FanFic.nl

Elfentranen {wordt aangepast}

Epiloog

Rosanne, Lou, Samantha en ik en alle andere meiden zitten in de kleedkamer van de gymzaal. Ik kijk naar de spiegel die tegenover mij hangt.
Een meisje met donkerbruin, krullend haar en opvallende blauwe ogen. Mijn haar is net zo lang als voordat ik in de Gedachtenwereld was geweest. En dat terwijl het in de Gedachtenwereld veel langer was geworden.
Dat is nou juist het rare; In de tijd dat Roy, Rosanne en ik in de Gedachtenwereld waren, is er op Aarde geen seconde voorbij gegaan. Niemand heeft ook maar iets gemerkt van ons avontuur, dat toch minstens een half jaar heeft geduurd.
Ik weet wat we gaan doen met gym vandaag, ik weet het maar al te goed.
Trefbal.
Déjí  vu.
Maar ik hoop niet dat ik dit keer moet nablijven.
Misschien laat Laura me struikelen, misschien ook niet.
Misschien krijg ik weer gezeur over mijn verhaal, misschien ook niet.
‘Kom je, Milou?’ vraagt Rosanne.
Rosanne heeft haar lichtblonde haar in een staart gedaan. Ze heeft een glimlach op haar gezicht, maar ik zie dat haar Innerlijke Licht huilt.
Ze mist Lars.
Het is nu een maand na ons avontuur. Rosanne, Roy en ik zijn heel hecht met elkaar geworden en Louise is geen steek veranderd (dat had ik ook niet verwacht). Maar ze heeft een sterk brandend Innerlijk Licht en dat is het belangrijkste.
‘Ja, ik kom’, zeg ik en ik loop met Rosanne mee de gymzaal in.
We lopen naar het einde van de bank, waar Roy al zit en we gaan bij hem zitten.
‘Roy en Milou! Roy en Milou! Oehoe!’ roept Samantha en zij en haar popie’s gieren het uit.
Ik rol met mijn ogen.
Geen steek verandert.
Geen steek.
‘Laat ze maar kletsen’, zegt Roy.
Ik knik. ‘Déjí  vu’, zeg ik met een zucht.
‘Valt wel mee toch?’ lacht Roy. ‘Ik ben in ieder geval niet te laat.’
‘En ik hoef niet na te blijven… Hoop ik’, zeg ik.
‘Oké jongens, we gaan trefballen!’ roept onze gymleraar enthousiast.
‘Dus wel déjí  vu’, mompelt Roy.
‘Oké jongens, eens kijken… Rosanne en Martijn, teams kiezen!’
Er schiet een steek in mijn maag en ik krijg het nogal benauwd.
Waarom zit er een Martijn in onze klas?
Ik heb er al last van sinds we terug zijn. Alleen de naam al geeft me flashbacks.
Het ergste is dat Martijn uit onze klas heel erg lijkt op Martijn uit de Gedachtenwereld.
Behalve dan het uiterlijk.
Martijn uit onze klas heeft donkerbruin haar en donkere ogen.
Martijn uit de Gedachtenwereld heeft blond haar en blauwe ogen.
Maar voor de rest lijken ze net elkaars tweelingbroer en dat zien Rosanne en Roy ook.
‘Ja, Martijn. Kies maar’, zegt trefbal freak.
‘Daniel’, zegt Martijn.
‘Roy’, zegt Rosanne.
‘Milou’, zegt Martijn.
Huh? Heeft Martijn me gekozen en Rosanne niet?
Dit klopt niet… Ik heb het vast verkeerd verstaan.
‘Milou, let eens op’, zegt trefbal freak.
‘Huh, watte?’
‘Je zit bij Martijn, mevrouw van der Linden! Zit niet zo met je hoofd in de wolken!’
Oké…
Déjí  vu of niet! Dit wordt echt eng. Ik sta op en ga bij Martijn en Daniel zitten.
‘Ze zat zeker met haar hoofd bij haar verhaal!’ gilt Louise.
Mijn verhaal.
De Wens.
Wat had ik daar lang niet meer aan geschreven.
Ik rol met mijn ogen. ‘Toevallig niet’, zeg ik.
Louise zegt niets meer en ik schenk haar een perfecte glimlach. Louise trekt een whatever-gezicht en veegt haar haren achter haar oren.
Rosanne’s team moet een hesje aan en even later staan we te trefballen.
Geweldig.
Echt, geweldig dit.
Oh, wat ben ik blij.
‘Milou, vangen!’ roept Daniel en hij gooit de bal naar me.
NIET DE BAL NAAR ME GOOIEN!!!
Ik ren naar voren om Daniels bal te vangen, maar natuurlijk staat Laura daar en natuurlijk steekt ze haar been uit en natuurlijk val ik er overheen.
‘Bedankt’, zeg ik sarcastisch en ik werp haar een vernietigende blik toe.
‘Sorry!’ roept Laura nepverontschuldigend.
Martijn trekt me overeind.
‘Gaat het?’ vraagt hij.
Ik knik. ‘Dank je.’
Martijn grijnst.
‘Je bent dezelfde hè?’ zeg ik zacht.
Oh nee… Wat heb ik nu weer gezegd? Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan!
‘Huh?’ zegt Martijn niet-begrijpend.
‘Laat maar’, zeg ik snel.
Ik pak de bal op en smijt hem naar de overkant.
Ha! Louise is af!

Als ik na gym mijn kluisje opendoe, valt er een opgefrommeld briefje uit. Uit een wiskundeschrift waarschijnlijk.
‘Wat is dat?’ vraagt Roy verbaasd, die naast me staat.
‘Geen idee’, zeg ik net zo verbaasd en ik vouw het briefje open.

Milou,
Heb je zin om vrijdag mee naar de bios te gaan?
Kluisje 398 voor antwoord
Martijn.

Wow.
Ik sta perplex.
‘Wat was dat?’ vraagt Roy.
Ik geef hem het briefje en Roy grijnst.
‘Heb je een afspraakje?’
Ik sla hem met mijn dichtstbijzijnde schrift en schiet dan zelf in de lach.
‘Wat ga je antwoorden?’
‘Ja’, zeg ik.
‘En dan?’
‘En dan wat?’
‘Krijg je dan verkering?’
Ik sla hem weer met mijn schrift en haal dan mijn schouders op.
‘Weet ik niet.’
Dan schiet ik weer in de lach.
‘Wat?’ vraagt Roy.
‘Nou. We hebben een wereld gered. We hebben oog in oog gestaan met de gevaarlijkste wezens die ooit bedacht zijn en wij maken ons nu druk over een afspraakje.’
‘Daar zit wat in’, mompelt Roy.
Dan komt Rosanne aangerend en trekt het briefje van Martijn uit mijn hand.
‘Hé…’ protesteer ik.
‘Ik hoorde waar je het over had’, zegt Rosanne triomfantelijk. ‘Gefeliciteerd!’
‘Met…’
‘Met je eerste - dit is toch wel je eerste hè - afspraakje!’
‘Nou, bedankt’, zeg ik met een rood hoofd.
Rosanne en Roy lachen en dan kan ik het niet laten om ook mee te lachen.
Dit keer lacht Rosanne’s Innerlijke Licht ook mee.
En Roys Innerlijke Licht is ook gelukkig.
Ik glimlach.
Alles is niet voor niets geweest.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.