wat zei Roosje ook alweer over Lars? Denk na, Milou, denk na! Oh ja…
Lars was er altijd voor elk wezen en vooral voor de armen. Altijd in staat een jong elfje te helpen en het belangrijkste: Hij gaf niets om rijkdom of macht. Hij wilde alleen maar dat iedereen gelukkig was. Volgens de wet zou hij eigenlijk koning moeten worden, omdat hij een kwartier ouder is dan Michael, maar hij is spoorloos…
Dat klonk niet als iemand die bijna overgenomen was door duisternis… Maar toch, Lars was spoorloos. Een prins van de Gedachtenwereld die koning werd. Hij werd ontvoerd door Schaduwwezens en gevuld met duistere gedachtes. Hij kreeg opdracht van Shadow dat niemand hem mocht zien, daarom rende hij weg toen Rosanne hem zag! Alle puzzelstukjes pasten! Ik moest Rosanne en Roy spreken! Relax, Milou. Rosanne is hier niet eens.
‘Roy?’
‘Ja?’
‘Ik denk dat die jongen die we zagen, waarvan jij zei dat hij bijna was overgenomen door duisternis… Lars is.’
‘Lars? Hoe kom je daar nu weer bij?’ vroeg Roy verbaasd.
Ik legde hem mijn theorie uit. Roy was even heel stil.
‘Ik denk dat je gelijk hebt’, gaf hij uiteindelijk toe. ‘Maar dan hebben we nogal veel problemen.’
‘Hoezo?’
‘Nou, ten eerste is Lars dus ontvoerd omdat hij koning wordt, ja?’
Ik knikte.
‘Ik denk dat het nog een reden heeft. Lars was heel goed voor alle wezens, dat willen de Schaduwwezens niet. Zij willen macht zien, dus Lars moet oprotten. Dat betekent dat Julia ook in gevaar is.’
‘Ja.’
‘Dat was probleem één. Probleem twee: Lars was bijna overgenomen door duisternis, wat kan betekenen dat hij nu helemaal is overgenomen. Probleem drie: We zitten nu vast. En dat maakt probleem één en twee erger: We kunnen niet op Julia letten en we kunnen niet naar de schaduwwezens om Lars te halen. Probleem vier: We weten niet zeker of alles klopt.’
Stilte.
‘Dat zijn wel heel veel problemen’, zei ik.
‘Tja’, zuchtte Roy. ‘En wij zitten hier maar.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.