Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Ganzen » Epona's Song [TC]
Ganzen
Epona's Song [TC]
Robin pov
‘Hoe hebben jullie me in hemelsnaam kunnen overhalen?’
‘Niet zo zeuren, Tomi. Jij bent tenminste niet verkleed als meisje!’ zegt Bill tegen zijn broer.
Ik grinnik. Danicha en ik hebben de tweeling overgehaald om met ons mee te gaan als Malon en Epona van the Legend of Zelda: Ocarina of Time. Zij en ik zijn verkleed als Link en Zelda. We zitten nu in de bus richting de Abunai, want Tom claimde niet te kunnen rijden in een paardenkostuum (‘Waar moet ik mijn achterpoten laten?’) en Bill komt nauwelijks vooruit als hij loopt in zo’n lange jurk en vond dat hij dan ook niet kon autorijden (hoe hij dan wel op hakken kan lopen is me een raadsel).
‘Maak jullie niet zo druk, niemand zal jullie herkennen. Bovendien cosplayen wel meer mensen als iemand van het andere geslacht. Jullie zullen heus niet opvallen.’ Zeg ik ze.
‘Ja, maar naast het feit dat het vernederend blijft is dit niet het comfortabelste pak. Ik kan niet eens gewoon zitten!’
‘En ik moet bij elke stap die ik zet erop letten dat ik niet op de rok stap. Ik ben al negen keer bijna gestruikeld, en we zijn er nog niet eens!’ voegt Bill piepend toe.
‘En vertel me nog eens een keer wie en wat we precies moeten voorstellen?’ zegt Tom met een zucht. Het is te laat om nog terug te gaan.
‘Jullie zijn Epona en Malon. Jullie komen uit het spel the Legend of Zelda: Ocarina of Time, en Malon is de eigenares van Epona. Ze kan Epona naar zich toe laten komen door Epona’s Song te neuriën.’ Legt Danicha nóg eens uit.
‘Wacht, dat laatste is nieuw voor mij. Hoe gaat dat liedje dan?’ vraagt Bill ineens nieuwsgierig.
‘Pff, een beetje apart dat Link het nu aan Malon moet vertellen, maar het gaat zo.’ Zegt Dani, en ze pakt haar ocarina erbij. Ze speelt het een keer voor, en wanneer ze klaar is doet Tom ineens een stapje naar voren.
‘O wee Bill, als je denkt dat je me daarmee naar je toe kunt laten komen wanneer je maar wilt, dan heb je het mis. Ik heb geen zin om elke keer te moeten komen opdraven wanneer jij dat liedje zingt,’ Zegt hij geïrriteerd,’Het is al erg genoeg dat ik dit pak aan moet. Ik ga niet ook nog eens voor slaafje spelen!’
Bill pov
Ach, we zien wel of Tom zal reageren. Het is in ieder geval leuk om dat liedje te kennen. Als je cosplayt, moet je dat ook wel volledig doen natuurlijk, en Malon is niet volledig zonder liedje.
Na een tijdje binnen te hebben rondgehangen, heb ik heel erge trek in een sigaret, en ik ga op zoek naar de uitgang. Als ik eenmaal buiten sta, zie ik dat ik alleen ben. Tom Danicha en Robin zijn nog binnen blijkbaar. Tom heeft al mijn spullen, aangezien ik geen zakken heb in mijn jurk. Waar laten die vrouwen hun spullen altijd? Een jurk heeft geen zakken en een tas is ook niet altijd praktisch, en om nou voor elk maandverbandje weer terug te moeten naar hun partner om er een uit hun zakken te halen… Verveeld wacht ik tot de rest ook buiten komt. Ze weten toch wel dat ik nu buiten ben? Als tijddoding begin ik weer na te denken hoe dat liedje ook alweer ging, waarmee ik Tom zou moeten kunnen oproepen. Ik neurie het eerst zachtjes, tot ik door heb hoe hij ook alweer ging. Dan verzin ik een willekeurige tekst en begin het te zingen.
