FanFic.nl

Stand Alones

Chaos

Ik kijk rusteloos in het niets terwijl ik de chaos probeer te beschrijven. Woorden dansen rond in mijn hoofd, maar geen enkele zin lijkt goed genoeg. Wat ik probeer te vertellen, is bijna onmogelijk uit te leggen, hoewel ik er nu toch mee bezig ben.
Meestal heb je vrienden waarbij je weet wat je kunt verwachten. Je weet wat ze vinden en misschien wel ergens wat ze denken. Je weet dat je niet snel ruzie met ze hebt, en je weet dat ze je begrijpen. Het maakt je niet uit dat ze je zien terwijl je er niet uit ziet, je vindt het niet erg als ze zien dat je verdrietig bent en je weet dat ze blij voor je kunnen zijn.
Maar soms ga je opeens om met mensen die je niet zo goed kent en die jou ook niet kennen. Opeens is er niks meer betrouwbaar. Plotseling ga je nadenken over wat je zegt, je doet niks meer spontaan en je hoofd is opeens vol met gedachten die er eerst niet waren. Niets is meer zeker, en alles lijkt anders te zijn, inclusief jijzelf.
Als hij vrolijk is, weet je niet waarom. Als hij chagrijnig is, weet je niet of het door jou komt. En als hij iets niet snapt, weet je niet hoe je het uit moet leggen. Je weet niet wat hij grappig vind. Je weet niet waar hij niet tegen kan. Ik weet niet wat hij van me vind, en of hij met me om wilt gaan.
Alles is zo onzeker als ik met mensen zoals hem om ga. Het liefst zou ik hem gewoon achter me laten, en met mijn eigen vrienden om blijven gaan. Maar toch weet ik dat ik dat niet wil. Op de één of andere manier voelt het ook goed als je merkt dat andere mensen met je om willen gaan. Als blijkt dat je ook door andere mensen dan je eigen vrienden geaccepteerd wordt. Als blijkt dat ik wél aardig gevonden wordt, en dat ik niet alleen maar irritant ben.
Maar als je dan eindelijk weet hoe je met hem om moet gaan, komen zijn vrienden er ook nog bij. Wéer die onzekerheid, weer die vragen .Wat als zij mij niet aardig vinden? Wat als zij niet willen dat ik erbij sta? Wat als zij mij irritant vinden?
Misschien heb ik wel gewoon te weinig zelfvertrouwen dat ik er zoveel over na denk. Misschien moet ik gewoon doen wat ik wil, en niet denken over ieder woord dat ik zeg, over iedere keer dat ik lach, en over alles wat ik doe. Maar het blijft een misschien, wat niets is zeker. Het lijkt alsof er niks meer is waar ik op kan vertrouwen. Het lijkt alsof ik op ijs sta, en dat ik er ieder moment doorheen kan zakken. Hoewel ik hierdoor niet zo snel dood zou gaan.
Misschien is dit nog steeds niet te begrijpen, door niemand. Misschien ben ik wel de enige die zo denkt, en misschien verbeeld ik me maar dat mensen graag met me om gaan.
Wat ik wel weet, is dat ik het waarschijnlijk nooit echt zeker zal weten. Dat ik er maar beter mee kan leren leven, omdat ik ander straks niks meer durf. En dat wil ik wel. Want ik wil wel nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe vrienden maken. Maar alsnog vind ik het eng. Ik ben bang om afgewezen te worden, ik ben bang om alleen te zijn, ik ben bang om andere vrienden kwijt te raken. Het lijkt alsof ik overal bang voor ben.
Het is gewoon chaos, alles is één grote chaos. Het leven is een chaos, ik ben een chaos. Alles loopt door elkaar heen, en het lijkt alsof er geen doel meer is. Misschien is dat er ook wel niet.
Misschien heb ik het nog steeds niet beschreven, maar misschien zal dat ook wel nooit gebeuren. Misschien kan ik eeuwig naar de woorden blijven zoeken, misschien bestaan ze gewoon niet.

Reacties: