FanFic.nl

A real friendship which never ends

Let’s skip a few years

Minneapolis, Minnesota, USA, 1990
“Kom op Adrienne, ben je al bijna klaar?”� Vraag ik ongeduldig.
“Jij wil me zo nodig meesleuren naar een concert, dan moet je wel even geduld hebben.”� Lacht ze.
“Geloof me, je gaat hier absoluut geen spijt van krijgen. Ze zijn echt goed.”� Zeg ik vrolijk.
“Maar ik ken helemaal geen nummers van ze. Wie waren het ook al weer waar we heen gingen?”� Vraagt ze.
“Green Day.”� Herhaal ik voor de miljoenste keer.
“Oja. Klaar!”� Roept ze. Eindelijk komt Adrienne haar kamer uit.
“Mooi zo, kom mee! Ik wil vooraan staan!”� Zeg ik.
“Ik kom al, ik kom al.”�
We gaan met de auto, Adrienne rijdt. Het gaat me allemaal veel te traag.
“Kan het niet iets sneller?”� Vraag ik.
“Dit is het hardste wat ik hier mag rijden.”� Zegt ze.
Gelukkig komen we nog ruim van tevoren aan, hoewel er al een flinke rij staat.
Als de deuren eenmaal open gaan en we naar binnen kunnen, wurm ik me zo ver mogelijk naar voren. Ik trek Adrienne achter me aan.
“Wow, ik heb geen idee hoe je dit voor elkaar hebt gekregen, maar we staan tegen het podium aan, precies zoals je wilde.”� Zegt ze.
“Hier staat Billie Joe straks!”� Zeg ik vrolijk.
“Euhm… explaining?”�
“De zanger en gitarist.”� Leg ik uit.
“Oooh, die zanger… Hij is schattig.”� Zegt ze.
De lichten gaan uit en Green Day komt op. Het is echt een geweldig optreden.
En je kan mij veel vertellen, maar Billie Joe kijkt regelmatig naar Adrienne.

Na afloop kan ik haar zowat van de grond af dweilen.
“Hij lachte naar me.”� Zwijmelt ze.
“En hij zwaaide, en keek, en lachte nog meer.”� Zeg ik.
“Was hij niet naar jou aan het kijken? Ik bedoel, hoe veel weet ik nou van Green Day? Ik weet alleen de naam van de zanger.”� Zegt ze.
“Lekker belangrijk. Kom, we gaan naar buiten. Misschien kunnen we ze nog zien voordat ze weggaan.”� Zeg ik.
Snel lopen we door naar de achterkant van het concertgebouw.
“Iedereen uit de weg! De band moet erlangs, en we hebben haast.”� Zegt iemand van de security.
Ik vang een glimp op van Billie Joe, volgens mij ziet hij ons.
“Adrienne, zwaaien, nu! Misschien ziet hij je.”� Zeg ik.
Als een gek beginnen we te zwaaien.
Ik zie Billie Joe lachen. Hij zegt iets tegen de man van de security.
“Zou hij ons gezien hebben?”� Vraagt Adrienne.
“Volgens mij wel.”� Zeg ik.
Iedereen wordt weggebonjourd, behalve Adrienne en ik.
“Hi.”� Zegt Billie Joe een beetje verlegen.
“Hoi.”� Zegt Adrienne met een klein stemmetje.
“Vond je het leuk vanavond?”� Vraagt hij.
Ze knikt gelijk.
“Billie! Schiet je op! We moeten zo weer verder!”� Schreeuwt Mike van verderop. Billie Joe kijkt een beetje teleurgesteld.
“Ik hoop dat ik je snel nog eens zie.”� Zegt hij.
“Als jullie nog eens in de buurt zijn zal ik zeker komen.”� Zegt Adrienne.
“Wat is je naam?”�
“Adrienne.”�
“Billie Joe Armstrong! Kom je nou nog of ga je lopend naar Californië?”� Schreeuwt Mike.
“Ojee, ze worden ongeduldig. Ik hoop je snel te zien Adrienne.”� Zegt hij.
“Ik ook.”�
Billie Joe zwaait nog even voordat hij de bus in stapt, en dan rijden ze weg.
“Ahw… Wat lief. Zo gaat hij ineens van een stoere punk-rocker naar een verlegen ventje.”� Zeg ik.
Adrienne geeft me een por in mijn zij.
“Hij is me morgen waarschijnlijk toch alweer vergeten.”� Zegt ze.
“Ik gok van niet. Ik denk dat je nog meer van hem gaat horen.”� Zeg ik lachend.
“Ik hoop dat je gelijk hebt.”� Zegt ze.

Even ben ik met mijn gedachten weer bij Damon. Hij zei ook dat we elkaar snel weer zouden zien. Maar al die jaren heb ik hem niet meer gesproken.
Nadat we opgesplitst zijn heb ik Stefan en Damon niet meer gezien.
Het laatste wat ik zag voordat ik Mystic Falls verliet was de kerk die ze in brand zetten. Met alle vampieren erin.
Ik hoop dat Stefan en Damon er niet in zaten.

“Charlène? Hallo? Leef je nog?”� Zegt Adrienne.
“Oh, sorry. Ik was even ergens anders.”� Zeg ik lachend.
“Kom we gaan naar huis.”� Zegt ze.
“Klinkt goed.”�

Reacties: