FanFic.nl

A real friendship which never ends

Here she comes

Mystic Falls 1864
Damon is vandaag weer zomaar langsgekomen. Mijn moeder is even weg. Boodschappen doen.
“Ik weet niet of ik komende dagen heel veel langs kan komen.”� Zegt Damon.
“Hoezo? Is er iets aan de hand?”� Vraag ik.
“Nee, nee. Maar er komt iemand hier tijdelijk wonen. Ze schijnt nogal belangrijk te zijn volgens mijn vader.”�
“Erg rijk dus.”�
“Kennelijk. Vader zei dat ze een perfect ontvangst moet krijgen. Je kent het wel.”�
Ik knik. Alles moet perfect. En ze hoeft maar één keer met haar vingers te knippen en er komt iemand om haar te helpen.
“Hoe lang blijft ze hier?”� Vraag ik.
“Niet lang. Maak je geen zorgen, de tijd die ik vrij heb, kom ik langs.”� Zegt hij.
Damon slaat een arm om me heen en trekt me nog wat dichter naar zich toe.
“Wanneer komt ze eigenlijk? En wie is die ‘ze’?”� Vraag ik nieuwsgierig.
“De ‘ze’ is Katherine Pierce. En ze komt morgen al.”� Zegt hij.
“Morgen? Zo snel?”�
“Hoe eerder ze komt, hoe eerder ze weer weg is. En dan kunnen we weer verder gaan zoals het al was.”� Zegt hij.
“Je hebt gelijk.”�

De volgende ochtend is iedereen al vroeg buiten. Allemaal lijken ze zich klaar te maken voor het bezoek. Ze zal dan vast heel erg belangrijk zijn.
Ik besluit om naar het huis te gaan van de Salvatore’s.
“Waar ga je heen? Je moet je nog omkleden voor het bezoek.”� Zegt mijn moeder.
“Wie is dat bezoek? Iedereen maakt er zo iets belangrijks van, maar ik heb geen idee wie het is.”� Zeg ik terwijl mijn moeder me met een korset helpt.
“Katherine hoort bij de hogere stand. Je zou bijna kunnen zeggen dat ze van adel is.”� Zegt moeder. Nu begrijp ik wat beter waarom iedereen er zo’n ophef over maakt.
“Mag ik nog snel naar Stefan en Damon toe?”� Vraag ik.
“Als je maar oppast met je jurk. Ik wil er straks geen scheuren en moddervlekken op zien.”� Zegt ze.
Met een glimlach denk ik terug aan een paar dagen geleden. Toen Damon en ik op het land hadden gewerkt. Die jurk kan ik geen tweede keer meer aan. Maar het was wel erg gezellig.

Snel loop ik naar het huis van de Salvatore’s.
Eenmaal daar aangekomen zie ik Stefan buiten staan. “Hallo Stefan. Is Damon er toevallig ook?”� Vraag ik.
“Ja, hij is zich nog aan het omkleden voor het bezoek straks. Je kunt wachten in zijn kamer als je dat wil? Ik loop wel even mee.”� Zegt hij.
Ik loop hem achterna door het huis. Het is echt onwijs groot. Het zou me niets verbazen als ik hier de weg nog eens kwijt raak.
“Ik zeg wel tegen Damon dat je hier wacht. Dan komt hij er vast drie keer zo snel aan als wanneer iemand anders op hem wacht.”� Zegt Stefan lachend.
“Bedankt.”� Zeg ik.
Stefan heeft gelijk. Binnen de kortste keren staat Damon voor mijn neus.
“Charlène, wat brengt jou hierheen?”� Vraagt hij verrast.
“Gewoon. Ik had zin om langs te komen.”� Zeg ik. “Wauw, jij ziet er netjes uit.”�
“Tja, ik heb toch liever mijn dagelijkse kleding aan. Maar dit is nou eenmaal een speciale gelegenheid. Jij ziet er ook prachtig uit in die jurk.”� Zegt hij.

Die middag komt Katherine Pierce aan. Het ontvangst is groots aangepakt. Maar ik blijf niet de hele dag. Halverwege ga ik naar huis.
Oh nee! Ik ben vergeten aan Damon te vragen of hij al wist hoe lang Katherine blijft.

De volgende dag zie ik Damon maar heel even. Hij zei dat hij het heel druk heeft, en moest al weer snel weg.
De dagen erop zie ik hem alleen maar minder.
“Waarom zo sip?”� Vraagt moeder op een avond.
“Ik mis Damon. Sinds Katherine hier is zie ik hem niet meer.Hij heeft te weinig tijd om langs te komen.”� Vertel ik.
“Zou hij nu nog steeds zo druk zijn? Om dit uur?”� Vraagt ze.
“Ik heb geen idee.”� Zeg ik.
“Anders ga je even bij hem langs, in plaats van te wachten tot hij hierheen komt.”� Zegt ze.
“Mag ik nu?”� Vraag ik een stuk opgewekter.
“Ga maar. Als je maar zorgt dat je op tijd weer thuis bent.”� Zegt ze.
Meteen spring ik op en ga snel naar zijn huis.

Eenmaal bij huize Salvatore aangekomen klop ik aan. Al snel doet Damon de deur open. “Charlène, ik heb je gemist! Het spijt me dat ik niet langs ben gekomen.”� Zegt hij en geeft me een knuffel.
“Maakt niet uit. Je hebt het duidelijk erg druk. Stoor ik je?”� Vraag ik.
“Nu niet. Katherine is net weer naar huis.”� Zegt hij. “Wil je mee komen naar mijn kamer? Dan praten we wat bij.”�
Ik knik.
“Ik heb je echt zo veel te vertellen.”� Zegt Damon wanneer hij op een bank neerploft. Ik ga naast hem zitten.
“Vertel! Ik wil alles weten.”� Zeg ik vrolijk.
“Katherine komt hier regelmatig langs. Dat heb je vast wel gemerkt.”� Zegt hij.
Ik knik.
“Ik ben verliefd… Op Katherine.”� Zegt hij.
“Ahw… Wat leuk! En is het wederzijds?”� Vraag ik.
Uit zijn gezichtsuitdrukking kan ik al opmaken dat het inderdaad wederzijds is.
“Oh, ik ben zo blij voor je.”� Zeg ik en omhels hem.
“Maar er is meer,”� Zegt hij. “Weet je nog dat ik je vertelde dat meneer Gilbert een kompas had gemaakt waarmee ze vampieren konden opsporen? Ze denken dat Katherine een vampier is.”� Zegt hij.
“Oh. Nee toch?”� Ik sla mijn armen om hem heen om hem te troosten. Ik vind het echt rot voor hem, is hij eindelijk verliefd, en dan is het verboden.
Langzaam voel ik mijn schouder nat worden. Ik wil zijn natte wangen drogen met mijn handen.
Wanneer ik rechtop zit om dit te doen is er iets veranderd aan zijn gezicht.
“Wat is er met je gezicht gebeurd?”� Vraag ik.
“Wat? Ik- ik weet het niet.”� Zegt hij. Snel keert hij zijn rug naar me toe.
“Nee, nee. Je hoeft het niet te verbergen voor mij. Ik hou van je hoe je er ook uit ziet.”� Zeg ik. Langzaam draai ik hem om. Damon’s gezicht ziet er weer normaal uit. Ik omhels hem nog eens.
“Ik- Je kunt beter weggaan.”� Zegt Damon.
“Ik wil nog niet weg. Ik heb je echt gemist.”� Zeg ik.
”�Het is gevaarlijk hier. Ik wil je geen kwaad doen.”� Zegt hij.
“Maar ik heb je zo gemist. Ik wil je niet nog eens kwijt. Je bent mijn beste vriend.”� Zeg ik met mijn gezicht in zijn hemd.
Er veranderd iets in zijn houding. Ik kan niet zien wat, want ik heb mezelf nog steeds tegen hem aangedrukt.
“Je moet hier weg.”�
Ik heb geen idee wat er het volgende moment gebeurd. Het ging allemaal zo snel. Echt ongelofelijk.

Reacties: