FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 58: What a life

Starend zat ik voor me uit te kijken. Mijn gedachtes waren niet meer bij de bruiloft.
Zowat iedereen stond zich uit te sloven op de dansvloer. Maar ik zat hier, aan een mooi bedekte tafel, weer eens te mokken. Zelfs Hermelien was met iemand aan het dansen.
Zuchtend vulde ik weer mijn glas met champagne. Ik was onderhand al lichtelijk aangeschoten. In een keer gooide ik de vloeistof in mijn keel.
‘Zo, jij bent lekker bewust bezig.’ Hoorde ik iemand achter me zeggen.
Woedend keek ik achterom. Je moest geen ruzie met me zoeken, als ik aangeschoten was. Een meisje met lang blond haar en een knal gele jurk, keek me met haar grote vissenogen aan.
‘Bemoei je er niet mee.’ Snauwde ik. ‘De Snuggels zullen het niet leuk vinden als je dronken bent.’ Zei ze met een robot stem. Ik zette mijn glas met een klap op de tafel neer en stond op.
Met mijn handen in mijn zij, ging ik voor haar staan. ‘Luister tuthola, houd je kop en ga lekker de vogeltjesdans doen. Ik heb een pest humeur, en jou rotkop maakt het er niet beter op.’ Schreeuwde ik tegen haar. Niemand bleek het te merken, want mijn stem kwam niet over de harde muziek heen. ‘Nou moe, ik wilde alleen maar de Snuggels beschermen hoor.’ En als een klein kind keek ze de andere kant op. Ik voelde de woede door mijn aderen heen stromen. Ik tilde mijn rechterhand op, klaar om haar wang te raken.
Helaas ging dit plannetje niet door. Mijn hand werd stevig vastgegrepen. ‘Wat ben jij nou weer aan het doen.’ Siste een mannenstem in mijn oor. Het was Fred.
Ik voelde mijn wangen rood worden. Ik schaamde me kapot.
‘Sorry.’ zei ik tegen het meisje. Ze knikte enkel, en liep weg. ‘Mee naar binnen jij.’
Voordat ik wat kon zeggen, werd ik door Fred mee het huis in gesleept.
Ruw duwde hij me op een bank. Hij knielde voor me. Ik probeerde de andere kant op te kijken, maar hij hield mijn kin vast. ‘Ben je nou helemaal gek geworden.’ En dat was het begin van zijn preek. Tientallen woorden stroomde uit zijn mond, maar geen een drong er echt door. Het enige waar ik aan kon denken, was mijn familie.
Ik wilde naar ze toe. Plots was ik de preek van Fred zat. ‘Wat ben je nou voor een vriend?’ En ik stond op. Langzaam kwam hij omhoog. Hijgend keek ik hem aan.
God, wat zou ik graag iemand een pak slaag willen geven. Even mijn woede kwijt raken.
Wankelend staarde ik hem aan. ‘Je hebt teveel gedronken.’ Fluisterde hij.
‘Misschien.’ En ik keek naar mijn voeten. Mijn hakken maakte het recht blijven staan, niet makkelijker. ‘Ik wil gewoon naar huis.’ Mijn stem was schor, en ik voelde me misselijk.
‘Oké, dan zeg ik even gedag en dan gaan we.’ Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en wilde weglopen. ‘Nee.’ En ik greep zijn hand vast. ‘Ik wil naar mijn echte huis, Fred. Ik kan niet langer meer een toneelstuk blijven spelen. Ik mis mijn familie. Ik wil naar huis.’
Tranen biggelde over mijn wangen. Even schoot er in mijn hoofd dat mijn make-up waarschijnlijk uit zou lopen. ‘Dan gaan we daar morgen heen, oké?’ Fluisterde Fred.
Voorzichtig trok hij me naar zich toe. Zijn sterke armen omsloten me.
‘Het komt goed, het komt allemaal goed.’

Reacties: