FanFic.nl

Stand Alones

Watervrees

Het was een oceaan zoals een oceaan hoort te zijn. Een eindeloze watervlakte strekte zich naar alle kanten uit zonder ook maar een millimeter verschil. Mijn richtingsgevoel was hier volledig verdwenen, wat voor een onaangenaam gevoel van moedeloosheid zorgde. Er was geen uitweg mogelijk, geen enkele manier om te ontsnappen. Ik bedacht me dat de meeste mensen een oceaan alleen maar vanuit de lucht zagen. Ze zagen hem als een egale vlakte. Er zou geen rimpeltje te bekennen zijn, ik zou door niemand gevonden worden. Ik hing er niet boven, ik zat er midden in.
Gedachten kolkten om me heen, klaar om me bij één enkele fout te verzwelgen. IJskoude gevoelens lieten mij voelen wat echte kou is. Ze begonnen mijn lichaam over te nemen, te bevriezen. Gelaten liet ik de pijn over mij heen stromen, om vervolgens het gevoel helemaal te verliezen.
De heerlijke rust nam mij over. Ik besloot dat vechten geen zin meer had, er was toch niemand om te redden, niemand om te helpen, niemand die me zoeken zou.
Herinneringen vloeiden om mij heen, verdreven de beelden en de kou. Ik dacht aan mijn ouders, met wie ik altijd ruzie had gehad. Ik dacht aan mijn vader, die zo hard schreeuwen kon. Ik dacht aan mijn moeder, weerloos en gemeen tegelijk. Ik dacht aan de wereld die ik achter laten zou. Het speet me niet dat ik voor eeuwig vermist zou zijn. Ik vond het een heerlijk idee om gewoon weg te kwijnen, om er gewoon opeens niet meer te zijn.

De schemering begon langzaam te vallen. Ik zag de rode kleur van de zon wegtrekken vanachter mijn gesloten oogleden. De aangename, tintelde warmte verdween hierbij, alsof ook zij niet meer bij me wilde zijn. Ik kromp in elkaar, voelde me voor het eerst echt alleen. Overal was leegte, overal was kou. Ik wilde dat het snel voorbij was, ik kon nu toch niet meer terug. Ik probeerde te bedenken wie me missen zou, maar ik kon geen namen verzinnen.
Ik dacht aan het verdriet dat ik altijd om anderen had gehad. Om vrienden, klasgenoten, onbekenden. Er waren zelfs mensen bij die ik bij leven gehaat had, maar toen ze verdwenen had ik uiteindelijk toch om ze getreurd. Het voelde als mijn taak en toch al ironie. De dood had mij altijd beangstigd, ik had altijd getreurd, begrip had ik er niet voor opgebracht. Toch was het moment dat ik hem voor eeuwig overwinnen zou aangebroken, de enige stap die ik nooit gezet had. Ik voelde mijn voet al in de lucht hangen, vlak voordat hij de grond zou raken, het laatste moment dat ik nog van gedachten veranderen kon.
Ik wist dat ik deze stap alleen ging zetten, dat wist ik mijn hele leven al, hoe kort het ook geweest was. Maar toch betreurde het mij dat het niemand op zou vallen. Dat niemand zou verdrinken in zijn eigen tranen, dat niemand boos zou zijn, dat zelfs niemand zou lachen.

Ik zette mijn voet neer. Hoewel ik dit op een zachte, bijna eerbiedige manier had gedaan, bleef de klap doordreunen. Het was het geluid van iets definitiefs, iets onomkeerbaars.
Hoewel ik wist dat er nu geen redding meer mogelijk was, bleef ik wachten op die ene arm. Een teken van hoop, iemand die me tegenhield. Ik bleef hopen op een kus, een paar armen om mij heen.
Helemaal alleen nam ik afscheid van de wereld die toch nooit goed voor mij geweest was. Na een laatste kreet van angst, die nauwelijks te onderscheiden was van het geruis om mij heen, liet ik mij eindelijk, dankbaar bijna, verzwelgen door de golven. De diepte was nog dieper dan ik dacht.

Reacties: