FanFic.nl

A real friendship which never ends

How we met

Mystic Falls 1862

“Moeder! Waarom gaat u zo lang weg?”� Vraag ik.
“Voor de veiling. Sinds je vader overleden is moet ik alles zelf doen. Je oppas kan elk moment komen.”� Zegt ze.
“Wat?! Ik ben 16! Ik heb geen oppas nodig!”� Roep ik verbaast.
“Ik wil dat de klusjes op tijd en goed gebeuren. De oppas houdt een oogje in het zeil.”� Zegt ze op kalme toon.
Ik besef dat ik dit toch nooit ga winnen. Het is al te laat om die oppas af te zeggen.
Op dat moment wordt er op de deur geklopt. Mijn moeder doet open.
“Hallo. Jij bent vast Damon Salvatore.”� Hoor ik mijn moeder zeggen.
“Dat klopt.”� Zegt Damon.
Oh, dit worden een paar héél lange dagen.
Mijn moeder zegt nog wat over klusjes enzo, en dan gaat ze er vandoor.
Ze laat mij achter met Damon.
“Dus jij bent Charlène. Aangenaam.”� Zegt hij met de mooiste glimlach die ik ooit heb gezien. “Oké. Laten we met het saaie beginnen en het leukste voor het laatste bewaren. Wat staat er op het klusjeslijstje?”� Vraagt hij.
“De was doen.”� Antwoord ik.
Ik had verwacht dat Damon onderuit zou gaan zitten toekijken hoe ik de was aan het doen ben. Tot mijn verbazing stelde hij voor om te helpen.
“Als jij zorgt dat de kuip onder de kraan staat en roept wanneer hij vol is, zal ik het water pompen.”� Zegt hij.
Water pompen vind ik een zware rotklus, dus hier zeg ik natuurlijk geen nee tegen.

De was is veel sneller gedaan dan normaal.
Of komt het omdat we zo veel lol maken?
“Ik vond nog meer was.”� Zeg ik tegen Damon, en laat een berg was in het water vallen. Daardoor spat het water op in zijn gezicht.
Dat hoofd wat hij trekt is echt grappig en ik kan me niet inhouden. Ik rol zowat over de grond van het lachen.
“Vond je dat grappig? Eens kijken wat je hiervan vind.”� Zegt hij en gooit wat water over me heen. Op mijn beurt gooi ik weer wat terug. En zo eindigt de was in een watergevecht.
“Laten we alles maar opruimen en aan de rest van de klusjes beginnen.”� Stel ik voor.
“Inderdaad een goed idee. We maken er anders alleen maar een puinhoop van.”� Zegt hij met een stralende glimlach.
Samen vouwen we alle was op. Terwijl we dat doen praat Damon vrolijk over zijn familie en ik praat weer over de mijne.
“Ken jij meneer Gilbert?”� Vraagt hij.
“Ja, ik heb hem een aantal keren gesproken.”� Zeg ik.
“Ik heb van vader gehoord dat hij een wetenschapper is.”� Zegt Damon.
“Echt? En wat doet hij dan precies?”� Vraag ik.
“Hij maakt apparaten. Ik vind het zelf maar raar. Maar het schijnt dat hij een soort kompas heeft gemaakt waarmee hij vampieren op kan sporen.”� Vertelt hij.
“Hoe weet hij nou dat het werkt? Ik geloof er niet in.”� Zeg ik.
Damon haalt zijn schouders op. “Geen idee. Maar het schijnt dat ze daarmee op de vampieren gaan jagen.”� Zegt hij.
“Maar wat als ze er eentje tegen komen. Wat doen ze dan? Alles wat ze hebben is dat kompas.”� Zeg ik.
“Het schijnt dat hij nog meer wapens heeft gemaakt. Maar wat jij zei klopt ook, hoe weten ze of alles echt werkt?”� Antwoord Damon.

Samen met Damon vliegen de dagen voorbij. Zelfs de meest saaie klusjes worden leuk.
Al snel is het de dag dat moeder weer thuis komt.
“Is alles opgeruimd?”� Vraagt hij voor de zoveelste keer.
“Ja, alles is netjes opgeborgen.”�
“Was is gedaan?”�
“Daar heb je me net zelf nog mee geholpen.”�
“Oja. Dieren gevoerd?”�
“Al gedaan.”�
“Bedden opgemaakt?”�
“Allemaal.”�
“Volgens mij hebben we het dan wel. Gisteren hebben we natuurlijk ook al een hoop gedaan.”� Zegt hij.

Niet veel later komt moeder thuis.
“Moeder! Hoe was het bij de veiling?”� Vraag ik.
“Druk, druk, druk. Maar we hebben weer wat verkocht, dus voorlopig kunnen we vooruit.”� Zegt ze. “En hoe was het hier?”�
“Goed hoor. We hebben alle klusjes gedaan, en hadden zelfs nog tijd over.”� Zeg ik.
“Bedankt dat je even wilde oppassen voor die paar dagen, Damon.”� Zegt mijn moeder.
“Het was een kleine moeite. En ook nog eens gezellig,”� Zegt hij. “Als het nog eens nodig is, kunt u het gewoon zeggen. Dan kom ik wel weer langs.”�

Na die keer volgen er nog meerdere keren dat Damon langs komt om op te passen. We raken steeds beter bevriend.
Hij komt ook soms zomaar langs, en soms ga ik bij hem langs.
Met zijn broer, Stefan, kan ik het ook goed vinden.

Reacties: