FanFic.nl

Elfentranen {wordt aangepast}

17: De onderbaas

Vlak voor het enorme gebouw stonden we stil. Rosanne en ik keken elkaar aan. Rosanne’s ogen liepen bijna over van de angst.
‘Ik weet wie de onderbaas is’, fluisterde ze. ‘Het is Lars. Ik weet het zeker.’
Razendsnel trok de Lichtloze man zijn mes en zette het zonder enig medelijden op Rosanne’s keel. Nu liepen haar ogen echt over van angst. Tranen, keer op keer. Ik kreeg hele erge kloppende hoofdpijn. Wat als die mand het mes iets meer bewoog, iets meer doorduwde? Ik zag voor me hoe de man Rosanne neerstak en ik kon er niet meer tegen.
‘Hebt u enige reden om haar neer te steken? Enkel excuus!’ schreeuwde ik. ‘Laat haar los!’
‘Deze jongedame sprak de verboden naam uit’, zei de lichtloze man akelig kalm.
Rosanne kneep haar ogen stijf dicht van angst.
‘Het spijt me…’ perste ze eruit. ‘Ik wist niet dat…’
‘Bespaar me je onnodige excuses’, zei de man geïrriteerd en hij nam het mes weg van Rosanne’s keel.
‘Laar dit een waarschuwing zijn jongedame!’
‘J-ja’, stotterde de niet langer dappere Rosanne.
Opeens begon de grond te beven, de hele grot schudde en uit de toren in het midden van de stad kwam een witte straal Licht. Ik kneep mijn ogen dicht om niet verblind te worden en toen ik ze weer open deed, was alles weg. Alle gebouwen waren opgelost in het niets. Shadow’s schuilplaats was niet langer een stad, maar gewoon een kale grot.
‘Wie heeft er op de zelfvernietigingknop gedrukt!’ brulde de lichtloze man.
Hij stampvoette weg en Rosanne keek al net zo verbaasd als ik.
‘Wat gebeurde er net?’ fluisterde ze bang.
‘Ik weet het niet’, zei ik.
‘Psst!’
Wie zijn “psst”� was dat?
‘Milou, Rosanne, hier!’
Ik keek naar rechts en achter een stapel rotsen zat Martijn. Rosanne en ik keken elkaar aan en liepen zo onopvallend mogelijk naar de rotsenstapel.
‘Martijn!’ siste ik. ‘Waar is Roy? Hoe zijn jullie ontsnapt?’
‘We zijn niet eens gepakt’, zei Martijn. ‘En Roy is Lars zoeken.’
‘Wí¡t! In zijn eentje?’
Het duizelde in mijn hoofd. Hoe ging Roy dat ooit overleven?
‘Pak mijn hand’, zei Rosanne vastbesloten. ‘Jullie alle twee.’
Martijn, Rosanne en ik maakten een kring.
‘Wat ben je van plan?’
‘Ssst.’
Rosanne sloot haar ogen en we kwamen in de teleportatiedraaikolk terecht en een seconde later stonden we in de tunnel, de donkere tunnel die leidde naar de ondergrondse stad. De tunnel die steeds smaller werd en steeds donkerder naarmate je verder liep…
Een stukje verderop stonden Roy en Lars.
‘Roy!’ riep ik
Meteen kon ik mezelf wel vermoorden omdat Lars onze kant op keek. Ik herkende hem meteen uit Rosanne’s verhaal, maar zijn ogen… Zijn ogen vermeden iedere straal Licht. Zijn ogen waren de meest Lichtloze die ik ooit had gezien.
‘Milou…’ mompelde Roy.
Toen zag ik het. Lars probeerde al het Licht uit Roys ogen te halen, het op te zuigen en weg te smijten. Langzaam verdween er meer Licht uit Roys ogen als Lars hem aanstaarde. Op dat moment verdween Rosanne en ze verscheen weer vlak achter Lars. Ze verbrak het oogcontact tussen Lars en Roy door Lars achteruit te trekken en ze keek hem aan met een zelfverzekerde blik.
‘Kom tot jezelf’, zei ze.
Maar Lars antwoordde niet. Hij keek Rosanne aan, maar zonder Licht uit haar ogen te halen.
‘Kom tot jezelf’, herhaalde Rosanne
Ineens verscheen er een enorme straal licht in zijn ogen.
‘Het gaat niet’, zei Lars. ‘Blijf uit mijn buurt, het neemt me over.’
Meteen was al het licht weer weg en Lars trok zijn zwaard en zette het op Rosanne’s keel.
Niet weer!
‘Laar haar met rust!’ gilde ik en ik wilde op Lars af rennen om hem eens even goed de waarheid te zeggen, maar hij zei:
‘Geen stap verder, anders gaat ze er echt aan.’
Er rolde een traan over Rosanne’s wang.
‘Kom tot jezelf’, zei ze. ‘Alsjeblieft, laat me gaan!’
‘Waarom zou ik luisteren?’ zei de Lichtloze Lars.
Rosanne sloot haar ogen, deed ze weer open en zei vol emotie:
‘Omdat ik van je houd.’
Eén seconde was het stil, maar daarna viel Lars’ zwaard op de grond, Lars wankelde en viel naar achteren, met zijn hoofd op de harde grond. Zo snel als we konden renden Martijn en ik naar de rest toe en Rosanne hurkte naast Lars neer.
‘LARS!!!’ riep ze.
Ik rende naar Roy toe en keek hem aan. Zijn ogen waren weer vol met Licht.
‘Gaat het?’ fluisterde ik.
Roy knikte en draaide zich om naar Lars.
Langzaam kwam hij omhoog met een hand op zijn voorhoofd en zijn ogen gesloten. Rosanne keek hem hoopvol aan. Heel langzaam opende Lars zijn ogen.
‘Ik ook van jou’, zei hij.
Rosanne’s ogen begonnen te trillen en Lars omhelsde haar stevig.
‘Verlichters in de tunnel!’
Alle alarmen begonnen weer te loeien en vanuit alle richtingen kwamen Lichtloze mensen en schaduwwezens.
‘Snel!’ zei Rosanne. ‘Maak een kring!’
Ik pakte snel de handen van Roy en Martijn en Rosanne teleporteerde ons net op tijd weg binnen een recordtijd. Haar draaikolk bracht ons weer veilig weg van de gevaarlijke schuilplaats van Shadow. Toen de draaikolk weg was, zaten Roy, Martijn, Rosanne, Lars en ik precies naast de Elfenboom.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.