‘Epona, Epona, mijn paard kom eens hier,
Ik heb trek in een sigaret
En een avontuurtje met
Epona, Epona, ik doe je een plezier’
Dat avontuurtje was eruit voor ik er erg in had. Nu ik er zo over nadenk, de laatste keer was alweer gisteravond. Veel te lang geleden naar mijn smaak.
Net als ik probeer te bedenken hoe ik het beste kan gaan zitten dat mijn jurk niet vies wordt en ik straks weer overeind kan komen, hoor ik ineens een galop die steeds dichterbij komt.
Galop?
Ik kijk op en zie dat Tom ineens onhandig aan komt rennen. Zou hij het hebben gehoord? Nee, dat kan niet…
‘Hé, hoe heb je me gevonden en waar zijn de anderen?’ vraag ik zodra hij bij me is aangekomen.
‘Je riep me. Ik kon het niet helpen, ik wou het niet, maar je geneurie bracht me hierheen. En toen hoorde ik ineens een tekst. Zelf verzonnen of hoorde ik alleen wat ik wilde horen? Ben ik gek geworden?’ hij doet zijn masker af en kijkt me onzeker aan.
Met grote ogen staar ik naar hem.
‘What the-.’ Is het enige wat ik eruit krijg.
‘Ja ik hoorde iets over een avontuurtje? O ja, en ook iets over een sigaret..’ hij grabbelt in zijn zakken en haalt een pakje sigaretten uit zijn zak en houdt hem me voor.
Rustig laat ik het me bezinken terwijl ik een hijs neem van m’n sigaret. Het liedje werkte daadwerkelijk.. Wat is dit? Bij nader inzien, misschien kan het nog wel eens van pas komen… Ik wed dat ik nu een hele enge grijns op mijn gezicht heb staan, want Tom kijkt me raar aan. Snel herstel ik me weer, en kijk hem ondeugend aan ‘En nu is het tijd voor je beloning’
Tom weet niet hoe gauw hij uit zijn pak moet komen en kijkt even rond en trekt me mee de bosjes in.
Tom pov
-de volgende dag-
Weer lopen we rond op de Abunai. Waarom gingen we ook alweer alle dagen? Ach, zoveel kan ik niet klagen. Gisteren was geweldig. Niemand die me (her)kende, ik kon doen wat ik wil, en ’s middags met Bill in de bosjes… Hij mag me wel vaker roepen. Later heeft hij nog een paar keer geroepen, met elke keer weer een ander soort verrassing. Bijvoorbeeld buiten vlak bij het gebouw, the Joker stond mensen te “huwen”ť. Ik, uiteraard met mijn complete kostuum aan en compleet onherkenbaar, trouwde met mijn broertje die in een jurk stond te giechelen. Volgens mij dacht die man écht dat Bill een meisje was, al kan ik hem dat niet kwalijk nemen, hij had inmiddels door hoe hij moest lopen in de jurk en wiegelde met zijn kont precies zoals een vrouw zou doen. Mij hoor je niet klagen, ik vind het alleen maar sexy als hij dat doet. Robin bracht ons de ringen, al pasten ze niet en waren ze veel te groot voor mijn ringvinger. Bij Bill viel hij er zelfs af als hij hem om zijn duim deed. Als we straks in de tent zijn vervangen we ze wel door Bills ringen.
Ik slenterde elke keer achter Dani en Robin aan, maar zodra ik het liedje weer hoorde in mijn hoofd, had ik geen controle meer over mijn benen en brachten ze me direct naar Bill toe. Op de een of andere manier vind ik het niet zo erg om zijn slaafje te zijn deze keer.
We hebben net een paar optredens gehad van cosplayers. Ik kijk niet veel anime, dus ik herkende geen enkele personage.
‘Waar is Bill níº weer heen?,’ vraagt Dani lichtelijk geïrriteerd,’Het leek me eens gezellig om met z’n vieren naar een evenement te gaan, en dan is hij bijna nooit bij ons. Wat doet hij toch allemaal?’
Bill was alwéér verdwenen en ik hoefde alleen maar te wachten tot ik het liedje weer hoorde. Sinds hij weet dat ik zal komen, misbruikt hij het veel te vaak.
‘Ach, ik vind hem straks wel weer, dan zal ik hem zeggen dat hij terug moet komen. Hij heeft ook zijn mobiel niet bij zich, want hij heeft geen zakken.’
‘Die doen de meesten ook in hun sok of ze hebben het in hun decolleté zitten. Al lijkt die laatste oplossing niet echt iets voor Bill, met gebrek aan boobs.’ Antwoordt Robin.
‘Ik zal het hem zeggen wanneer ik hem zie.’
Terwijl we genieten van een ijsje met dit warme weer, bedenk ik me al wat voor verrassing Bill deze keer zal hebben wanneer hij me roept. De vorige keer wachtte hij me naakt op in de bosjes. Bij de gedachte alleen al aan wat we allemaal hebben gedaan, word ik alweer hard. Hij kan me maar beter snel roepen.
Ik denk het nog geen seconde en ik hoor het liedje al door mijn hoofd.
‘Ik ga Bill zoeken.’ Zeg ik snel voordat mijn benen me meenemen naar de volgende plek.
Wanneer ik om me heen kijk ben ik verbaasd. Deze route ken ik al, volgens mij is het richting de toiletten. Zal hij weer moeite hebben met het kiezen welk toilet hij moet nemen? Gisteren twijfelde hij of hij wel zomaar het mannentoilet binnen kon stappen in een jurk.
Zou hij me (weer) naakt opwachten, maar deze keer in het toilet? Ik probeer mijn benen nog sneller te laten lopen, en ren bijna een paar mensen aan die ik nog kan herkennen als pokémon figuren. Zodra ik het toilet binnenkom word ik eerst vreemd aangestaard door de mannen die hier staan, (hij heeft dus toch gekozen voor het mannentoilet) maar dat houdt mijn benen niet tegen. Bij het derde deurtje sta ik stil.
‘Bill?’ vraag ik.
‘Ja? Tom?’ antwoordt de persoon aan de andere kant van de deur.
‘Laat je mij nog binnen of kom je naar buiten?’ vraag ik voorzichtig, terwijl ik hoop dat het het eerste is, want mijn kleine vriend heeft hulp nodig, en het liefst niet van mijn rechterhand.
‘Ik kom eruit, even wachten.’
Ik hoor een wc doorspoelen, en de deur gaat open.
‘Hoezo heb je me geroepen?’ vraag ik hem nu verbaasd, aangezien het me nog niet helemaal duidelijk is.
‘Kun je me op je rug dragen?’ vraag Bill met een onschuldig gezicht.
‘Ben je gek? Ik mag dan verkleed zijn als je paard, ik ga je niet heen en weer dragen. Het is al erg genoeg dat ik elke keer moet komen wanneer jij zingt! Kom, dan gaan we naar de anderen. Ze klagen dat jij telkens afwezig bent.’
Ik zet een paar stappen richting de uitgang van de toiletten, maar merk dan dat Bill me niet volgt.
‘Wat is er?’
Hinkend komt Bill het hokje uit. ‘Ik was iets te enthousiast met rennen, en ik ben over mijn jurk gestruikeld.’
‘En?’ vraag ik, bang dat het niet is wat ik wil horen.
‘Kijk.’ Zegt Bill, en hij houdt de jurk een stukje omhoog. Zijn enkel wordt zichtbaar. Een hiel zo groot als een tennisbal komt tevoorschijn.
‘O god, Bill. Volgens mij is hij gebroken!’ zeg ik geschrokken.
‘Ja maar ik wist niet waar de EHBO was en ik kon er niet heen hinken.’
‘Dus ik zal je moeten dragen.’ Maak ik zijn zin af met een zucht.
Malon op de rug van Epona was een erg populair gefotografeerd cosplaystel die dagen, want met gips om zijn voet kon Bill nog steeds niet lopen, en ik was gek genoeg om hem te dragen. Als hij maar wel wist dat ik er een beloning voor wou zodra we thuis kwamen.
Reacties:
WUAHAHAHAHAHAHAHAAAAA x'D
GENIAAAAL!!
xxxxxx. <33