FanFic.nl

Elfentranen {wordt aangepast}

18: Het Licht

Eigenlijk had ik gehoopt Jasmijn en Roosje meteen te zien, maar helaas. Er was niemand bij de Elfenboom, helemaal niemand.
'Waar is iedereen?'
Roy was degene die de stilte doorbrak.
'Ik vrees het ergste', zei ik.
En dat was Amaryllis, waar ik voor vreesde. Vlak voor we Lars gingen redden, hoorden we dat Amaryllis een Schaduwbeet had gekregen. Ze zou toch niet...
'Milou, Rosanne, Roy.'
We draaiden ons om. Het was Madelief, de baas van alle Elfjes. Of ja, wat er van over was. Haar krullende, blonde haar hing slapjes naar beneden en haar gezicht zat vol met tranen.
'Wat is er gebeurd?' vroeg ik zacht, maar eigenlijk wist ik het antwoord al.
'Amaryllis is overleden', zei Madelief en ze wendde haar gezicht af.
Het werd doodstil bij de Elfenboom en het was weer Roy die de stilte doorbrak.
'Wat vreselijk...' fluisterde hij.
Madelief knikte verdrietig.
'Ze was niet meer te genezen', zei ze. 'Maar ik zie dat jullie missie is geslaagd.'
Ze keek naar Lars.
'Ja', zei Rosanne.
'En wie is dit?' Ze keek Martijn aan.
'Ik ben Martijn', zei hij. 'Ik was...'
Hij aarzelde even.
'Ik was één van hen... Overgenomen door het Duister. Maar Rosanne is erin geslaagd mijn ogen te openen.'
Het was duidelijk te zien dat Martijn zich schaamde voor wat er met hem gebeurd was. Arme Martijn... Ik kreeg echt medelijden met hem.
'Dat herinnert me aan iets, kom maar even mee.'
Roy en ik keken elkaar verbaasd aan, maar liepen achter Madelief aan. Er ruiste zoveel door mijn hoofd, dat ik er helemaal gek van werd. Amaryllis was dood. Door die stomme Shadow. Shadow moest gewoon oprotten naar zijn Schaduwland! Wat als hij de Gedachtenwereld overnam? Wat als hij Aarde ook overnam? Er zou geen gevoel meer bestaan. Iedereen zou alleen nog maar Duisternis zien. Ik wilde er niet eens aan denken.
Madelief leidde ons naar de feeën. Buiten stond Blossom al te wachten. Ze glimlachte, maar ik zag dat ze gehuild had.
'Jullie missie is geslaagd', zei ze. 'Goed gedaan. Maar ik heb slecht nieuws.'
Nog slechter? Dacht ik. Nog slechter dan de dood van Amaryllis?
'Koning Bernhard werkt samen met Shadow.'
Mijn blik kruiste die van Roy en Rosanne.
'Dat had ik jullie ook kunnen vertellen', zei Lars.
'Het is niet alles', verdedigde Blossom zich. 'Michael, Serena, Amélie en Bernhard zijn overgenomen door Duister. Het kasteel van koning Bernhard is het nieuwste deel Schaduwgebied. Shadow is de nieuwe koning van de Gedachtenwereld.
'Wí¡t!' riepen Rosanne, Roy, Martijn, Lars en ik tegelijk.
'Dat kan niet!' Lars was helemaal in paniek. 'Waar is Julia? Is ze oké?'
'Ik ben hier.'
Julia stond in de deuropening, ze zag er droevig uit.
'Juul!'
Lars omhelsde zijn zusje stevig.
'Gaat het met je?' vroeg hij bezorgd.
'Jawel', zei Julia. 'Maar het was zo eng... De Schaduwwezens kwamen en papa deed niets! Hij hield ze niet eens tegen! Mama en Serena begonnen te gillen en Michael was ook doodsbang. Ik was meteen naar beneden gerend, ik heb Sterre, Anna en Heleen gehaald en gelukkig was Blossom op tijd om ons weg te teleporteren, maar mama, Serena en Michael werden al overgenomen...'
Julia begon te huilden. Lars drukte haar stevig tegen zich aan.
'Het komt goed, Juul. Ik beloof het.'
'Het was vast heel eng bij de Schaduwwezens', fluisterde Julia.
'Dat was het', fluisterde Lars terug. 'Maar dankzij Rosanne sta ik hier weer.'
Hij knipoogde naar Rosanne en Rosanne bloosde.
'Milou?'
Ik keek op, Blossom riep me.
'Ja?'
'Kom mee, ik wil je iets laten zien. Roy, kom ook maar mee.'
Roy knikte en samen liepen we achter Blossom aan, het huis in en twee trappen op.
Ik vroeg me af of wat ik voor Roy voelde alleen vriendschap, of toch, zoals iedereen dacht, liefde was.
Misschien kwam het omdat ik niet zo goed wist wat verliefd zijn betekende, ik was namelijk nog nooit verliefd geweest. Ik dacht eigenlijk dat ik voor Roy gewoon vriendschap voelde, ik had nou niet het idee dat ik meer voor hem voelde.
Toen we op zolder stonden, bracht Blossom ons naar een tafeltje waar een stoffig, oud boek op lag. Hij lag opengeslagen op een bladzijde ongeveer in het midden.
'Wat is dit Blossom?' fluisterde ik.
Ik wist eigenlijk zelf ook niet waarom ik fluisterde.
'Doe een stapje dichterbij en lees het', antwoordde Blossom.
Roy en ik deden een stap naar voren en bogen ons over het oude boek.
'Het Licht', las ik. 'Als men het Licht wil oproepen, moet daar eerst lang over nagedacht worden. Het Licht kan namelijk maar één keer in de duizend jaar opgeroepen worden. Eén keer in die duizend jaar wordt er iemand geboren op Aarde die Het Licht kan oproepen. Dat doet hij of zij door haar ogen te sluiten en haar geest leeg te maken. Dan moet hij of zij heel sterk aan een fel wit Licht denken en dan zal Het Licht te hulp schieten.'
'Eén keer in de duizend jaar', fluisterde Roy. 'Wauw, dan moet je wel heel bijzonder zijn, Milou.'
Blossom glimlachte.
'Ieder wezen is bijzonder, Roy', zei ze.
Daar wist Roy geen antwoord op te geven.
'Blossom', zei ik zenuwachtig. 'Hier staat dat Het Licht maar eens in de duizend jaar opgeroepen kan worden. Weten jullie zeker dat het nu moet gebeuren? En weten jullie zeker dat ik het kan?'
'Niets is zeker, Milou, tot je het probeert.'
'Daar krijg ik nou niet echt vertrouwen van.'
Blossom lachte. 'Heb vertrouwen, Milou. Dat heeft iedereen in de Gedachtenwereld ook. Daarom bestaan we nog steeds.'
En met die woorden bracht Blossom ons weer beneden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.