FanFic.nl

Stand Alones

Sneeuw

Ik staar naar de sneeuw die alles als een zachte deken bedekt. Ik probeer te bedenken wat daaronder ligt, maar eigenlijk kan ik het me niet herinneren, hoewel het er nog maar een week ligt. Ik kijk naar de zon, die de sneeuw prachtig laat glinsteren. Hoewel het weerkaatsende zonlicht pijn doet aan mijn ogen, blijf ik kijken. Dit beeld laat me verlangen naar mijn eigen laag sneeuw, een laag die alles zou bedekken, totdat niemand zich meer zou herinneren wat eronder lag.
Ik leun een stukje uit mijn raam naar buiten en pak een hand sneeuw, die gelijk begint te smelten. Ik merk niet dat mijn vensterbank langzaam nat wordt, en als ik het zou merken, zou het mij niets uitmaken. Ik voel geen kou, ik voel geen pijn. Alleen maar spijt, een ondraagbaar schuldgevoel dat me al dagen veel te veel wordt. Ik heb spijt van alles wat ik heb gedaan. Van iedere stap die ik gezet heb, van ieder woord dat over mijn lippen is gekomen.
Wat zou jij doen als je, je zoals mij voelde? Wat zou jij doen als de hele wereld tegen je was, inclusief jij zelf? Wat zou jij doen, als je zou willen dat alles, maar dan ook alles, anders was?
Ik loop naar buiten, zonder ook maar schoenen aan te doen. Ik voel het toch niet, er is geen plaats voor ieder ander gevoel. Ik hoor dat iemand mij roept, maar ik negeer het. Ik heb geen behoefte aan andere mensen, ik wil alleen zijn. En eigenlijk is dat zelfs te veel. Het liefst zou ik echt helemaal alleen zijn, zonder mijzelf.

Een vogel vliegt weg als ik op de grond neerzak. Ik snap het niet, waarom is hij bang voor mij? Wat zou ik tegen hem doen? Zelfs als iemand mij aan zou vallen, zou ik rustig blijven zitten. Waarom zou ik me verdedigen, als mijn leven toch niks meer waard is?
Het liefst zou ik nu willen dat alles nu in een sprookje zou veranderen. Dat er een toverfee naar me toe zou komen, en dat ik een wens zou kunnen doen. Ik zou er niet eens over hoeven nadenken.
Ik zou wensen dat ik iemand anders was, zodat ik alles opnieuw zou kunnen doen, en dat ik al mijn fouten zou kunnen rechtzetten. Dat iedereen opeens van mij zou houden, en dat ik massa’s vrienden had. Natuurlijk is dat onmogelijk, maar in een sprookje kan toch alles?
Ik voel dat er iemand naast me gaat zitten, maar ik kijk niet op, het interesseert me niet. Ik heb nergens aandacht voor, behalve voor de sneeuw, die mijn voeten langzaam laat bevriezen. Zelfs als ik hoor dat de persoon mijn naam noemt, kijk ik niet op. Ik herken de stem niet, ik weet niet of ik überhaupt nog een stem zou kunnen herkennen. Het lijkt wel alsof mijn geheugen uit alleen maar uit een grote verzameling van al mijn mislukkingen bestaat. En ik denk ook niet dat er veel meer is dan mislukkingen. Ik kan niet bedenken waarneer ik voor het laatst iets gedaan heb waar ik geen spijt van heb.
Want ik voel me zo schuldig, zo schuldig omdat ik een leven heb verpest, ook al is dat dan die van mij. Ik voel me schuldig omdat ik zoveel mensen heb teleurgesteld, ik voel me schuldig omdat ik besta.

De persoon naast me, noemt nog een keer mijn naam. Geïrriteerd kijk ik op, wat moet hij van mij? Ik wil alleen zijn, dat kun je toch aan me zien?
Maar als ik toch kijk, voel ik dat ik van binnen warm wordt, hoewel mijn voeten nog steeds koud zijn. Het is hém.
Alles lijkt opeens een stuk minder zwart, en ik voel dat er eindelijk weer iets is om voor te leven.

Reacties: