FanFic.nl

Elfentranen {wordt aangepast}

19: Hoe vaak heb je de kans een wereld te redden?

Ik werd wakker van een zonnestraal, die door een openingetje van de gordijnen scheen. Ik vroeg me af of die zon hier nog lang zou blijven schijnen of dat alles hier binnenkort ook duisternis was. Daar was grote kans op, want nu het kasteel van de koning was overgenomen, heerste Shadow nu over de hele Gedachtenwereld. Toen realiseerde ik me dat ik dat kon veranderen. Alleen ik kon ervoor zorgen dat het Licht terugkeerde in de Gedachtenwereld. Ik was nooit een heldin geweest en dat zou ik ook nooit worden, maar deze taak die op mijn schouders ruste begon toch behoorlijk op een heldendaad te lijken. Gelukkig hoefde ik niet alles alleen te doen. Gelukkig had ik vrienden die voor me klaar stonden. Met die gedachte in mijn achterhoofd begon ik me aan te kleden en friste ik mezelf op. Toen ik daarmee klaar was liep ik naar beneden en daar trof ik Lilly aan.
'Goedemorgen, Milou!' zei ze met een stralende glimlach. 'Heb je goed geslapen?'
'Perfect', zei ik. 'Zeg Lilly, waar zijn Rosanne, Roy, Martijn, Lars en Julia?'
'Die zijn net samen met Blossom naar de Elfenboom vertrokken. Ze wilden je niet wakker maken, omdat je je nachtrust hard nodig hebt.'
Ik knikte. 'Ik ga ook naar de Elfenboom', zei ik en ik maakte aanstalten om te vertrekken, maar Lilly hield me tegen. 'Je hebt nog niet ontbeten, Milou, in de keuken ligt een appel, als je niet van plan bent om te ontbijten eet de appel dan ten minste.'
'Goed, Lilly', zei ik en ik rende naar de keuken, kwam met een appel weer de woonkamer in, zei haastig gedag en vertrok toen snel naar de Elfenboom.
Ik kon de route van het huis van de feeën naar de Elfenboom inmiddels dromen en ik voelde hoe mijn voeten me geruisloos, maar toch snel, door het bos naar de Elfenboom droegen. Terwijl ik zo door het bos sprintte, dwaalden mijn gedachten weer af naar Shadow en zijn Schaduwwezens. En naar hoe dit prachtige sprookjesachtige bos één en al duisternis zou worden als Shadow daar toe de kans kreeg. Hij was al koning van de Gedachtenwereld... Uit frustratie begon ik nog harder te rennen en ik had zo'n grote snelheid gemaakt, dat ik de Elfenboom bijna voorbij sprintte. Nog net op tijd remde ik af en toen ik me aansloot bij de anderen, keek iedereen me verbaasd aan.
'Wat?' vroeg ik met een glimlach.
'Zo hard ren je bij trefbal nooit', zei Rosanne lachend.
'Nee, maar dan laten mensen me struikelen', zei ik. 'Ik dacht aan Shadow en werd een beetje gefrustreerd.'
'Begrijpelijk', zei Blossom. 'Daar hadden we het net over. Je weet ondertussen hoe je het Licht op moet roepen, Milou?'
Ik knikte. 'Ik ben alleen bang dat het me niet lukt.'
Ik bloosde toen ik zag dat iedereen me zo aanstaarde. Lars, Martijn, Rosanne, Blossom, Roy, Jasmijn, Roosje, Madelief en Paul... Allemaal waren ze hier om ervoor te zorgen dat Shadow uitgeschakeld werd. Allemaal deden ze wat ze konden. Allemaal probeerden ze me zo goed mogelijk te helpen. En ik was alleen maar bang dat het me niet lukte.
Hé, waar was Julia trouwens?
Lars, die naast me stond, zag me kijken, dus hij zei zacht:
'Juul is bij Daisy, ze voelde zich niet zo lekker.'
Ik knikte begrijpelijk.
'Milou', zei Jasmijn en ze ging vlak voor me vliegen. 'Je bent niet alleen. Kijk om je heen. Al deze wezens zijn stuk voor stuk bereid je te helpen. We zullen je bijstaan tot het einde. We zullen je begeleiden, je angst voelen en je pijn, we blijven bij je tot het lot ons scheidt. Daarom zijn we allemaal hier...'
De laatste zin zei ze zo zacht dat alleen ik het kon horen. Daarna glimlachte ze en ging ze terug naar de tak van de Elfenboom waar Roosje en Madelief ook zaten.
Jasmijns woorden hadden me zo geraakt dat ik er verlegen van werd. Nooit had iemand me zoiets gezegd. Nooit had iemand me laten merken dat ik belangrijk was. Altijd was ik door iedereen in het weeshuis genegeerd. Altijd had iedereen me raar gevonden, en ik deed met mijn grote mond net of het me niets kon schelen. En dat was ik ook bijna gaan geloven. Maar nu, dankzij Jasmijns woorden, realiseerde ik me dat het me wel iets kon schelen. Heel veel zelfs. Roy, die aan de andere kant van me stond tikte me even aan en glimlachte. Alsof hij wilde zeggen: "Jasmijn heeft gelijk. We zijn er voor je."
Rosanne, Martijn, Lars, Blossom, Roosje, Madelief en Paul keken me ook even aan en Rosanne, Lars en Roosje glimlachten er even bij. Martijn keek me heel lang aan, een beetje afwezig en toen glimlachte hij ook. Ik bloosde en keek naar de grond.
Oké, wat had dat te betekenen? Waarom bloosde ik?
'Dank jullie wel', fluisterde ik.
Roosje vloog van de tak af, maakte een salto en zei:
'Nu genoeg gebabbeld, wanneer beginnen we?'
'Waarmee?' vroeg Blossom afwezig.
'Met Shadow in de pan hakken', antwoordde Roosje. 'Ik dacht dat je een plan had.'
'Heb ik ook. Maar niet iedereen kan mee, Roosje. Deze taak is alleen voor Milou, Roy, Rosanne, Martijn en Lars.'
'Waarom kan ik niet mee?' vroeg Roosje met een pruillip.
'Dat is te gevaarlijk, Roos', zei Jasmijn die met haar handje op Roosjes knie klopte.
'En Juul dan?' zei Roosje.
'Het is ook te gevaarlijk voor haar', bemoeide Lars zich ermee. 'Ze is nog in shock van wat ze gezien heeft.'
'Precies', zei Blossom.
'Blossom...' vroeg Rosanne zacht.
'Ja?'
'Als we... Als we Shadow hebben uitgeschakeld... Moeten we dan terug naar... Naar onze wereld?'
Rosanne knipperde met haar ogen om tranen te voorkomen.
Het werd even doodstil rond de Elfenboom. Net zo stil als toen we hoorden dat Amaryllis overleden was...
Mijn hart klopte in mijn keel. Daar had ik nog helemaal niet over nagedacht... Typisch Roos om daar zo over door te denken. Maar ze had wel gelijk...
'Dat weet ik niet', zei Blossom na een hele poos. 'Maar -'
'Waarschijnlijk wel', onderbrak Jasmijn haar.
Ze keek heel ernstig. 'Je kunt niet te lang in een andere wereld blijven dan degene waarin je geboren bent. Dan... Dan sterf je.'
'Jasmijn...' zei Rosanne, haar stem trilde. 'Als... Als dit de Gedachtenwereld is, be-betekent dat, dat jullie alleen gedachtes zijn... Dat jullie niet echt zijn?'
Rosanne knipperde weer met haar ogen, maar deze keer kon ze haar tranen niet voorkomen. Lars zag het en pakte haar hand.
Nu werd het nóg veel stiller bij de Elfenboom. Ik denk dat je een speld had kunnen horen vallen. Mijn hoofd bonkte en ik begon een beetje duizelig te worden. Kon het zijn dat dit niet écht gebeurde? Dat dit gewoon één grote droom was, één grote gedachte? Het heette hier toch niet voor niets de Gedachtenwereld? Maar... Waren Rosanne, Roy en ik dan nog wel echt? Waren we dan ook niet gedachtes geworden, omdat we hier waren? Mijn hoofd begon nog meer te bonken. Maar als je droomt, dan voel je niets. En hier voelde ik van alles tegelijk. Woede. Op Shadow. Blijdschap. Omdat ik hier iets betekende, ik hier een taak had. Verdriet. Om Amaryllis. Liefde. Voor de vrienden die ik hier gemaakt had. Angst. Voor alles wat me te wachten stond. Of was alles tegelijk voelen hetzelfde als niets voelen?
Ik zag verwarring op de gezichten van Lars en Martijn. Ik zag denkrimpels bij Paul en Blossom. Ik zag angst bij Rosanne, Roosje, Jasmijn en Madelief. Roy had zijn ogen neergeslagen.
'Ik weet het niet', zei Blossom uiteindelijk, terwijl de vraag aan Jasmijn was gesteld. Haar gezicht was zo verslagen dat ik medelijden met haar kreeg. Blossom schudde haar hoofd. 'Ik weet het niet...'
Plotseling deed Roy een stap naar voren en keek Blossom aan.
'Voor mij zijn jullie echt. Echter dan ieder mens dat ik ooit in onze wereld heb ontmoet. Jullie zijn de meest echte wezens die ik ooit heb ontmoet. Of dit nu een gedachte is of niet. En ik weet zeker dat dit ook voor Milou en Rosanne geldt. Of we nu terug moeten of niet. We zullen jullie nooit vergeten. En nu moeten we ons focussen op Shadow. We moeten niet zo nadenken over later. We moeten ons focussen op nu. Er is een wereld in gevaar. En wij mogen die redden. Hoe vaak heb je de kans om een wereld te redden?'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.