FanFic.nl

Time Hollow {gaat pas verder als ik het GRONDIG verbeterd heb.}

Hoofdstuk 18

Ze kwamen inderdaad nog maar net op tijd in de les. Toen die was afgelopen liep Ethan regelrecht naar de bibliotheek. Iedere vrije minuut die hij had zou hij de komende tijd daar besteden. Dus ook de pauzes. Hij deed de deur open en keek verbaasd op toen hij zag wie er voor de balie stond. "Ivana?" Vroeg hij verbaasd. Ivana draaide zich om. "Oh, hoi Ethan! Ik ben meteen vanuit de les naar hier gegaan. Ik had wel verwacht dat je hier zou komen." Ethan keek van het boek dat op de toonbank lag naar de vrouw achter de balie die wat op aan het zoeken was op de computer, en weer terug naar Ivana. Ze keek hem veelbelovend aan. Ethan trok conclusies. "Heb je wat gevonden!?" Riep Ethan overenthousiast. "Ssht! Niet zo hard! Het is een bibliotheek, weet je nog?" Fluisterde Ivana. "Oeps, sorry!" Fluisterde Ethan. "Heb je nog wat gevonden?" "Nou, misschien wel. Maar dat is nog niet zeker. Het gaat over die rare tekens die ik gezien heb. Ze leken heel erg op de tekens in dat boek. Die vrouw, Sara Tennessen, is nu aan het opzoeken wat het betekent." "Hoe weet je haar naam?" Vroeg Ethan. "Eeth...Haar naambordje misschien?" O ja, dat was eigenlijk best wel logisch. "Eeeh...Tuurlijk." "Hier heb ik het." Zei Sara en ze draaide het beeldscherm hun richting in. "Kijk. Hier staat het."


17 Februari, 1962

Ik liep zo snel mogelijk richting huis. Het was al donker en mistig en ik had het gevoel dat ik achtervolgd werd. Met alleen mijn lantaarntje voor me probeerde ik de weg van de berm te onderscheiden. Plotseling hoorde ik een stem achter me. Daarna hoorde ik een harde schreeuw. Ik draaide mijn hoofd om naar het geluid, maar ik zag niets. Ik begon nog iets sneller te lopen. Toen zag ik in de bosjes een zwarte schim. Het kon net zo goed een dier zijn geweest, maar ik zette het op een lopen. Harder en harder, totdat ik erachter kwam dat de weg geblokkeerd werd door nog meer schimmen. Ze waren gekleed in lange, donkere gewaden en ze hadden een kap op. Ik kon niet meer terug, ik was bijna bij mijn huis. Ik moest erlangs. Ik verminderde vaart en zocht naar een uitweg. Die was er alleen niet. Toen liep ik naar de schimmen toe. Ik moest het er maar op wagen, hoe eng ze er dan ook uitzagen. Ik sloop naar ze toe totdat ik nog maar 5 centimeter van ze verwijderd was. Ze hadden me nog steeds niet door. Het waren er zeker 40. Toen ik wat beter door de dichte mist heenkeek zag ik dat ze in een kring stonden. In het midden lag een raar teken. Ik wist niet wat het was. Het leek wel op een soort ritueel. Ik had alleen geen zin om langer te blijven. Ik vond het maar een eng gebeuren. Zachtjes sloop ik om ze heen. Ik wist niet of het door het donker kwam of door de dichte mist, maar ze leken me niet te zien. Toen ben ik zo snel mogelijk naar huis gerend.

Eenmaal thuis heb ik onderzoek gedaan naar het rare teken op de grond. Ik heb heel lang moeten zoeken, maar uiteindelijk had ik toch wat gevonden. In een oud, vergeeld boek las ik over vroeger. Over de tijd dat ze nog in heksen en tovenaars geloofden. De mensen die ze verdachtten gooiden ze op de brandstapel. Sommigen van deze mensen hadden ook tekens op hun rug. Het was als een soort sticker, alleen kon je deze er niet vanaf halen. Het leek op datzelfde teken. Om de een of andere reden werden deze mensen altijd vrijgesproken.

Onder het stukje was een plaatje te zien met een boek. Op het boek was datzelfde rare teken getekend. Het zag eruit als een soort zon met een bliksemschicht erin en vleugels eraan. Daaronder stonden Chinese tekens. Op het boek stond: The real Wizards, in grote, gekrulde letters. Het boek was vergeeld, net als in het verhaal.

"Dat moet het boek zijn waar ze het over had." Zei Ethan. Ivana reageerde boos. "Wie zegt dat het een ZIJ is? Misschien is het wel een jongen!" Zei ze. Even was ze stil, maar toen ging ze toch iets rustiger verder. "Hoe dan ook, dat teken is precies hetzelfde teken als ik gezien heb. Die Chinese tekens niet, maar dat maakt niet uit. Wie weet is het wel een sekte en hoort dat teken bij hun groep! We weten nu in ieder geval in welke richting we moeten zoeken." "O, ja?" Vroeg Ethan en hij keek verbaasd op. "Tuurlijk! We moeten dat boek vinden! Wie weet staat er nog wel meer belangrijke informatie in waar we wat aan kunnen hebben! Maar eerst moeten we naar school, want ik ben bang dat we niet meer op tijd in de les komen...Dank u wel Mevrouw Tennessen!" Zei ze beleefd en ze wilde net wegrennen totdat de vrouw riep: "Wacht! Willen jullie het artikel niet hebben? Ik kan het voor jullie uitprinten hoor!" "Is goed" Zei Ethan, "maar kunt u het dan niet voor ons bewaren? We moeten nu écht terug naar school." "Is goed, dan bewaar ik het voor jullie." Zei ze. "Dank u wel!" Zei Ethan en hij rende samen met Ivana het gebouw uit, op weg naar school.

Reacties: